AMNESIA (H.S)

Κεφάλαιο 10ο

"Τι εννοείς ότι θυμήθηκες Harry; Τι θυμήθηκες; Με θυμήθηκες;" ρωτάω ενθουσιασμένη και πέφτω στην αγκαλιά του. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και τον σφίγγω υπερβολικά πολύ αλλά δεν με νοιάζει. Με νοιάζει ότι θυμήθηκε.

"Μου έλειψες τόσο πολύ μωρό μου..." ψιθυρίζω και δάκρυα χαράς ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνισή τους. Τραβιέται και με κοιτάει παράξενα.

"Μυρτώ που είναι η Paige;" ρωτάει και ανοίγω το στόμα μου. Τι εννοεί που είναι η Paige; Τι σχέση έχει η Paige με το γεγονός ότι θυμήθηκε;

"Που κολλάει η Paige, Harry;" τον ρωτάω μπερδεμένη και απομακρύνεται και άλλο από κοντά μου.

"Σοβαρά ρωτάς που κολλάει η κοπέλα μου;" τι; Η κοπέλα του; Δεν αντέχω και ξεσπάω σε γέλια. Γελάω και τον κοιτάω που το βλέμμα του παραμένει σοβαρό. Δεν μπορεί να σοβαρολογεί.

"Harry είσαι καλά; Έχεις ψεύτικες αναμνήσεις;" ρωτάω και πλέον ο θυμός μέσα μου αρχίζει να φουντώνει.

"Ψεύτικες αναμνήσεις; Μυρτώ πας καλά; Με την Paige είμαστε 2 χρόνια μαζί!" λέει και αρχίζω και καταλαβαίνω σε τι αναφέρετε. Νομίζει ότι είναι Γ' Λυκείου και ότι είναι ακόμα μαζί με την Paige. Χάθηκε ο κόσμος να θυμηθεί από ένα χρόνο αργότερα;

"Harry μου είσαι 22 χρονών, όχι 17! Με την Paige έχετε χωρίσει εδώ και έξι χρόνια!" λέω σε ήρεμο τόνο αλλά δεν φαίνεται να δουλεύει. Κουνάει πολλαπλές φορές το κεφάλι του αρνητικά.

"Λες ψέματα, από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα μου λες ψέματα!" φωνάζει και πιάνει το κεφάλι του. Δεν μπορεί να το πιστεύει στα αλήθεια αυτό.

"Δεν σου λέω ψέματα Har-" με διακόπτει πλησιάζοντάς με.

"Πάψε επιτέλους!" με πιάνει από τους ώμους και με ταρακουνάει. Με πονάει αλλά δεν δίνω σημασία.

"Harry άκουσέ με, δεν σου λέω ψέματα." λέω αργά και ήρεμα προσπαθώντας να τον ηρεμήσω.

"Σκάσε! Λες ψέματα, λες ψέματα!" λέει και με σφίγγει ακόμα περισσότερο. Βγάζω ένα επιφώνημα πόνου αλλά δεν φαίνεται να πτοείται.

"Harry ηρέμησε!" λέω αλλά αμέσως το μετανιώνω. Με μια κίνηση με πετάει βίαια στα δεξιά και πέφτω πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού. Σπάει σε κλάσματα δευτερολέπτου σε χιλιάδες μικρά, κοφτερά κομματάκια. Ανοίγω τα μάτια μου και ελέγχω επιφανειακά το σώμα μου. Ευτυχώς δεν καρφώθηκε κανένα γυαλί μέσα μου. Μόνο νιώθω έναν οξύ πόνο στα πλευρά μου. Δοκιμάζω να σηκωθώ αλλά ξανά πέφτω πιο δίπλα. Ο Harry έχει μείνει στην θέση του και με κοιτάει κοκαλωμένος. Δεν το πιστεύω ότι με χτύπησε. Δεν το έχει ξανά κάνει ποτέ. Με πλησιάζει αργά αλλά προσπαθώ να συρθώ μακριά του. Δεν είναι ότι τον φοβάμαι απλά...απλά θέλω λίγο χρόνο μακριά του.

"Μυρτώ εγώ... Συγνώμη. Δεν ξέρω τι με έπιασε! Συγχώρα με..." με παρακαλάει. Δάκρυα έχουν εμφανιστεί στο πρόσωπό του και τρέμουν τα χέρια του. Τεντώνει το χέρι του για να με βοηθήσει αλλά κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Προσπαθώ ξανά να σηκωθώ αλλά τίποτα. Όσες περισσότερες κινήσεις κάνω τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο πόνος στα πλευρά μου.

"Μυρτώ άσε με να σε βοηθήσω, που πονάς;" λέει ενώ κάθεται πλέον στα γόνατα δίπλα μου.

"Harry αν θες να με βοηθήσεις το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να με αφήσεις μόνη μου..." λέω και συγκρατώ τα δάκρυά μου.

"Μα-" τον διακόπτω.

"Σε παρακαλώ...φύγε..." τον παρακαλώ και γνέφει. Σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα το σπίτι είναι άδειο και μένω εγώ με τις σκέψεις μου και τον πόνο στα πλευρά μου.