AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 11ο

"Δεν έχεις κάτι σοβαρό, είναι ένα ελαφρύ κάταγμα στα πλευρά. Πρέπει να ξεκουραστείς και να μην ταλαιπωρείς την μέση σου για λίγο καιρό και σύντομα θα είσαι εντάξει!" με ενημερώνει ο γιατρός και τον ευχαριστώ. Μετά από το περιστατικό στο σπίτι και αφού έφυγε ο Harry, τηλεφώνησα στην Έλενα να έρθει σπίτι μου αφού δεν μπορούσα να σηκωθώ. Εκείνη ήρθε αμέσως και με μετέφερε στο νοσοκομείο.

"Σε χτύπησε;" ρωτάει η Έλενα διακόπτοντάς με από τις σκέψεις μου.

"Χμ;" στρέφω την προσοχή μου σε εκείνη.

"Μυρτώ λέω σε χτύπησε; Τι έγινε;" ρωτάει και κάθεται στο κρεβάτι δίπλα μου.

"Έλενα δεν θέλω να το συζητήσω αλήθεια δεν φταίει εκείνος...εγώ τον προκάλεσα απλά έπρεπε να κλείσω το στόμα μου." λέω αλλά μέσα μου ξέρω πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ναι, έπρεπε να το διαχειριστώ διαφορετικά αλλά με χτύπησε χωρίς λόγο. Δεν ξέρω πραγματικά τι σκεφτόταν όταν το έκανε.

"Μην προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις... Με την μνήμη του ή όχι δεν έχει το δικαίωμα να σε ακουμπάει!" υψώνει λίγο την φωνή της.

"Μιας και είπες μνήμη..." ξεκινάω να πω αλλάζοντας θέμα.

"Θυμήθηκε κάτι." συμπληρώνω και γουρλώνει τα μάτια της.

"Τι πράγμα;;; Τι θυμήθηκε; Μίλα!" ρωτάει προσηλωμένη.

"Έχει μείνει σχετικά πίσω αλλά κάτι είναι και αυτό... Νομίζει πως είναι ακόμα μαζί με την Paige!" της λέω και υψώνει το φρύδι της.

"Νομίζει ότι είναι 17 χρονών;" ρωτάει και σχεδόν γελάει. Και εγώ στην θέση της θα γελούσα. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο τραγική. Έχουν περάσει δύο μήνες από το τροχαίο και εκείνος κατάφερε να θυμηθεί μόνο παλιές και άχρηστες αναμνήσεις. Το κακό βέβαια δεν είναι αυτό, το κακό είναι ότι πιστεύει πως διαδραματίζονται ακόμα.

"Ναι... Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω τώρα που έχει την εντύπωση πως είναι με εκείνη. Η Paige περιμένει εδώ και καιρό την ευκαιρία της να μου τον πάρει και τώρα επιτέλους την βρήκε..." λέω απογοητευμένη. Δεν θέλω να τον χάσω και όχι μάλιστα εξαιτίας αυτού του γελοίου λόγου αλλά δεν μπορώ να τον αποτρέψω από τις αποφάσεις του. Είναι ενήλικας και αυτόνομος. Δεν είμαι ούτε η μάνα του, ούτε η σύζυγός του για να μπορώ να παρέμβω περισσότερο.

"Και τώρα τι θα κάνεις;" ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Νομίζω πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον αφήσω να ζήσει την ζωή του με όποιον τρόπο εκείνος επιθυμεί. Αν πιστεύει ότι είναι με την Paige και αυτό τον καθιστά ευτυχισμένο τότε ας μείνει μαζί της. Δεν μπορώ να τον ελέγχω Έλενα. Όχι όταν είναι έτσι..." λέω και σκύβω το κεφάλι μου. Ειλικρινά, είναι ανούσιο να προσπαθώ να τον κάνω να μείνει μαζί μου από την στιγμή που δεν νιώθει τίποτα για εμένα. Μόλις επιστρέψω στο σπίτι θα πρέπει να συζητήσουμε πολλά πράγματα. Πρέπει επιτέλους να μπει μια τάξη.