AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 1ο

"Αγάπη μου ξύπνα. Ξύπνα θα αργήσουμε!" ακούω μια βραχνή αλλά πολύ γνώριμη φωνή να με ξυπνά. Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω τον Harry να στέκεται πάνω από το πρόσωπό μου και να μου κάνει γκριμάτσες. Χαχανίζω και ξεκινά να με φιλά παντού στο πρόσωπο, στο μέτωπο, στην μύτη, στο μάγουλο, στο στόμα, στο πηγούνι, παντού.

"Σε αγαπάω τόσο πολύ το ξέρεις έτσι;" μου ψιθυρίζει στο αυτί και ανατριχιάζω.

"Το ξέρω Harry. Και εσύ ξέρεις ότι είσαι τα πάντα για εμένα. Σε αγαπάω!" λέω και τον τραβάω από το σβέρκο προς το μέρος μου. Τον φιλάω τρυφερά στα χείλη και με μια κίνηση τον σπρώχνω από πάνω μου και σηκώνομαι.

"Ει!" παραπονιέται και του βγάζω γλώσσα.

"Μωρό μου επειδή δεν πρόλαβα να τελειώσω χθες το project για το φθινοπωρινό τεύχος, πήγαινε εσύ στην δουλειά και θα σε βρω αργότερα!" λέω και σηκώνεται από το κρεβάτι. Με φιλάει στον ωμό και με προσπερνάει.

Ύστερα από δέκα λεπτά κατεβαίνει ντυμένος στο σαλόνι.

"Σε αγαπάω! Τα λέμε μετά!" λέει και σκύβει να με φιλήσει πεταχτά στα χείλη.

"Σε αγαπάω!" του φωνάζω καθώς κλείνει την πόρτα.

Και αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπαμε πριν το μοιραίο ατύχημα...

"Που είναι; Σε ποιο δωμάτιο τον έχετε; Πείτε μου!" φωνάζω στην ρεσεψιόν.

"Ηρεμήστε κυρία μου. Ποιον ψάχνετε;" με ρωτάει ψύχραιμα η νοσοκόμα στην ρεσεψιόν.

"Λέγεται Harry Styles. Σας παρακαλώ, είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Πείτε μου που τον έχετε!" λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου.

"Μόλις τον μετέφεραν στο δωμάτιο της εντατικής 204, στον 3ο όροφο." με ενημερώνει και ξεκινάω να τρέχω. Δεν μπαίνω στον κόπο να περιμένω το ασανσέρ, χρησιμοποιώ τις σκάλες. Τρέχω σαν υστερική και ανεβαίνω τους δύο ορόφους σε δευτερόλεπτα. Φτάνω στον 3ο όροφο και κοιτάζω τριγύρω τα δωμάτια. Διακρίνω μια πόρτα που γράφει τον αριθμό 197 και τρέχω προς εκείνη την κατεύθυνση. 198...199...200...201...202...203... Να το! 204. Χωρίς να χάσω άλλο πολύτιμο χρόνο, ανοίγω απότομα την διπλή πόρτα και μπουκάρω μέσα. Στο δωμάτιο επικρατεί ένας πανικός. Τριγύρω μου υπάρχουν πάνω από δέκα γιατροί. Αυτόματα με κοιτάζουν 10 περίπου ζευγάρια μάτια. Τους προσπερνάω και προχωράω προς την μπλε κουρτίνα που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά μου.

"Δεσποινίς δεν μπορείτε να βρίσκεστε εδώ αυτήν την στιγμή!" λέει ο ένας αλλά τον αγνοώ. Βάζω την κουρτίνα στην άκρη και το θέαμα που αντικρίζω μου κόβει την ανάσα. Ο Harry ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι γεμάτος αίματα και πληγές.