AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 8ο

Πέρασαν δύο μήνες από εκείνη την απαίσια ημέρα. Είχε γυρίσει τα ξημερώματα μεθυσμένος και μου είπε ότι με απάτησε αλλά λίγο πριν κοιμηθεί και πάνω στην μέθη του παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα και πως το είπε μόνο και μόνο για να με ενοχλήσει. Από τότε δεν του δίνω σημασία. Όχι την σημασία τουλάχιστον που του έδινα παλαιότερα. Έχει προσπαθήσει πολλές φορές να με στριμώξει αλλά πάντα τον απομακρύνω. Δεν είναι ότι δεν τον θέλω, δεν είναι ότι το σώμα μου δεν τον αναζητά. Απλά δεν μπορώ να τον αφήσω να με εκμεταλλευτεί έτσι. Ναι τον αγαπάω, ναι τον θέλω απελπισμένα αλλά θέλω να με θέλει και να με αγαπάει και αυτός. Δεν θέλω να είναι μια απλή ερωτική πράξη για εκείνον όταν για εμένα είναι ο παράδεισος. Έχει επιστρέψει στους παλιούς του ρυθμούς όσο αναφορά τους φίλους του και την δουλειά. Στην δουλειά απλά κάθεται και παρακολουθεί τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι και όπου μπορεί βοηθάει. Φυσικά και δεν είναι σε θέση να δουλέψει ακόμη, έρχεται απλώς γιατί βαριέται. Από τότε που πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο επισκέπτεται συχνά την Paige και νομίζω πως αρχίζει και του αρέσει αλλά όχι δεν θα εμποδίσω την όποια σχέση θέλει να αποκτήσει μαζί της. Εκείνο το βράδυ το πήρα απόφαση πως θα τον προσεγγίσω ως φίλη και από τότε αυτό κάνω.

"Καλημέρα!" λέει και κατεβαίνει τα σκαλιά χοροπηδώντας.

"Αρχικά η ώρα είναι..." κοιτάζω το ρολόι.

"14:00 το μεσημέρι και δεύτερον γιατί είσαι τόσο χαρούμενος;" λέω σηκώνοντας το ένα μου φρύδι.

"Γιατί...γιατί έτσι δεν έχω λόγο!" λέει και ανασηκώνει τους ώμους τους.

"Θα βγεις;" τον ρωτάω αφού παρατηρώ πως είναι ντυμένος.

"Ναι!" γνέφει.

"Που θα πας;" ρωτάω και το μετανιώνω κατευθείαν όταν απαντάει.

"Για καφέ με την Paige." λέει και δαγκώνω την γλώσσα μου για να αποτρέψω να φανεί η ζήλεια μου.

"Τι τώρα είστε μαζί; Τα έχετε;" το στόμα μου μιλάει πριν προλάβω να σκεφτώ λογικά. Με κοιτάει πονηρά και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ.

"Ζηλεύεις;" ρωτάει και σκύβει προς το μέρος μου. Αμέσως τραβιέμαι και παίρνει το τηλεκοντρόλ. Γελάει στην αντίδρασή μου. Μα καλά τι περίμενα ότι θα κάνει; Ότι θα με φιλήσει;

"Όχι φυσικά..." λέω αδιάφορα και στρέφω την προσοχή μου στην τηλεόραση. Ξαφνικά κλείνει απότομα.

"Τι στο καλό;" φωνάζω όταν καταλαβαίνω ότι εκείνος την έκλεισε.

"Γιατί την έκλεισες;" ρωτάω θυμωμένα.

"Μυρτώ δεν είναι κακό να παραδεχτείς για μια φορά τα αισθήματά σου!" λέει και σχεδόν γελάω.

"Να παραδεχτώ τα αισθήματά μου; Για σένα;" γελάω ειρωνικά και γνέφει.

"Harry δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά αυτός που πρέπει να παραδεχθεί ή να ξεκαθαρίσει τα αισθήματά του είσαι εσύ!" φωνάζω και σηκώνομαι από τον καναπέ. Πάω να φύγω αλλά με τραβάει από το μπράτσο και με πετάει στην προηγούμενη μου θέση στον καναπέ. Απροειδοποίητα ανεβαίνει από πάνω μου.

"Τι κάνεις; Harry φύγε..." ψιθυρίζω αλλά με αγνοεί.

"Γαμώτο με τρελαίνεις το ξέρεις; Εδώ και δύο γαμημένες εβδομάδες με αγνοείς και μου συμπεριφέρεσαι λες και είμαι κανένας τυχαίος φίλος σου. Μυρτώ δεν ξέρω τι είναι αυτό που αισθάνομαι για σένα αλλά σε θέλω, σε θέλω πολύ..." ψιθυρίζει και σκύβει αργά αργά προς τα χείλη μου.

"Harry εγώ...εγ-" πάω να μιλήσω όταν με διακόπτουν τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Με φιλάει παθιασμένα αλλά γλυκά. Μπορώ να πω πως κρύβεται ένα πολύ έντονο συναίσθημα πίσω από αυτό το φιλί αλλά δεν μπορώ να το αναγνωρίσω με σιγουριά. Χωρίς να μου αφήσει περιθώριο επιλογής, γλιστρά την γλώσσα του στο στόμα μου και συνεχίζει το μαρτύριό του. Είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι η αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου. Οι γλώσσες μας χορεύουν στο δικό τους ρυθμό ενώ τα χέρια του ταξιδεύουν σε όλο το κορμί μου. Βάζει το χέρι του κάτω από την πυτζάμα μου και την τραβάει προς το κεφάλι μου για να την βγάλει. Δεν αντιστέκομαι, πλέον δεν μπορώ να τον αρνηθώ. Με το που άγγιξαν τα χείλη του τα δικά μου ξέχασα πως αυτός δεν είναι ο Harry μου. Μου λείπει, γαμώτο μου λείπει απίστευτα πολύ. Τα χέρια του ανεβαίνουν αργά αργά προς το στήθος μου και σταματάνε εκεί. Και ενώ ετοιμάζεται να μου βγάλει το σουτιέν ακούγεται το κουδούνι και ξεφυσώ. Κατεβαίνει από πάνω μου και μου πετάει το πάνω μέρος τις πυτζάμας μου. Την φοράω και αφού φτιάξω πρόχειρα με τα χέρια τα μαλλιά μου ανοίγω την πόρτα. Σίγουρα η Paige ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να μας διακόψει...