AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 25ο

"Τι είπες μόλις τώρα; Harry τι είπες;" ρωτάω σαστισμένη. Δεν το πιστεύω ότι το χρησιμοποιεί αυτό για να με κάνει να τον πιστέψω.

"Γαμώτο! Δεν είμαι παιχνίδι... Μην παίζεις μαζί μου!" φωνάζω και απομακρύνεται.

"Θεέ μου είσαι τόσο ξεροκέφαλη!" μουρμουρίζει και κλείνει τα μάτια του με τις παλάμες των χεριών του.

"Μυρτώ δεν λέω ψέματα, θυμάμαι... Τα πάντα!" δηλώνει και με κοιτάει στα μάτια αλλά το βλέμμα του δεν αργεί να εξερευνήσει αργά και βασανιστικά όλο μου το σώμα. Νιώθω ότι με το βλέμμα του με γδύνει και ανατριχιάζω.

"Απόδειξε το!" τον προκαλώ και γνέφει.

"Πολύ καλά λοιπόν! Ρώτα με ότι θέλεις!" λέει και σκέφτομαι μια δύσκολη ερώτηση.

"Πότε μου είπες πρώτη φορά ότι με αγαπάς;" ρωτάω και τον βλέπω που χαμογελάει ελαφρά στην σκέψη. Σοβαρά τώρα θυμήθηκε;

"Εύκολο!" μουρμουρίζει.

"Όταν ήθελες να με χωρίσεις επειδή είχα χορέψει με εκείνη την ξανθιά στο πάρτι του Liam!" λέει και χαμογελάω πλατιά.

"Harry;" φωνάζω και δάκρυα χαράς πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου.

"Μωρό μου!" λέει και με πλησιάζει. Δεν αντέχω και γλιστρώ ενάντια στον τοίχο. Λυγίσω τα γόνατα στο στήθος μου και αφήνω τον εαυτό μου να κλάψει ελεύθερα για αυτούς τους επτά μήνες που περιμένω να μου πει αυτό που μου είπε μόλις. Έρχεται δίπλα μου και τοποθετώντας τα χέρια στην μέση μου με σηκώνει και με τυλίγει στην αγκαλιά του.

"Ησύχασε μωρό μου, τώρα εγώ είμαι εδώ!" με καθησυχάζει και τυλίγω τα χέρια μου σφικτότερα στην αγκαλιά του. Φοβάμαι να τον αφήσω. Φοβάμαι μην χαθεί. Φοβάμαι μην μου ξανά φύγει.

"Harry δεν μπορεί, γιατί τώρα; Γιατί θυμήθηκες τώρα; Πώς;" ρωτάω χωρίς να τον αφήσω.

"Άρχισαν να επιστρέφουν οι αναμνήσεις μου όταν σε έσπρωξε ο Zayn και θυμήθηκα όταν σε είχα σπρώξει εγώ..." σταματάει και με βγάζει από την αγκαλιά του. Με πιάνει από την μέση και με κοιτάει κατάματα.

"Συγνώμη μωρό μου, ειλικρινά συγνώμη. Δεν το πιστεύω ότι σου προκάλεσα τόσο μεγάλο κακό..." λέει και σκύβει το κεφάλι του. Με τα δάχτυλα μου σηκώνω το πηγούνι του και του χαμογελάω ελαφρά.

"Είμαι εντάξει Harry. Κοίταξε με! Είμαι μια χαρά!" λέω και χαμογελάω πλατιά.

"Καλύτερα από μια χαρά μάλλον! Είμαι τέλεια!" λέω και γελάω. Είμαι τόσο ευτυχισμένη. Επιτέλους όλα θα μπουν ξανά στον δρόμο τους.

