AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 24ο

Δεν περίμενε μάλλον ότι θα του ανοίξω αφού με το που άνοιξα την πόρτα έπεσε πάνω μου επειδή πιθανόν στηριζόταν στην πόρτα. Κρατιέται από τους ώμους μου προσπαθώντας να σταθεροποιηθεί αλλά διώχνω μακριά τα χέρια του και τον σπρώχνω. Απομακρύνομαι έτσι ώστε να έχουμε τουλάχιστον τρία μέτρα απόστασης. Δεν ξέρω τι είμαι ικανή να κάνω αν είμαι πολύ κοντά του και ειλικρινά αυτή την στιγμή δεν θέλω να βρίσκομαι δίπλα του. Όλα τα νεύρα του κορμιού μου, μου λένε να τον χτυπήσω. Μου φωνάζουν να πάρω το βάζο που βρίσκεται στο τραπεζάκι, λίγα μέτρα μακριά μου και να του το κοπανήσω στο κεφάλι για να πάρει ένα μάθημα. Να μάθει πως δεν μπορεί να πληγώνει έτσι τους ανθρώπους που τον νοιάζονται με το έτσι θέλω. Να μάθει πως δεν μπορεί να με χρησιμοποιεί όποτε θέλει τέλος πάντων και μετά να με πετάει. Δεν είμαι κανένα καινούργιο παιχνιδάκι που θα παίξει μαζί του ο Harry και μετά θα το αφήσει σε μια γωνία να σαπίζει. Πρέπει να του δώσω ένα μάθημα. Πάει να κάνει βήμα για να έρθει κοντά μου.

"Μη!" διατάζω και γνέφει ηττημένος.

"Τι θέλεις Harry;" ρωτάω καθώς έρχεται η Έλενα δίπλα μου. Ειλικρινά αυτήν την στιγμή είναι το μόνο στήριγμα που έχω. Στον Zayn ξεκαθάρισα πως δεν μπορώ να προχωρήσω μαζί του είτε είμαι με τον Harry, είτε όχι. Τον θέλω στην ζωή μου αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Άργησα να το καταλάβω, αλλά το κατάλαβα.

"Εγώ καλύτερα να φύγω..." λέει η Έλενα και ξεκινάει να κατευθύνεται προς την εξώπορτα.

"Δεν υπάρχει λόγος να φύγεις Έλενα, δεν έχουμε να πούμε άλλωστε τίποτα με τον Harry." λέω κοιτώντας κατάματα.

"Μυρτώ..." ξεκινάει αλλά την διακόπτω.

"Έλενα είπα κάτι!" φωνάζω.

"Έλενα πήγαινε σε παρακαλώ!" πετάγεται ο Harry και ξεκινάω να τον πλησιάζω.

"Όχι... Όχι εσύ... Εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ανακατεύεσαι και να απαιτείς τίποτα! Με ακούς;" φωνάζω και αρχίζω να τον σπρώχνω δυνατά στο στήθος.

"Θα γυρίσω σε λίγο!" δηλώνει η Έλενα αλλά δεν της δίνω σημασία πλέον. Έχω αφοσιωθεί στο να σπρώχνω και να χτυπάω τον Harry. Πιάνει τα χέρια μου και τα κρατά αλλά αμέσως αποτραβιέμαι.

"Μην με ακουμπάς!" τσιρίζω.

"Και εσύ σταμάτα επιτέλους να με χτυπάς και άκουσέ με!" αντιγυρίζει.

"Θα κάνω ότι θέλω!" φωνάζω και αγνοώ παντελώς το πόσο ηλίθια και ανώριμη ακούγομαι αυτήν την στιγμή. Για την ακρίβεια αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει.

"Και τι δηλαδή με το να με χτυπάς και να κάνεις σαν ένα μωρό, κάνει τα πράγματα καλύτερα; Σε βοηθάει σε κάτι;" ρωτάει οργισμένος. Έχει τα μούτρα να θυμώσει; Σοβαρά τώρα;

"Δεν έχεις το δικαίωμα να μιλάς καν! Απλά πάψε!" φωνάζω και δεν αργεί να κάνει και εκείνος το ίδιο. Πράγμα που μου θυμίζει τον παλιό καλό Harry. Σε κάθε καυγά μας φωνάζαμε ο ένας τον άλλον σαν θηρία και ύστερα πέφταμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

"Μα δεν με άφησες καν σου εξηγήσω! Για μια καταραμένη φορά στην ζωή σου άσε με να σου εξηγήσω γαμώτο!" απαιτεί και χτυπάει το χέρι του στον τοίχο. Αναπηδώ από την ξαφνική αλλαγή της συμπεριφοράς του και δεν μπορώ να πω πως δεν μου περνάει η σκέψη πως θυμήθηκε...

"Τι να μου εξηγήσεις; Σε ρώτησα ξεκάθαρα αν κοιμήθηκες μαζί της και εσύ σώπασες, δεν το αρνήθηκες!" φωνάζω κουνώντας τα χέρια μου στο αέρα από την ένταση που νιώθω μέσα μου.

"Ναι αλλά δεν το παραδέχτηκα κιόλας έτσι;" ρωτάει και ξεκινά να με πλησιάζει. Για κάθε βήμα που κάνει μπροστά κάνω ένα επιπλέον βήμα πίσω.

"Όχι αλλ-" με διακόπτει.

"Αλλά τι; Ξέρεις τον λόγο που δεν μίλησα; Ε Μυρτώ τον ξέρεις;" ρωτάει και πλησιάζει όλο και πιο πολύ.

"Μην με πλησιάζεις άλλο..." ψιθυρίζω αλλά με αγνοεί.

"Πες μου ξέρεις γιατί δεν μίλησα;" ξανά ρωτά. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά αλλά δεν φαίνεται να τον ικανοποιεί η απάντησή μου.

"Μίλα! Ξέρεις;" φωνάζει.

"Όχι!" τσιρίζω με όση δύναμη μου έχει απομείνει μέσα μου. Πλέον με έχει κολλήσει στον τοίχο και το πρόσωπό του απέχει ελάχιστα χιλιοστά από το δικό μου.

"Γιατί γαμώτο σου, θυμήθηκα τα πάντα και σάστισα. Για αυτό!" φωνάζει.