AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 23ο

"Τι έγινε παιδάκι μου, γιατί κλαις;" ρωτάει η Έλενα προβληματισμένη . Δεν απαντάω απλά πέφτω στην ζεστή αγκαλιά της και τυλίγω σφικτά τα χέρια μου γύρω της.

"Έλα μωρό μου, έλα μέσα να μου εξηγήσεις τι συνέβη." με παροτρύνει και χωρίς να σταματήσω να κλαίω την προσπερνάω και κάθομαι στον καναπέ.

"Ηρέμησε και εξήγησέ μου." λέει και γνέφω αργά. Παίρνω βαθιές ανάσες και ξεφυσώ. Το κάνω πολλαπλές φορές ώσπου νιώθω ελαφρώς καλύτερα. Παίρνω μια ακόμη ανάσα και ξεκινώ.

"Έλενα κοιμήθηκε μαζί της..." λέω και προσπαθώ να συγκρατήσω τα χιλιάδες ακόμα δάκρυα που απειλούν να κυλήσουν στο πρόσωπό μου από λεπτό σε λεπτό.

"Που το ξέρεις;" ρωτάει και μου δίνει ένα ποτήρι νερό. Καταπίνω κάθε σταγόνα του μήπως και μου δώσει την χαμένη μου δύναμη και συνεχίζω.

"Πήγα στο σπίτι της και τον ρώτησα... Και Έλενα δεν απάντησε το καταλαβαίνεις; Δεν το αρνήθηκε καν!" λέω και προσπαθώ να εξιστορώ τα γεγονότα δίχως να με επηρεάζουν οι εικόνες. Απλά να βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα μου χωρίς νόημα. Θέλω να τα λέω και να είμαι κενή. Πράγμα αδύνατο αφού ασυνείδητα συνεχίζω να κλαίω. Είναι λες και τα μάτια μου συμμερίζονται τον πόνο μου και θρηνούν και αυτά.

"Ναι αλλά δεν το παραδέχτηκε κιόλας!" λέει σιγανά. Πετάγομαι όρθια και σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα αγανακτισμένη.

"Η σιωπή μίλησε Έλενα, τα είπε όλα!" φωνάζω. Με τραβάει απαλά από τον καρπό και με βάζει να κάτσω πάλι κάτω. Κάθομαι και μου τρίβει τον ώμο για να ηρεμήσω.

"Ψυχή μου το ξέρω ότι πονάς αλλά πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω..." με συμβουλεύει και γνέφω. Σκύβω το κεφάλι μου και το στηρίζω στο στέρνο της. Με χαϊδεύει στην πλάτη και επιτρέπω στον εαυτό μου να αφεθεί ελεύθερος.

[...]

Με ξυπνάνε δυνατοί χτύποι στην πόρτα. Ανοίγω τα μάτια μου αλλά δεν σηκώνομαι για να ανοίξω. Δεν είναι ούτε το σπίτι μου για να ανοίξω αλλά δεν είμαι ούτε σε φυσική ή ψυχολογική κατάσταση για να το κάνω. Κλείνω τα μάτια μου και ευελπιστώ πως σε λίγο θα σταματήσουν να χτυπάνε και όποιος στέκεται έξω από την εξώπορτα θα βαρεθεί και θα φύγει. Οι χτύποι γίνονται δυνατότεροι και αρχίζουν και μου την δίνουν στα νεύρα. Αρπάζω το κινητό μου από το τραπέζι και τοποθετώ τα ακουστικά στα αυτιά μου. Επιλέγω ένα τυχαίο τραγούδι και βάζω στο τέρμα την ένταση του ήχου μήπως και με βοηθήσει να χαλαρώσω. Όμως εκτός από τους δυνατούς χτύπους αυτήν την φορά ακούγονται και φωνές.

"Γαμώτο!" μουρμουρίζω και πετάω το κινητό μου στο τραπέζι.

"Ποιος σκατά είναι;" φωνάζω απευθυνόμενη στον εαυτό μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Και ενώ ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα ακούγεται η φωνή της Έλενας από έξω.

"Harry τι θέλεις;" ρωτάει η Έλενα τον...τον Harry; O Harry. Oh γαμώτο γιατί ήρθε;

"Έλενα άνοιξε μου, ξέρω ότι είναι η Μυρτώ εκεί μέσα!" φωνάζει και ξανά χτυπάει την πόρτα. Κοπανάει την πόρτα, μάλλον.

"Φύγε Harry δεν πρόκειται να σου ανοίξω! Αρκετό κακό της προκάλεσες!" φωνάζει αλλά χωρίς να επιφέρει και πολλά αποτελέσματα αφού τα χτυπήματα και οι φωνές του Harry παραμένουν.

"Άνοιξέ μου Μυρτώ!" φωνάζει. Αυτό ήταν, ανοίγω την πόρτα και ότι γίνει. Δεν θα ενοχλήσει όλη την πολυκατοικία επειδή εγώ δεν του ανοίγω. Ξεφυσώ και ανοίγω την πόρτα.

"Τι θέλεις Harry;" ρωτάω ξεψυχισμένη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Αν σας αρέσει η ιστορία μου παρακαλώ ψηφίστε και σχολιάστε είτε θετικά είτε αρνητικά, ευχαριστώ!