"Είμαι αλήθεια τε-" με διακόπτουν τα χείλη του Harry πάνω στα δικά μου. Αυτόματα του δίνω πρόσβαση στο στόμα μου και βαθαίνει το φιλί μας. Με φιλάει παθιασμένα αλλά ταυτόχρονα τρυφερά λες και έχει να με φιλήσει χρόνια, που έτσι φαίνεται σε έμενα. Έχει κολλήσει το στήθος του με το δικό μου και με σπρώχνει να κολλήσω στον τοίχο. Τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του και αγνοώ εντελώς τον πόνο στα πλευρά μου. Χωρίς να χάσουν επαφή τα χείλη μας κατευθύνεται στο κοντινότερο δωμάτιο του σπιτιού της Έλενας και με ακουμπάει απαλά στο κρεβάτι διακόπτοντας το φιλί μας. Γκρινιάζω στην απουσία του φιλιού του αλλά δεν αργεί να ανέβει πάνω μου και να συνεχίσει αυτό που έκανε προηγουμένως. Με αγγίζει σε όλο το κορμί μου και ανατριχιάζω όπως συνήθιζα να κάνω πάντα. Σταματάει στο τελείωμα της μπλούζας μου και με μια γρήγορη κίνηση την αφαιρεί μαζί με το σουτιέν μου. Δεν αργώ να κάνω και εγώ το ίδιο με την δική του μπλούζα. Κολλάει στο κεφάλι του και φαίνεται λες και δεν έχει κεφάλι. Γελάω στην γελοία εικόνα του αλλά παίρνει τον έλεγχο και την τραβά εκείνος βγάζοντας την. Τον κοιτάω με ένα χαζό χαμόγελο και εκείνος ξεκινά να με φιλά στον λαιμό. Γαργαλιέμαι αλλά συνεχίζει. Μετά από λίγα λεπτά σταματάει και με κοιτάει προσηλωμένος. Σταματάω και εγώ να γελάω και τον κοιτάω σοβαρή. Σκύβει αργά και με φιλάει απαλά λες και είναι η πρώτη φορά που με φιλάει. Χωρίς να διακόψει αυτήν την φορά το φιλί μας με τα δάχτυλα του κατεβάζει το τζιν μου μέχρι τα γόνατα μου και στην συνέχεια με τα πόδια μου το βγάζω τελείως και το πετάω κάτω. Στην συνέχεια ακολουθεί το εσώρουχο μου, το παντελόνι του και το δικό του μποξεράκι. Χωρίς να μπορεί κανείς από τους δύο μας να περιμένει άλλο διεισδύει μέσα μου αργά και γαντζώνομαι από την πλάτη του.

"Μου έλειψες τόσο πολύ!" λέω ειλικρινά και με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.

"Σε αγαπάω!" λέω κοιτώντας τον κατάματα.

"Σε αγαπάω!" λέει και διεισδύει μέσα μου ακόμα μια φορά, φτάνοντάς με κοντινότερα στη κορύφωση μου.

"Μην με ξανά αφήσεις ποτέ εντάξει;" ρωτάω και γνέφει.

"Υποσχέσου το..." τον προστάζω και με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.

"Το υπόσχομαι!" λέει και χαμογελάω πλατιά. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα και κανένας που να μπορεί να χαλάσει την απέραντη ευτυχία που νιώθω αυτήν την στιγμή. Χωρίς εκείνον, χωρίς τον Harry, ένιωθα κενή. Τώρα όμως όλα έφτιαξαν. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω πέρα από εκείνον. Εγώ και εκείνος για πάντα, το υποσχέθηκε. Ελπίζω όλοι να ζήσουν μια αγάπη σαν την δικιά μου. Γιατί αξίζει να πολεμάς για αυτό που αγαπάς. Αξίζει να πολεμάς για να το διεκδικήσεις μέχρι την τελευταία σου πνοή, γιατί κανένας δεν μπορεί να σου πει πότε έληξε το παιχνίδι, παρά μόνο η καρδιά σου. Όλα στην ζωή είναι ένα ρίσκο, που κατά την άποψή μου όλοι μας πρέπει να το παίρνουμε. Όλοι αξίζουνε ένα happy end. Ε λοιπόν αυτό είναι το δικό μου...

ΤΕΛΟΣ

Ευχαριστώ όσους διάβασαν/ψήφισαν/σχολίασαν την ιστορία μου!