AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 14ο

Πόσο καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που μίλησα με τον Harry; Έξι μήνες. Θεέ μου, τον ξέρω επτά χρόνια και πρώτη φορά δεν μιλάμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορώ να πω πως όσο περισσότερος καιρός περνάει, τόσο περισσότερο κλείνει το κενό μέσα μου. Οι τρεις πρώτοι μήνες, ήταν και οι πιο δύσκολοι. Πραγματικά, δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ, δεν είχα ενέργεια ή όρεξη να κάνω τίποτα. Ήθελα απλά να ξαπλώνω όλη την ημέρα στο ζεστό μου κρεβάτι και να κλαίω την μοίρα μου. Ευτυχώς που έχω και την Έλενα και με γλύτωσε από αυτό το λούκι πριν φάω για τα καλά τα μούτρα μου. Εννοείται πως στην 'ανάρρωσή' μου, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε και ο Zayn. Εδώ και δύο μήνες περίπου, είμαστε μαζί. Μου φαίνεται πολύ περίεργο, μετά από έξι χρόνια, να είμαι και πάλι μαζί του, αλλά τον εμπιστεύομαι και νιώθω ασφαλής δίπλα του. Ήταν πάντα ξεκάθαρος απέναντί μου όσο αναφορά τα αισθήματά του για εμένα και σεβόταν τις επιλογές μου χωρίς να με πιέζει για τίποτα. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που του έδωσα μια ευκαιρία. Ο κατανοητικός και υπέροχος χαρακτήρας του. Από την πρώτη κιόλας ημέρα που με άφησε ο Harry ήταν στο πλάι μου. Δεν με άφησε στιγμή να νιώσω εγκαταλειμμένη. Ήταν δίπλα μου όταν θύμωσα, όταν έκλαψα, όταν μούτρωσα. Ήταν εκεί ακόμα και όταν ξανά χαμογέλασα μετά από τόσο καιρό. Ήταν από την αρχή ευθύς απέναντί μου και υπομονετικός. Ειλικρινά δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο ευγνώμων του είμαι που ήταν κοντά μου στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου.

"Μωρό μου..." ψιθυρίζει ο Zayn καθώς έρχεται από πίσω μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου. Με φιλάει ρουφηχτά στον λαιμό και γαργαλιέμαι.

"Γαργαλιέται το κορίτσι μου;" ρωτάει ναζιάρικα και χαμογελάω.

"Είσαι πολύ γλυκούλης, το ξέρεις;" ρωτάω και κάνει πως σκέφτεται.

"Μμμ..." μουρμουρίζει.

"Για να σκεφτώ..." λέει και χτυπάει με τον δείκτη του χεριού το πηγούνι του.

"Μου το έχει πει η κοπέλα μου, μόνο... Πενήντα χιλιάδες φορές!" λέει και ξεσπώ σε γέλια.

"Έχεις παράπονο;" ρωτάω υψώνοντας το φρύδι μου.

"Όχι αγάπη μου, όχι μωρό μου. Κανένα!" λέει περήφανα και κάθεται στο τραπέζι για να φάει το πρωινό που έφτιαξα. Τηγανίτες με καφέ φουντούκι. Το αγαπημένο του Harry... Όχι Μυρτώ, μην τον σκέφτεσαι!

"Zayn εγώ έφαγα, θα πάω με την Έλενα για έναν καφέ και ύστερα θα περάσω από το περιοδικό για κάτι τελευταίες εκκρεμότητες πάνω στο προσερχόμενο τεύχος!" λέω καθώς πάω να φύγω.

"Ει!" λέει παραπονεμένα και τρέχω γρήγορα προς το μέρος του. Σκύβω και τον φιλάω γλυκά στα χείλη.

"Συγνώμη μωρό μου..." λέω και τον ξανά φιλάω πεταχτά.

"Bye!" τον ακούω να λέει καθώς κλείνω την εξώπορτα.

[...]

"Έλα Μυρτώ μην κάνεις σαν δεκάχρονο, ήρθε απλά για να μιλήσετε!" λέει φανερά αγανακτισμένη η Έλενα, αφού εδώ και πόσα λεπτά αρνούμαι επανειλημμένα να καθίσω στο ίδιο τραπέζι με την τσούχτρα. Και στο κάτω κάτω τι θέλει αυτή να συζητήσει μαζί μου; Όχι, όχι δεν θα της κάνω την χάρη να μου τρίψει στην μούρη την σχέση της με τον Harry. Εντάξει κέρδισε, τώρα απλά ας με αφήσει να συνεχίσω γαλήνια την ζωή μου.

"Έλενα όχι, δεν έχω τίποτα να κουβεντιάσω μαζί της. Πες της να φύγει ή θα φύγω εγώ!" λέω αποφασισμένη και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο γωνιακό τραπέζι της καφετέριας που κάθεται η Paige.

"Μυρτώ δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο αν δεν είχε να σου πει κάτι σοβαρό!" λέει το φυσιολογικό και παίρνω τον χρόνο μου να το σκεφτώ. Μπορεί η Έλενα να έχει δίκιο αλλά μπορεί πάλι και όχι. Μπορεί να ήρθε εδώ για να με πληγώσει χειρότερα. Για να μου πει πόσο πολύ την αγαπάει ο Harry και πόσο τέλεια και ονειροπαρμένη είναι η ζωή τους.

"Έλενα δεν ξέρω..." απαντώ ειλικρινά και τυλίγει τα χέρια μου στις χούφτες της.

"Μυρτώ μου, άκουσέ την μπορεί να συνέβη κάτι στον Harry..." στο άκουσμα των λέξεων της, πάγωσα. Αυτό το σενάριο δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό μου. Δεν σκέφτηκα καν το ενδεχόμενο να έπαθε κάτι ο Harry. Μόνο στην σκέψη ανατριχιάζω. Το παρατηρεί η Έλενα και με τρίβει τρυφερά στον ώμο. Κουνώ το κεφάλι μου πολλαπλές φορές μήπως και απαλλαγώ από αυτές τις φρικτές σκέψεις. Προτιμώ χίλιες φορές να την ακούω επί δέκα χρόνια να καυχιέται την νίκη της παρά να συνέβη το παραμικρό κακό σε εκείνον. Μπορεί να μην είμαστε πλέον μαζί, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Τον νοιάζομαι υπερβολικά πολύ. Ίσως περισσότερο και από την ζωή μου. Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, ξεκινάω να κατευθύνομαι προς το μικρό τραπέζι. Η Έλενα ξαφνιάστηκε από την ξαφνική αλλαγή της απόφασής μου αφού με το που με είδε να προχωράω έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και έτρεξε με γοργά βήματα για να με προλάβει αφού είχα ήδη φτάσει στο τραπέζι.

"Λοιπόν τι με ήθελες Paige;" λέω ψύχραιμη προσπαθώντας να κρύψω το ατελείωτο άγχος που διαπερνάει όλο μου το κορμί.

"Κάτσε!" με προστάζει και κάνω αυτό που μου λέει.