AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 15ο

Χιλιάδες σενάρια πέρασαν από το φτωχό μου μυαλό, μέχρι επιτέλους να ανοίξει η φάλαινα το στόμα της.

"Μυρτώ έξι μήνες πριν, όταν μετακόμισε σε εμένα ήμουνα πολύ χαρούμενη. Ήμουν πλέον πεπεισμένη πως όλα θα γίνουν όπως παλιά και πως θα είμαστε και πάλι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Αλλά μόνο χειρότερα έχουν καταντήσει τα πράγματα. Βλέπει συνεχώς εφιάλτες τα βράδια, είναι αφηρημένος, με μπερδεύει με εσένα και πολλές φορές θυμάται πράγματα και φωνάζει. Ύστερα τα ξεχνάει και ηρεμεί. Δεν ξέρω τι να κάνω Μυρτώ, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξω αυτήν την κατάσταση!" λέει κουρασμένη αλλά ειλικρινά δεν την λυπάμαι καθόλου. Έχει τον Harry και πάλι στην αγκαλιά της και τολμάει να παραπονιέται; Στην θέση της θα έλεγα και ευχαριστώ που τον κέρδισε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

"Είσαι απίστευτη!" γελάω ειρωνικά. Με κοιτάει περίεργα.

"Εσύ...εσύ αχάριστη μικρή σκύλα τολμάς και παραπονιέσαι; Έχεις τα μούτρα να κλαίγεσαι; Δεν φτάνει που έχεις έναν άγγελο δίπλα σου ζητάς και άλλα; Φυσικά και θα είναι δύσκολο, τι περίμενες πως θα ήταν; Μετακόμισε με εσένα ώστε να θυμηθεί και να βελτιωθεί η κατάστασή του. Είναι ακόμα ασθενής ανόητη, δεν είναι καλά! Δεν θα γίνει ποτέ καλά μαζί σου!" φωνάζω και μου κάνει νόημα η Έλενα να ηρεμήσω. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορέσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να της επιτεθώ. Αχάριστη σκύλα! Σηκώνομαι απότομα από το τραπέζι και ξεκινάω να περπατάω προς την έξοδο της καφετέριας.

"Περίμενε Μυρτώ, δεν είμαι εγώ που χρειάζομαι την βοήθειά σου αλλά ο Harry!" στα λόγια της ο θυμός μου ξεθυμάνει και η καρδιά μου κομματιάζεται. Γαμώτο, γιατί το είπε τώρα αυτό;

"Ξέρεις όσο δύσκολο και αν σου είναι να το πιστέψεις, τον αγαπάω και εγώ..." ψιθυρίζει και επιλέγω να αγνοήσω το σχόλιό της. Μπορεί να τον αγαπάει όπως λέει αλλά δική της αγάπη είναι διαφορετική από την δική μου. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Θα έκανα τα πάντα για τον Harry, αν τον είχα όπως τώρα έχει εκείνη δεν θα είχα στόμα να παραπονεθώ. Θα ήμουν η δούλα του όσο εκείνος με ήθελε κοντά του. Ενώ εκείνη...εκείνη αγαπάει τον Harry απλά γιατί το συνήθιζε παλαιότερα. Για αυτήν απλά μια συνήθεια είναι. Είμαι σίγουρη πως λίγους μήνες παραπάνω να μείνει μαζί του, θα συνειδητοποιήσει τελικά πως δεν τον αγαπάει πια και πως ήταν ένα καπρίτσιο. Ή ίσως και μια κόντρα μαζί μου. 'Ποια θα κερδίσει τον Harry Styles'.

"Εντάξει τι θέλεις να κάνω;" ενδίδω τελικά και βλέπω την Έλενα που με κοιτάει ευχαριστημένη. Δεν θα έπρεπε να δείχνει τόσο έκπληκτη η Paige. Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το μαγαζί και την αντίκρισα να κάθεται στο τραπέζι μας με την Έλενα, ήμουν βεβαιωμένη πως ότι και να μου ζητήσει σε σχέση με τον Harry, θα το κάνω. Για άλλη μια φορά είμαι στο έλεός του.

"Για αρχή, έλα να τον δεις." λέει και γνέφω.

[...]

"Harry;" λέω όταν μπαίνω στο σπίτι της Paige. Εκείνη και η Έλενα έμειναν στο αυτοκίνητο να με περιμένουν.

"Μυρτώ;" φαίνεται σοκαρισμένος. Μα καλά τόσο ξεγραμμένη με είχε; Βασικά ναι, αφού του ξεκαθάρισα πως τελειώσαμε.

"Harry τι κάνεις; Πώς είσαι;" ρωτάω και κάθομαι στον απέναντι καναπέ από αυτόν που κάθεται εκείνος. Αν είναι να τον βοηθήσω πρέπει να κρατήσουμε μια απόσταση. Όλον αυτόν τον καιρό έχω κάνει μια μικρή πρόοδο, δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμα, φυσικά και όχι. Απλά έχω καταφέρει να μην τον σκέφτομαι 24 ώρες το 24ωρό. Για εμένα αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά.

"Μυρτώ... Δεν είμαι και πολύ καλά. Πίστευα πως θα ανέρρωνα κάπως, έστω ελάχιστα αλλά από τότε που μετακόμισα εδώ... Όλα...όλα έχουν γίνει πολύ πολύ χειρότερα." λέει και κοιτάει τα δεμένα μεταξύ τους χέρια του. Θέλω τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω. Να τον πάρω μια ζεστή αγκαλιά και να τον κάνω να ξεχάσει όλα τα άσχημα που συμβαίνουν στην ζωή του. Να πάρω όλον τον πόνο που του έχει προκαλέσει εκείνο το καταραμένο ατύχημα. Αλλά δεν θα το κάνω, γιατί με εκείνον να γίνεται καλύτερα, θα καταρρεύσω εγώ η ίδια και μετά δεν ξέρω ποιος θα είναι εκεί για να σώσει εμένα...