Geadopteerd door de van Dijk familie

Deel 4

Sem's POV
Enna maakt me wakker en wil het verhaal vertellen. Ze begint "ik was bijna 8 ik lag in me bed en het stormde en onweerde. Ik had me ouders die ochtend uitgezwaaid. Zij gingen een reis van 3 weken maken met de zeilboot." Enna begint te huilen en ik leg me arm om haar heen. Ze gaat verder "ik dacht er aan hoe ze misschien wel dood zouden gaan en gingen vechten voor hun leven. Het klonk allemaal zo cool en voelde me best stoer dat mijn ouders zo iets stoers deden. Ik vertelde het iedereen op school en iedereen keek me met grote ogen aan. De dag dat ik me ouders zou opwachten was alweer aan gekomen ik stond te wachten met me oma waar ik die 3 weken was. We hadden ze geappt toen ze in frankrijk waren ze zeiden dat ze om 14.00 zouden aan komen dus we stonden daar al om 13.30. Het was koud die dag. Die dag daarvoor had het heel hard gewaait en gestormt. Het was ondertussen al 15.00 en we wachtten nog steeds. Me oma dacht dat ze later zouden zijn want ze konden niet appen. Toen het 17.00 was had me oma de koninklijke zeewacht gebeld en over de verdwijnig vertelt. Ze gingen zoeken we bleven de hele nacht op om 03.30 hoorde dat ze gevonden waren en door de storm om geslagen waren. Ze waren dood en ik dacht dat het stoer was ze hadden gevochten voor hun leven." "Tuurlijk niet het is niet jou schuld je was 8 je dacht er niet over dat het echt zou gebeuren" zeg ik. "Dus die dagen daarna was ik alleen maar thuis en aan het huilen net zoals me oma. Opa was ookal overleden door dat hij met een visserschip een benzine lek kreeg en zo zonk. Me oma was haar man kwijt en haar enige dochter. Het enige dat ze nog had was ik. We deden veel dingen om elkaar te troosten. De dag dat ik weer naar school ging is ze het een bootje de zee op gegaan en is ze de zee in gesprongen. Ik had niemand meer mijn juffrouw had me even in huis genomen maar dat kon niet langer meer. Dus ging ik naar dit weeshuis. Veel mensen kwamen voor me kijken net als bij een asiel maar niemand wilde me want ik had vaak paniek aanvallen. Ik dacht dan op een of andere manier aan me ouders en mij familie. Ik heb wat therapieën gedaan en een paar van me aanvallen zijn weg. Ik ging weer contact zoeken met mijn familie maar niemand van me vaders kant wilden wat met mij te maken hebben en van me moeders kant was er bijna niemand meer maar ook zei die over waren hadden niet echt tijd voor me. Dat is dus waarom ik zo blij ben met jullie mijn nieuwe familie." Ze begint te lachen tussen haar tranen door en zegt "huil je nou voor mij of om mijn verhaal." We praten nog wat tot ik vraag "heb je moord neigingen." Ze reageert meteen "nee nooit gehad ook en niet van plan ook. Nu ik een nieuwe leven heb probeer ik het achter me te laten en door te gaan maar het nooit te vergeten." Ik huil nog harder en ze gaat harder lachen. Het is een tijd stil en ik val eigenlijk bijna in slaap als ze zegt "ik heb onweer en storm angst, water angst, begraafplaats angst, bassisschool angst, het zien van de plaats waar ik woonde en reizen ookal wil ik alle uithoeken van de wereld zien. Oww en ik ben bang voor boten maar niet meer zo erg door de therapie." Ik ben stil en zeg niks ze zegt "je hoeft niks te zeggen ga maar slapen. Het is al goed. Ik ben blij dat ik het kwijt ben. Je bent de eerst die ik vertrouw om het verhaal helemaal te vertellen." Ze valt meteen nadat ze het vertelt heeft in slaap. Ik ben wel blij dat ze het vertelt heeft en ben erg trots op haar. Alles valt op zijn plek maar dit is echt heel zielig voor Enna.

(Het is een heftig deel maar me fantasieën gingen los en telkens kwam ik op nieuwe ideeën. Ik twijfelde of ik het kon posten en heb het toch gedaan. Ik probeer ook te laten zien dat je het kan zeggen en het aan iemand kan toe vertrouwen. Als iemand iets kwijt wilt dm me dan)