ITS GOTTA BE YOU [MinSul]

3

SUGAR's POV

I waited in the lobby for Manong Fred, my driver.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyare kanina. No one has ever shouted at me like that. Ganoon na ba ka big deal 'yon para sa kanya. Maybe, pero kasalanan niya pa rin. He took advantage of the situation imbes na umalis siya he just stayed and shared the bed. Hmmm. Yung face niya, hindi na maipinta sa sobrang galit. Ugh. I shake my head to release the thought.

Despite the headache ang the sore I'm feeling in my body, hindi ko mapigilan ang sarili ko na mag-isip. Nothing happened so just let it pass Sugar. Tapos na 'yon. Move on na. Hindi mo naman siya makikita everyday eh. You don't have to be scared cuz may mali din siya. Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko.

After 20 minutes.....

Nilapitan ako ng isang hotel assistant and told me na andun na raw sa front ng hotel si Manong Fred. I relaxed myself. Makakauwi na rin ako. I can finally take some rest. I thank the hotel assistant and left the lobby.

The guard was so kind to open the car door for me, I went straight and thank the guard.

Why was I so stupid back there?

Natahimik na lang ako bigla. Dapat nagsalita ako. Parang lumalabas patuloy na ako 'yong manyak na ginusto kong nangyare iyon sa amin, which is never my intention. Kung alam niya lang the reason why I was so drunk is because... Ano nga ba?

My thoughts were interrupted by Manong Fred who was just starting the engine.

"Good Morning Ma'am. Sa bahay na po tayo?" He greeted and asked.

"Yes Manong, Paki-on naman po ng radio. Thanks" I felt like I needed to hear some music or maco-corrupt pa ng thoughts yung isip ko.

Agad namang nag-play ang Tadhana by Up Dharma Down. Bigla kong naalala 'yong movie na napanood ko. That Thing Called Tadhana. Ay That Thing Called Tangina pala, kasi puro 'yon na lang sinasabi.

I stretched a bit, naramdaman ko ang pagod sa mga mata ko. Unti-unti itong pumipikit at hindi ko man lang napigilan hanggang sa tuluyan ng mag shut down ito.

May tumatapik sa balikat ko kaya agad akong napamuklat. Masakit ang likod ko sa maling pagkakaupo pati na rin ang leeg ko. Si Manong Fred pala, telling me na andito na kami sa bahay. I fixed myself and hopped out of the car.

Hindi ko na nagawang pasalamatan man lang si Manong dahil na rin siguro sa pagod. Napahawak ako sa ulo ko na continues ang sakit. I think I need coffee or mainit na sabaw. Napakatanga ko, di ko man lang naisip na pwedeng may mangyare sa aking masama. Uminom ako without any assurance na okay ako after.

I went up straight to my room. Pwede ko naman sigurong puntahan mamaya si Mommy, hindi ko na kasi talaga mapigilan 'yong pagod. Pakiramdam ko babagsak na ang katawan ko. Hindi ko na nga alam kung paano pa ako nakakaakyat ng hagdan sa sitwasyon ko.

I jumped on the bed. It felt like years na hindi ako nakahiga rito. Pinalo palo ko yung unan.

Ang tanga tanga ko!

Dahil lang sa Clark na 'yon nagkakaganito ako. Kung pwede ko lang kalimutan na agad ang lahat pati na ang friendship namin kaso that's too childish and immature.

I heard a knock on the door. 

Kung pwede lang wag ng tumayo pero hindi, so I got up and open the door. I found Mom holding a tray of food. Biglang lumiwanag ang mundo ko. Nakakita ako ng kaligayahan mula sa pagkain.

"Ysabelle, I brought you food. Now let me in"

Pinapasok ko naman agad si Mommy. I can't wait to eat, nangangalam na nga pala sikmura ko. Sa kadramahan ko hindi ko na napansin na wala pa akong kinakain.