AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 7ο

"Καλημέρα!" λέω στον Harry καθώς κατεβαίνει τις σκάλες και έρχεται στην κουζίνα όπου ετοιμάζομαι πρωινό. Παρατηρώ κάτι που δεν παρατήρησα πριν. Δεν φοράει μπλούζα.

"Τι φτιάχνεις;" με ρωτάει καθώς κλείνει τα μάτια του και αφήνει την μυρωδιά των τηγανίτων να εισέλθει στα ρουθούνια του.

"Τηγανίτες και ζεστό καφέ φουντούκι...ήταν τα αγαπημένα σου." λέω χωρίς να τον κοιτάξω γιατί ξέρω ότι θα λιώσω. Το παρατηρεί.

"Τι συμβαίνει Μυρτώ;" λέει και ένα πονηρό χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη του. Τον κοιτάω για ένα δευτερόλεπτο αλλά στρέφω την προσοχή μου ξανά στις τηγανίτες. Νιώθω το θερμό του σώμα να με πλησιάζει από πίσω και ανατριχιάζω.

"Σε αναστατώνω μπορώ να το νιώσω..." ψιθυρίζει στο αυτί μου και ξεκινά να με φιλάει στον λαιμό. Αφήνομαι στο άγγιγμά του και τοποθετώ το κεφάλι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση των χειλιών του. Με αγγίζει σε όλο μου το σώμα αλλά σταματά πριν τα χέρια του ακουμπήσουν το στήθος μου. Τότε είναι που θυμάμαι πως δεν με γνωρίζει και για αυτόν ότι κάνουμε τώρα νομίζει ότι γίνεται για πρώτη φορά. Απότομα τραβιέμαι και σηκώνει τα χέρια του ψηλά.

"Δεν με θέλεις;" ρωτάει και πλησιάζει ξανά.

"Harry σταμάτα, δεν θες εμένα αλλά το κορμί μου!" λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ αλλά η φωνή μου βγαίνει όσο θυμωμένη είμαι και μέσα μου.

"Ωραία τότε αφού δεν μπορείς να μου δώσεις αυτό που θέλω, θα το πάρω από αλλού!" δηλώνει και ανεβαίνει πάνω.

"Wow συγχαρητήρια!" φωνάζω αλλά με αγνοεί.

Ύστερα από λίγα λεπτά κατεβαίνει ντυμένος και πάει να φύγει όταν μπαίνω μπροστά του και τον σπρώχνω.

"Που νομίζεις ότι πας; Χρειάζεσαι ξεκούραση!" φωνάζω και με στριμώχνει στην πόρτα.

"Μυρτώ πίστεψέ με αυτήν την στιγμή χρειάζομαι κάτι άλλο παραπάνω από ξεκούραση!" ψιθυρίζει και κολλάει το σώμα του πάνω μου.

"Δηλαδή επειδή αρνούμαι να κάνω σεξ μαζί σου θα με απατήσεις; Γιατί μπορεί εσύ να μην θυμάσαι ότι είσαι αρραβωνιασμένος μαζί μου αλλά εγώ διάολε το θυμάμαι!" φωνάζω και φεύγει από πάνω μου.

"Δεν σημαίνεις τίποτα για εμένα ακόμα να το καταλάβεις;" φωνάζει και παγώνω στα λόγια του.

"Τι είπες;" ζητάω να επαναλάβει τα λόγια του μήπως και άκουσα λάθος.

"Μυρτώ εγώ...δεν το εννοούσα. Συγν-" τον διακόπτω.

"Γαμώτο Harry μπορεί εσύ να μην θυμάσαι τίποτα από τις στιγμές μας αλλά εγώ θυμάμαι τα πάντα. Σε αγαπάω τόσο πολύ διάολε αλλά δεν θα ανεχτώ να μου λες όλα αυτά τα πράγματα. Εξαφανίσου, πάνε σε όποια τσούλα θες να ξεδώσεις να τελειώνουμε, γιατί με εμένα όσο δεν θυμάσαι, δεν πρόκειται να συμβεί!" δηλώνω και στέκεται εκεί αμίλητος να με κοιτάει.

"Εμπρός πάνε! Προφανώς οι ορμόνες σου είναι πιο σημαντικοί από τα αισθήματά μου!" φωνάζω και πάω να κλάψω αλλά συγκρατώ τα δάκρυά μου.

"Διάολε εξαφανίσου!" φωνάζω και ανοίγει την εξώπορτα. Πλέον έχω μείνει μόνη στο δωμάτιο και γλιστρώ ενάντια στην πόρτα. Το μισώ. Το μισώ όλο αυτό. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα είμαι ικανή να το υποστώ. Ήδη έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Όταν γυρίσει αν μου πει πως με απάτησε, τελείωσα. Μπορεί να μην με θυμάται αλλά όχι, διάολε όχι, δεν έχει το δικαίωμα να με απατάει. Δεν το επιτρέπω να με απατάει. Αν το έκανε ορκίζομαι να μην ξανά ασχοληθώ ποτέ μαζί του. Θα κλάψω, θα πονέσω αλλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω. Μπορεί να περάσει ένας χρόνος, δύο χρόνια, ίσως και παραπάνω αλλά θα το ξεπεράσω. Θα τον ξεπεράσω. Ίσως πρέπει να εγκαταλείψω από τώρα την σχέση μας και να τον προσεγγίσω ως φίλη. Παλαιότερα ήμασταν φίλοι, ίσως τελικά να ανήκουμε σε εκείνη την κατηγορία. Ίσως να μην ήταν μοιραίο να είμαστε μαζί.