Dusty Soul ( დასრულებულია)

Punishment

სამი დღეა რაც ენელიზს დაბმული ვყავარ თვითონ კი მესმის დაბლიდან როგორ ღითინებს სიმღერებს და როგორ გავრიჯოშს დღეში სამი საათი იარაღის სროლაში.
- ჯანდაბა ენელიზ ჯანდაბა. - ყვირი როდესაც უკვე ყელში ამომდის. - შენ წარმოდგენა არ გაქვს რამდენი საქმე მაქვს. ტოკიოში უნდა წავიდე და უნდა მოვაგვარო ყველაფერი. გამომიშვი. - ვყვირი კიდევ ერთხელ და შემდეგ მახსენდება რომ სათადარიგო ტელეფონი კომიდის ქვეშ მიდევს და ვცდილობ მივწვდე რომ ლიამს დავურეკო და აქედან გამათავიფლოს. შემდეგ კი ვანახებ ამ ძუკნას ვინაა აქ უფროსი.
კომიდისკენ შიშველ ფეხს რაც შეიძლება ჩქარა ვაჩოჩებ და ღმერთს მადლობას ვუხდი რომ მაღალი ვარ. შემდეგ საწოლის კიდეზე მივბობღავ და ფეხს საწოლის კიდესთან ვდებ. ჯანდაბა იმაზე რთული მეგონა ვიდრე ჩანს.
ფეხე ტელეფონს ვუტყამ და აქეთ ვწევ. კიდევ კაი ფეხები მაინც გამიხსნა.
როდესაც ორი ფეხით ტელეფონს ვიღებ შვებით ვვოხრავ მაგრამ ტელეფონ ისევ დაბლა მივარდება.
- ამის დედაც მოდი აქ. - ვყვირი და ტელეფონს კიდევ უფრო ვწევ. ვიცი ახლა ძალიან მეტკინება მაგრამ ხელი როგორმე ტელეფონისკენ უნდა გავწიო.
რაც შეიძლება სწრაფ ვწევ ხელს მაგრამ ბირკილები უკან მქაჩავენ და ახლა ისევ ფეხით ვნოძრაობ.
- ახლა განახებ ვინაა აქ უფროსი. - ვამბობ და ღრმად ვსუნთქავ. ფეხის ორივე წვერებით ტელეფონს ვიღებ და კბილებში ვიქცევ. ჯანდაბა ვერ ვიჯერებ რომ ეს ჩემს თავს ხდება. ეს ენელიზის გარდა არავის, საერთოდ არავის გაუკეთებია. ტელეფონს საწოლზე ვდებ და რაც შეიძლება სწრაფად ვეძებ ნომერს. არვიცი ფეხის თითებით ამას როგორ ვაკეთებ მაგრამ უცბად გასროლის ხმა მესმის. ეს ენელიზია.
ერთი, ორი, სამი.
ეს გამაყრუებელი ზუზუნი საკმარისია რომ თავი ამტკივდეს და შხუილი ყურის მიდამოებში ისეთი საშინელი გახდეს როგორსაც ველოდი.
- ჯანდაბა ოღონდ ახლა არა. - ვამბობ თუ არა ლიამი ტელეფონს იღებს რაზეც შვებისგან ვვოხრავ.
- ჰარი? - ამბობს და იდნავ ოხრავს. - რა ხდება.
- სასწრაფოდ ჩემთან უნდა მოხვიდე. - ვამბობ და ხმას ცოტა ვადაბლემ რომ ენელიზმა არ გაიგოს.
- რა ხდება? მემეგონა პენთჰაუსსში უნდა წავსულიყავი და ტოკიოშსკენ მიმავალი თვითმფრინავი უნდა დამეჯავშნა შენთვის და ჩვენთვის. - ამბობს მაგრამ ვაწყვეტინებ.
- ამის დედას სასწრაფოდ თორემ ორ წამში შეტევა დამემართება. კარიდან არ შემოხვიდე მეორე ოთახიდან შემოდი და ჩემს ოთახში მოდი.
- რა გჭირს. - ამბობს და ვიგებ როგორ კეტავს კარებს.
- ახსნის დრო არ... - ვთიშავ როცა ენელიზის ფეხების ხმას ვიგებ.
თავზე ჩაფხუტი აქვს და გრძელ ფეხებზე ტყავის შარვალი იდეალურად აქვს მორგებული.
- ვის ელაპარაკებოდი? - მითხრა და ხელები დაიკრიფა.
- არავის. ჯობია გამომიშვა თუ გინდა რომ უარესი არ მოხდეს.
- მამიკო თამაშების აზრზე არ ხარ. - თქვა და გაიღიმა.
- შეეშვი ამ ყველაფერს! შეეშვი. მე შენ დაგიქირავე არა თამაშების სათამაშოდ, არამედ იმისთვის რომ მომაშორო ყველა ნაბიჭვარი. - დავიყვირე და პირდაპირ თვალებში დევხედე. ვხვდებოდი როგორ იწყებოდა ეს.
- ჯანდაბა ენელიზ, შენ არაფერი იცი ახლა... - ვამბობ და ვყვირი. ხელები მეძარღვება და ჯაჭვს ძალიან მაგრად ვქაჩავ. შემდეგ კი ისევ ვყვირი.
- რა... რა გემართება. - ამბობს თუ არა თვალებ ჩასისხლიანებული ჯაჭვს ვწყვეტ რაზეც ენელიზი ელვის სისწრაფით გარბის მაგრამ ვეწევი და ხელებში რაც შეიძლება მაგრამ ვიკავებ. შემდეგ კი ტუმბოდან თოკს ვიღებ და პირში მაგრად ვიჭერ.
- მოემზადე ენელიზ, ტანჯვისთვის მოემზადე. - ვამბობ თუ არა განწირავად ყვირის რაზეც ყელზე ვკბენ და ოთახში ვათრევ. ეს ოთახი ზუსტად ასეთი სიტუაციებისთვის მქონდა გათვლილი.
- შემეშვი მაზოხისტო. - ყვირის თუ არა სახეში მაგრად ვარტყამ და ვაბამ. შემდეგ ქამარს ვიღებ და მუცელზე მთელი სისწრაფით ვარტყამ. ასე ვრძედება სანამ მის ქერა თმას ხელებში არ ვიქცევ და კიდევ ერთხელ არ ვარტყამ.
- ჰარი რა გჭირს, რა გჭირს. - ამბობს და ჩაწითლებულ თვალებში მიყურებს.
- ეს შენი ბრალია, შენ რომ არ გაგებრაზებინე შეტევები არ დამეწყებოდა. - ვამბობ და კარადისკენ მივდივარ. მათრახს და სხვადასხვა მოწყობილობებს ვიღებ და ენელიზს მთლიან სხეულს თოკით ვუბამ. ხელებს უკან დაგიჭერ, გაქცევა არ გაბედო თირემ უფრო დაისჯები. - ვამბობ და უშველები თოკით ელენილს მთლიანად ვაბამ. მკერდთან ორმაგად ვუკვანძავ რაზეც ოდნავ კვნესის შემდეგ ვაგინის დასაწყისში ვუბამ და საწოლზე ძლიერად ვაგდებ.