HAYATLA MÜCADELEM (TAMAMLANDI)

4.YALANLAR ÜSTÜNE

İnsan iftirayı ancak önem vermemekle yenebiIir. İftira edileni değil, edeni kirletir.

The Circle

KEYİFLİ OKUMALAR

Kar duruşma salonundan çıktığında derin bir nefes aldı. Boşanmıştı. Levent'ten boşanmıştı. Artık, Kar Çiçek değil, Kar Demir. Levent gözlerinin içine bakarken, "Evet, boşanmak istiyorum." demişti Hâkim Bey'e. Kar ise dolu gözlerle, umut dolu gözlerle vazgeçmesini beklemişti. Ama ne yazık ki vazgeçmemişti. Genç kadın akan gözyaşlarını silerek Mert'in yanına gitti. "Teşekkür ederim." diye mırıldandı sessizce. "Rica ederim. Boşandığınıza göre düğün davetinizi bekliyor olacağım!" dedi imalı bir şekilde. Genç kadın kendini savunmak istemiyordu. Artık yorulmuştu. Kimse ona inanmıyordu. Boşuna açıklama yapmak istemiyordu. "En kısa zamanda!" dedi gülümseyerek. "Ama düğünüme değil, cenazeme." diyemedi.

Levent, Naz ile gülümseyerek duruşma salonundan çıktığında Kar uzun uzun ona baktı. İçinde fırtınalar kopuyordu. Canı yanıyordu. Onun için ağlarken, o başkalarıyla mutluydu. Gülümsüyordu. Kar yutkunup yanına gitti. "Rica etsem bizi yalnız bırakabilir misiniz?" diye sordu Naz'a bakarken. Naz gülümseyerek kafasını tamam derecesine salladı. Ardından biraz uzaklaştı. Başka yöne bakıyordu ama her şeyi duyabiliyordu.

"Mutlu gözüküyorsun! Gerçekten öyle misin?" diye sordu titreyen bir sesle. "Tabii ki. Senden kurtuldum. Artık hayatımda yalan yok, dolan yok. Gayet mutluyum. Hatta, çok yakında evleneceğim. Nişanlım düğün hazırlıklarıyla uğraşıyor." Kar gözünden düşen yaşa engel olamamıştı. "Yazık. Senin için ailemi terk etmemeliydim. Babamı karşıma almamalıydım. İzmir'den buraya gelmemeliydim. Sana inanmamalıydım. Seni sevmemeliydim. Ama bunu unutmayacağım. Beni terk ettiğini, hasta olduğum için terk ettiğini asla unutmayacağım. Kanser hastası olduğuma bile inanmadığını unutmayacağım."

Naz duyduklarıyla sarsıldı. Kar'a acıdı. Üzüldü. "Senin için çok üzüldüm ama devam etmek zorundaydım. Üzgünüm Kar, yapacağım şeyler için çok üzgünüm..." diye geçirdi içinden.

"Umrumda bile değilsin Kar. İnanmıyorum sana. Hasta değilsin sen." Kar gözyaşlarını silerek, "Ahım tutacak göreceksin. Ama sakın gelip benden af dileme, çünkü affetmeyeceğim!" dedi yemin eder gibi. Ardından Hande'nin evine gitmek için mahkemeden çıktı.

Giden genç kadının ardından Naz, Mert'in yanına gitti. Devam edecekti. Yine yalan söyleyecekti. "Az önce duydum. Kar, Levent'i düğününe davet ediyordu. Levent de bayağı üzüldü. Yazık, onu çok seviyor." Mert afalladı. "İyi ki uyardın beni, yoksa Yağmur'u ona emanet edecektim."

"Yeğenim bana emanet zaten. Ona çok iyi bakacağım. O Yeşim'in emaneti. Yarın sabah gelip onu yeni bir terapiste götüreceğim." Genç adam gülümsedi. "Çok teşekkür ederim Naz. Çok iyi olur, çünkü yarın işim var."

"Rica ederim. O zaman, yarın 09.00'da gelip alacağım."

"Tamam."

***

Kar, Hande'nin evine vardığında, anahtarıyla kapıyı açtı. Bu sabah mahkemeye gitmeden önce Hande ona anahtarı vermişti. Genç kadın eve girdiğinde salona yöneldi. Zira Hande'yi salonda bulacağını biliyordu. Kapıya yaslanarak Hande'ye baktı. Hande'nin arkası dönük telefonla uğraşıyordu. Aslında Kar'ın ameliyatı için araştırıyordu.

"Boşandık." dedi Kar kapıda dururken, üzgün bir sesle. Ardından gözünden bir yaş düşmüştü. Hande, Kar'ın sesiyle arkasını döndü. Ardından telefonu oturduğu koltukta bırakarak Kar'ın yanına gitti ve onu kollarının arasında aldı. "Üzülme bir tanem. Bırak Levent üzülsün." dedi yumuşak bir sesle. Kar geri çekilirken, "Ama ben onu çok seviyordum. Hâlâ da seviyorum." Sesi alçak çıkmıştı. Hande desteklercesine elinden tuttu. "Geçecek, unutacaksın. İnan bana!" Ardından Kar'ın gözyaşlarını sildi. Kar kafasını sağa solla salladı. "Geçmeyecek. Levent... Evlenecek... B-başkasıyla evlenecek..." dedi ağlamaklı bir sesle. "Hande ben ölüyorum, yanıyorum!" diye ekledi. Ardından yere oturdu. "Annem benden vazgeçti. Levent beni... O... Beni... Kar'ını yalnız bıraktı. Kimsesiz kaldım. Benim... Benim kimsem yok. Yaşamak için hiçbir nedenim yok. Ölmek istiyorum ben. Ölmek. Hastalığımdan kurtulmak istemiyorum."