moomin | h.renjun

047 || kai

Nanlalaki ang matang tinignan ko siya habang nakapikit siya. Pinilit kong kumawala sa halik ng asungot na to pero di ko magawa. Halatang enjoy na enjoy ng asungot na to ang paglasap sa first kiss ko ha?!

"Yuck! Oh my gosh, maghahalikan na lang kayo, sa harapan ko pa? Susumbong ko kayo kay mark my loves! Dinudungisan niyo ang inosenteng utak ko. Oh my gosh, my innocent eyes and mind!" Nagtititili itong tumakbo papalayo sa amin.

Nag init ang pisngi ko at tinulak si renjun pero di man lang napahiwalay ang asungot. Tinignan ko ito ng masama kaya humiwalay na siya sakin.

"A-ang kapal ng mukha mo! S-sinira mo ang f-farewell gift ko sayo!" Akmang susuntukin ko siya ng mahuli niya ang dalawang kamay ko.

"Anong farewell gift? Yung kiss na yon? Ano namang special don para maging farewell gift?" Tinaasan niya ako ng kilay. Nasaktan ako sa sinabi niya pero di ko pinahalata yon.

"I-ikaw na nga ang binigyan ko ng f-first k-k-kiss ko, nagrereklamo ka pa dyan! Dapat talaga kay leleq or kay jeno ko na lang binigay eh." Biro ko para di mahalata na nasaktan ako sa sinabi niya. Humigpit ang hawak niya sa mga kamay ko at napangiwi ako dahil don.

"Aray naman renjun!" Sigaw ko sa kanya.

"Akin ka lang. Akin ka lang kaya tama lang na sakin din ang first kiss mo." Nanlaki ang mata ko habang nakatingin sa kanya.

"Nababaliw ka na ba? Ano bang nangyayari sayo? Di ka naman na ganyan simula ng mawala yung alaala---"

"Akin ka lang!" Ulit ni renjun at tinignan ako ng masama. "Di ako papayag na kunin ka nila ulit sakin, akin ka lang. At wala akong pake sa opinyon mo, kapag sinabi kong akin ka, akin ka lang."

"W-what do you m-mean? Di naman ako sayo. I can be with anyone I like." Nanginginig ang labi ko at pakiramdam ko, maiiyak ako anytime.

"No! No, akin ka lang. I've had enough playing a good selfless asshole guy. I'm also done restricting myself to touch and own you like i want to. I'm done avoiding you just because i thought you're chenle's girl. You're mine from now on. No, you're mine to begin with, kai." Naiiyak na napatitig ako kay renjun.

"H-hindi. May girlfriend ka renjun. You don't have the rights to call me yours. Maybe i was yours from the beginning but it was long gone. I was long gone from the grasp of your heart, renjun."

"Shut up!" Sigaw niya at kitang kita ko ang sakit sa mga mata niya. "You still love me, i know that. I can feel it. Yes, you still do. So shut up because we lost two years already." His voice broke.

"We did not, renjun. Those two years have lost us."

Tinitigan niya ako at sinuklian ko rin iyon ng parehong titig.

"W-what? Come on, kaekai. Admit it. Kakasabi mo pa lang kanina na mahal mo pa rin a---"

"Oo! Oo, mahal pa rin kita, renjun."

Hinawakan niya yung braso ko ng masuyo at tinitigan ako.

"Then why don't you wan---"

"I still love you, yes. But that doesn't mean that I still want to love you. There's a reason why I still love you, renjun. And it's because i still can't let you go. Wala pang closure, kaya siguro may hang ups pa sa puso ko kasi hindi ko pa nalalabas lahat ng nararamdaman ko sayo noon. Kung nakakaalala ka siguro, you'll know that i'm not the kind of person that lets go easily. I hold on to things that are important to me, renjun. Pero kung pagbabasehan lahat ng nangyari netong mga nakaraan, it made me think that i don't wanna love you anymore. As what you've said, i've had enough. I've had enough of loving you." He looked at me with mixed emotions in his eyes. Anger, love, and pain.