ATEŞ ÇUKURU

A.Ç:19

Unutma! Söz konusu aşksa unutamazsın, sadece vazgeçersin....

Gözlerimi araladığımda kendimi çok yorgun hissediyordum.
Kısaca etrafıma baktığımda bir hastane odasında olduğumu farketmem uzun sürmedi.

Neden burda olduğum bir süre sonra zihnime düştüğünde hiçbir şey hissetmedim.

Halbuki bir utanç duymam gerekmez miydi?

Kafamı pencere tarafına çevirdiğimde  pencereden dışarıyı izleyen Korayı farkettim.

Bir süre düşünceli bir şekilde dışarıyı izledi.
Bu haline nedense bir anlam verememiştim.

Ben sessizce onu izlerken arkasına dönmesiyle çatık kaşlarıyla bakışları beni buldu.
Bende kaşlarımı çatınca ifadesini düzeltip yanıma geldi.

"Bir sorun mu var?"

"Hayır...Neden sordun."

"Çok tedirgin ve endişeli görünüyorsun da."

"Sana öyle gelmiş."

Dedi bakışlarını kaçırarak.
Birşey sakladığını anlamamak için kör olmak lazımdı.Ama şuan bunun üzerinde duramayacak kadar kendimi halsiz hissediyordum.
Ve o yüzden bu konuyu es geçtim.

Ben kendi düşüncelerimle boğuşurken onun bana seslenmesiyle bakışlarım onu buldu.

"Asıl sen nasılsın?"

"İyiyim de....Bana ne oldu."

Koray derin bir nefes alarak anlatmaya başladı.

"Banyoda suyun içinde buldu abim seni."

Bu sefer bakışlarını kaçırma sırası bendeydi.
Ama bunun utançla ilgisi falan yoktu.

Sadece neden yaptığımı sormasından ve benim nasıl bir cevap vermem gerektiğini bilememem den kaynaklanmıştı.

Böyle birşeyi neden yaptığımı bilemesemde kafam o an o kadar doluydu ki tek kaçış noktam ölüm gibi gelmişti.

"Neden böyle birşey yaptın diye seni yargılayacak değilim.Çünkü bu bana düşmez.Ama abimin elinden çekeceğin kesin bu konuda."

Bakışlarım tekrar onu bulduğunda gerçekten çok ciddi duruyordu.
Bende biliyordum elbette Karanın bu yüzden kafamın etini yiyeceğini.

Bir dakika hakket o nerede.Normal de Korayın yerine başımda onun olması gerekmiyor muydu?

Peki şuan neden kendisi burda değildi.

"O nerede peki?"

"İş için şehir dışında."
Dedi sert bir ses tonuyla.

Beni burda bırakıp gitti mi yani.
İşte bu hiç inandırıcı değildi.
Tam çenemi açmak üzereyken iç sesim devreye girdi.

"Bu seni ilgilendirmez Neyran."

Ne kadar hesap sormak istesemde iç sesim haklıydı.
Ben kimdim ki neden gitti diye hesap soracaktım.

Ona karşı farklı hissediyor olsamda duygularımı dışarıya belli edemezdim.

Eğer sorgularsam Koray anlayabilirdi.
Anlamasa bile şüphelenmeyeceği ne malumdu.

Bu yüzden çok şükür ki çeneme sahip çıkabilmiştim.

"Kendimi bu kadar yorgun hissetmem normal mi?"
Diye sorarak konuyu dağıttım.

Kalbim daha fazlasını öğrenmek için isyan etse de onun susturmayı başarıp sorumun yanıtlanmasını bekledim.