Bubblegum Boy || kunten || (zawieszone)

4

– Wygodnie ci? – Chenle szturchnął Kuna w ramię, chcąc go obudzić.
Qian leniwie otworzył oczy, i mrugnął kilka razy. Był zdziwiony, bo nie przypominał sobie, żeby zasnął.
Rozejrzał się po salonie. Za nim leżała mata do ćwiczeń i dwa ciężarki.

– Jak ty mogłeś zasnąć przy tak głośnej muzyce? Jesteś niemożliwy – Chenle zeskoczył z kanapy i podszedł do aneksu kuchennego, a tymczasem Kun uderzył się w czoło z otwartej dłoni.

Odtworzył w myślach zdarzenia z tego dnia. Wrócił z uczelni, przebrał się, zaczął ćwiczyć. W pewnym momencie poczuł się słabo, ale kontynuował ćwiczenia. Zignorował sygnały swojego ciała, które wyraźnie krzyczały DOŚĆ. Gdy czarne plamy pojawiły mu się przed oczami, uniemożliwiając zobaczenie czegokolwiek, kucnął przy kanapie i wtedy urwał mu się film.

Na jego szczęście wyglądał tak, jakby spał, więc tak też pomyślał Chenle.

Wstał powoli i sięgnął po butelkę wody, która stała na małym stoliczku. Opróżnił ją całą za jednym razem.

– Otworzyli nową lodziarnie przy Dużym Parku, pójdziemy tam teraz? – zapytał Chenle, nalewając kolorowy napój do szklanki.

Kun odwrócił się i zauważył dwie duże reklamówki na stole.

– Jasne – odparł, zwijając matę – A to co? - wskazał na stół.

– Jedzenie.

– Masz na myśli słodycze? – Kun wsunął matę i ciężarki pod komodę.

– To nadal jest jedzenie – młodszy przewrócił oczami i wskoczył na kanapę. Odnalazł pilot i włączył telewizor.

– Powinieneś się zdrowiej odżywiać – skarcił go Qian. Chenle skrzyżował ręce i spojrzał na brata.

– Tak jak ty? – mruknął. Kun odwrócił głowę czując jak się czerwieni i wyszedł z salonu. Było mu wstyd, a jednocześnie bolało go to. Co jest złego w tym, że chce wyglądać dobrze?

Stanął przed szafą w swoim pokoju i wyciągnął z niej czarne poszarpane jeansy wraz z luźną bluzą tego samego koloru.

– Pójdę tylko wziąć prysznic i możemy iść – oznajmił, przechodząc obok salonu. Otwierając drzwi od łazienki, na chwilę zamarł w bezruchu.

– Anoreksja charakteryzuje się celową utratą masy ciała, a w przypadku dzieci może to być brak naturalnego jej przyrostu. Towarzyszy jej ograniczenie jedzenia, a także inne czynności sprzyjające chudnięciu jak przeczyszczenia, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków hamujących łaknienie czy prowokowanie wymiotów. Obraz ciała osoby cierpiącej na to zaburzenie jest nieadekwatny do rzeczywistego. Nawet bardzo wychudzona sylwetka jest postrzegana przez jej właściciela jako otyła, otłuszczona i gruba. Dodatkowo powoduje to niechęć i wstręt do samej siebie z powodu niesatysfakcjonującego wyglądu – mówił głos dobiegąjacy z telewizora.

Tą samą definicję przeczytał psycholog jego rodzicom na terapii kilka lat temu.

Kun nieświadomie trzasnął drzwiami. Stanął przed lustrem i patrzył na siebie- to na ramiona, to na klatkę piersiową, którą odsłaniał luźny podkoszulek, którego po chwili się pozbył.

– Ja nie mogę być chory – powiedział do siebie – Jestem chodzącym worem tłuszczu – łzy zebrały mu się w kącikach oczu.

Wyciągnął wagę spod szafki i stanął na niej. Wpatrywał się w liczbę, którą pokazała z obrzydzeniem. Nie mógł zrozumieć dlaczego ktokolwiek mógł pomyśleć, że jest chory.