•Hermosa •

Μελίνας POV

Έχω ξυπνήσει από τα χαράματα η Μελίτη σήμερα κλαίει όλη την ώρα και δεν ξέρω γιατί.

" έλα ματάκια μου ,τι έπαθες σήμερα ψυχη μου " της έλεγα και την κουνάω απαλά να ηρεμήσει λίγο , αλλά εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη.

Τι μυρίζει;;; Η Μελίτη!!! Πώς ένα μικρό πλασματάκι βγάζει τόσο πράγμα.

" είσαι δυναμίτης μικρή σκατουλα " της έλεγα και την έβαλα στο τραπεζάκι να την αλλάξω.

" που είναι η εγγόνι μου " ακούγεται από πισω μου ο Τζούλιο ενθουσιασμένος.

" ήρθες πάνω στην ώρα να αλλάξεις την Μελίτη " του λεω και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.

" Όχι δεν υπάρχει περίπτωση, ξέχασε το " λέει με θιγμενο ύφος. Χμ..

" Δεν θες το παιδί μου Ε, δεν μας αγαπάς παππού " του λεω με κλαψιαρικα ματάκια και τον βλεπω που ξεφυσαει αλλα έρχεται να με βοηθήσει .

" έχε χάρη που σας αγαπάω αλλιώς δεν θα έκανα τίποτα " λέει και αρπάζει την πάνα . Αχ Χαβιέρ που είσαι και χάνεις όλες αυτές τις στιγμές.

Η Μελίτη το ευχαριστιέται αν δείτε πως γελάει εγώ την ερωτεύομαι και άλλο ακούω το κουδούνι και νομίζω είναι οι δικοί μου.

" πάω να ανοίξω ήρθαν οι παππούδες " λεω στην Μελίτη και της φιλάω το χεράκι της.

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τους δικούς μου που πέφτουν και κάνουμε ομαδική αγκαλιά .

" που είναι η μικρή μας η μανούλα " λέει ο πατέρας μου.