AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 6ο

"Harry ότι και αν σου είπε αυτή η κοπέλα είναι μια τσούχτρα. Πριν το ατ...πριν το ατύχημα το ήξερες και εσύ αυτό!" με κοιτάει. Απλά με κοιτάει. Δεν λέει κάτι.

"Τέλος πάντων δεν ήρθα να μιλήσω για αυτήν..." λέω αηδιασμένη και μόνο στην σκέψη του ονόματός της.

"Ήρθα να ζητήσω συγνώμη για πριν..." λέω και σκύβω το κεφάλι. Γρήγορα επανέρχομαι και τον κοιτάω κατάματα.

"Μυρτώ είναι εντάξει...καταλαβαίνω είναι δύσκολο για εσένα!" λέει με τρυφερότητα. Είναι τόσο κατανοητικός. Πάντα ήταν. Το θαύμαζα σε εκείνον.

"Να σε ρωτήσω κάτι Harry;" λέω και γνέφει.

"Το ξέρω ότι είναι νωρίς αλλά..." κάνω παύση.

"Νιώθεις τίποτα για εμένα; Φιλία, μίσος, αγάπη, τρυφερότητα, οτιδήποτε;" τον ρωτάω αλλά δεν μιλάει. Φαίνεται σκεπτικός. Υπό άλλες συνθήκες θα μου έλεγε αμέσως πως με αγαπούσε αλλά τώρα... Τέλος πάντων δεν τον κατηγορώ.

"Μυρτώ δεν ξέρω τι περιμένεις να ακούσεις αλλά εσύ μπορεί να με ξέρεις όμως εγώ...εγώ σε γνώρισα σήμερα. Σίγουρα νιώθω οικειότητα και φιλία απέναντί σου αλλά τίποτα παραπάνω, όχι ακόμη...δώσε μου χρόνο να προσαρμοστώ." λέει και γνέφω. Χωρίς την άδειά μου ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου αλλά δεν το σκούπισα, το άφησα να πέσει. Άφησα τον πόνο να νικήσει για μια ακόμα φορά.

"Καταλαβαίνω!" λέω και του δίνω ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Λοιπόν πως σου φάνηκαν οι φίλοι σου;" ρωτώ επιχειρώντας να αλλάξω θέμα. Πράγμα που πετυχαίνω.

[...]

Σήμερα μου ανακοίνωσε ο γιατρός πως μπορεί να επιστρέψει ο Harry σπίτι. Δεν ξέρω αν με τρομοκρατεί ή αν με χαροποιεί το γεγονός αυτό. Δεν παραπονιέμαι, η σχέση μας μέχρι στιγμής πάει καλύτερα από ότι πίστευα πως θα εξελιζόταν αλλά εξακολουθώ να είμαι το ίδιο χάλια ψυχολογικά. Πρέπει να ανακτήσω τις ελπίδες μου. Πρέπει να ελπίζω σε εκείνον. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνον. Άλλωστε όποιος αγαπάει επιμένει σωστά; Όμως φοβάμαι, φοβάμαι μην καταντήσω βάρος. Φοβάμαι μην γίνω το δικό του βάρος και δεν ξέρει πως να με ξεφορτωθεί. Φοβάμαι μήπως ξυπνήσει ένα πρωί και θελήσει να φύγει από το σπίτι. Μήπως θελήσει να φύγει από κοντά μου. Μήπως θελήσει να με ξεχάσει.

"Είσαι έτοιμος να πάμε σπίτι;" τον ρωτάω καθώς δένει την ζώνη του στην θέση του συνοδηγού.

"Ναι!" λέει ενθουσιασμένος και βάζω μπρος. Βρισκόμαστε λίγα λεπτά μακριά από το σπίτι οπότε η αμήχανη σιωπή που επικρατεί δεν κρατάει για πολύ ακόμα. Κατεβαίνουμε από το αμάξι και τον οδηγώ στο ξένο αλλά ταυτόχρονα και τόσο γνωστό για εκείνον σπίτι. Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και του λέω να περάσει μέσα.

"Εδώ είμαστε!" λέω ενθουσιασμένη ψεύτικα. Αναλύει τον χώρο γύρω του και χαμογελάει.

"Είναι πολύ μεγάλο!" σχολιάζει και γελάω.

"Ωραία παρατήρηση!" τον κοροϊδεύω και χαμογελάει όταν προσέχει το χαμόγελο που έχει σχηματιστεί στα χείλη μου. Αυτό το βλέμμα. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Αχ Harry. Τον πλησιάζω και απροειδοποίητα τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Αρχικά του ήρθε ξαφνική η αγκαλιά μου και δεν ανταπέδωσε αλλά σύντομα ανταποκρίθηκε και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου. Ύστερα από μια αγκαλιά που είχα υπερβολικά πολύ ανάγκη απομακρύνομαι.

"Συγνώμη απλά μου λείπεις..." λέω και σκύβω το κεφάλι μου. Με πλησιάζει και τοποθετώντας το χέρι του κάτω από το πηγούνι μου, σηκώνει το πρόσωπό μου ώστε να τον κοιτάω.

"Μην ζητάς συγνώμη Μυρτώ...αν κάποιος έπρεπε να λυπάται αυτός είμαι εγώ που σε κάνω να νιώθεις έτσι..." ψιθυρίζει. Είναι πολύ κοντά μου, υπερβολικά κοντά μου για να μπορέσω να ανασάνω.

"Harry θα είναι καλό να μην με πλησιάζεις τόσο πολύ γιατί..." λέω και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

"Γιατί τι;" πλέον μας χωρίζουν μόνο λίγα χιλιοστά.

"Harry...μην πλησιάζεις άλλο..." ψιθυρίζω και σκύβει το πρόσωπό του προς τα χείλη μου. Λίγο πριν ακουμπήσουν τα χείλη μας γυρνάω το πρόσωπό μου στα δεξιά και τα χείλη του αγγίζουν το μάγουλό μου.

"Μην με παρασέρνεις σε αυτό από την στιγμή που δεν νιώθεις κάτι για εμένα! Δεν το αξίζω δεν νομίζεις;" λέω καθώς απομακρύνομαι κατευθυνόμενη στο μπάνιο.

"Μυρτώ εγώ..." δεν του δίνω ευκαιρία να απαντήσει εφόσον έχω κλείσει ήδη την πόρτα του μπάνιου.