Karga.|| Gruvia.

Final.(Juvia ne durumda?)

Bazılarınız Juvia'nın ne durumda olduğunu merak ediyordu, onu yazıyorum 🖤

"Storm, ağlayıp ağlayıp durmasana!" Diye bağırdı Juvia, sinirden gözü seğiriyordu." Gray, Storm beni dinlemiyor!" Diye şikayet etti kendi kendine.

"Juvia! Juvia, yine mi..." Lucy uykulu bir şekilde Juvia'nın yanına koştu.
"Yatağına geri dön, hayal görüyorsun..."

Juvia dolu gözlerle Lucy'e baktı ve başını iki yana salladı.
"Ben... yine mi..." göz yaşlarını sildi.

Lucy arkadaşına sımsıkı sarıldı.
"Atlatacaksın, merak etme."

Juvia hıçkırarak ağlamaya başlamıştı.
"Bana verdiği emanetini bile kaybettim!" Dedi, bağırıyordu." Bebeğimize sahip bile çıkamadım!"

"Bu senin hatan değildi, biliyorsun... o ölüydü zaten."

"Sadece mutlu olmak istedim, neden bana bu kadar çok görülüyor bu mutluluk!"

"İyi insanlar, mutsuz olmaya mahkum olanlardır..." dedi Juvia'nın sırtını sıvazlarken Lucy. "Hadi uyu artık." Juvia'dan uzaklaştı. "Çok yorgunsun."

Başını salladı Juvia ve yatağına geri yattı.

Lucy, Juvia'nın ışığını kapatarak odadan çıktı.

Ancak saat 3-4 civarında Juvia tekrar uyanmıştı, diğerlerinden daha kötü bir şekilde.

"Juvia..."

"Gray?!" Dedi neşeyle, yataktan kalktı." Neredesin?"

"Juvia, bizi neden yalnız bıraktın?"

"Ben yalnız bırakmadım, hayır!" Dedi başını hızla iki yana sallayarak Juvia, gözleri dolmuştu.

"Bak bebeğimiz de burada, anneye selam vermek ister misin Storm?"

Kulağında yüksek sesle bebek sesi yankılandı Juvia'nın yere çökerek eli ile kulaklarını kapadı.

"Bize gel, ailene gel Juvia. Storm seni çok merak ediyor."

"Kafanda yarattığın sesler bunlar sadece, gerçek değiller, Juvia kendine gel gerçek değiller..." dedi kendi kendine, derin derin soluklanıyordu.

"Storm, annen ne kadar güzel bir kadın değil mi? Ona sarılmak istemez misin?"

Juvia tekrar o bebek sesini duydu ve başı ağrımaya başladı.
"Lütfen..." diye yalvardı." Ben deli değilim, bunlar gerçek değil..."

"Storm ve ben sana sarılmak istiyoruz Juvia..."

Perde rüzgardan dalgalanmaya başlamıştı. Juvia ayağa kalktı. Yüzünde kurumuştu göz yaşları, dışarıya bakıyordu.

"Ailene gel, bebeğimiz sensiz yapamaz, ben de öyle."

Juvia yavaş yavaş yürüdü, pencerenin kenarına geldiği zaman camı tamamıyla açtı. Pencere kapı tamamen açıldığı zaman ona sadece dışarıya bir adım atmak kalmıştı.

"Storm, anne bize geliyor! Ne kadar sevinçliyiz, bunu bilemezsin Juvia."

"JUVİA!" diye bağırdı Lucy, ancak çok geçti.

Juvia son adımı da attığında 5. Kattan aşağı yere çakıldı.

Eşinin ve oğlunun yanına gitmişti belki ama geride bıraktığı kalpler hep kırıktı. Natsu ve Lucy uzun süreli bir depresyona girdi ve antidepresan kullanmak zorunda kaldı.

Juvia ise... kim bilir, belki de şuan mutluydu.