Dusty Soul ( დასრულებულია)

Phone call

Enelise's P.O.V.
ტაქსი ნელა მიიზლაზნება ტოკიოს ქუჩებში და პირველად მაქვს უფლება დავათვალიერო ყველაფერი. ჩემს წინ მილიონობით ადამიანი რომელიც წამში რვაასჯერ გადაადგილდება შიბუიაზე. ჩანს ტაქსის მძღოლი რომელიც ჰარიმ სპეციალურად დამიქირავა არ ჩქარობს არსად მაგრამ იაპონურად რაღაცას ქირქილებს და საჭეს მაგრად ურტყამს.
- უკაცრავად - ვამბობ ოდნავი ინგლისუირი აქცენტით.
- დიახ. - ამბობს მძღოლი და ჩვენს შორის გავლებულ ფანჯარად დაბლა წევს. მას ბოხი იაპონური აქვენტი აქვს და სასიამკვნო გარეგნობა, მანქანა 2017 წლის გამოშვების " რეინჯ როვერია" სასიამოვნოდა კომფორტული.
- მაინტერესებს შიბუაიაზე რამდენ ხანში მივალთ, სასტუმრო "რიცში" შეხვედრა მაქვს რომელიც 9 საათზე დავგეგმე მაგრამ ახლა 9:30-ია. - კაცი ყოყმანობს და ჩემსკენ ოდნავ იხედება.
- მაპატიეთ მის მაგრამ ახლა შინჯუკუში ვართ და შიბუიაზე მისვლას დაახლოებით 1საათი უნდა.
- არანაირი გზა არ არსებობს? ვამბობ და უცბად ჰარი მახსენდება რომელსაც აქ თვითმფრინავი ყავს მაგრამ აეროპორტი საკმაკდ შორსაა. უცბად საშინელი წვიმა იწყება და ქალაქი წვიმის წვეთებში იხვევა.
- ჯანდაბა ახლა წვიმაც დაემატა. - ამბობს და ბრაზდება.
ტელეფონს ვიღებ და ჰარის ნომერს სწრაფად ვკრეფ.
- მამიკო აიღე გთხოვ. - ვამბობ და ნერვიულობისგან
- გისენთ! - ჰარის ბოხი მხის გაგონებაზე გული მიჩქარდება და ღმერთს მადლობას ვუხდი.
- ჰარი, ჰარი მადლობა ღმერთს რომ აიღე. - ვამბობ და წვიმა უფრო უმატებს.
- ენელიზ? რამე  მოხდა? - ოდნავ ნერვული ხმით მპასუხობს. უცბად წვიმა იღებს და ცისარტყელა მთელ ტოკიოს ნეირონივით ანათებს.
- ახლა შინჯუკუში ვართ და საშინელი საცობია, შიბუიაზე 1 საათზე ნაკლებ დროში ვერ მივალ მეკი შეხვედრა ნახევარ საათზე ნაკლებ დროში მაქვს.
- რამე გჭირდება?
- აქ ხომ გყავს ყვითმფრინავი არ შეუძლიათ გადამიყვანონ? სასწრაფოდ უნდა მივიდე.
- ენელიზ ჯანდაბა ადრე რატომ არ მითხარი ახლა ძალიან ძნელი იქნება. ჯანდაბა. - ჰარი სტაილსისთვის რამე ძნელია? - მოვიფიქრებ. მძღოლი დამალაპარაკე. - მძროლს ტელეფონს ვაწვდი, მძღოლი იაპონურად რაღაცას ამბობს, ემშვიდობება და ტელეფონს მაწვდის. უცნაუროდ ატრიალებს მანქანას და ასფალტზე სწრაფად ადის.
- რა ხდება. - ვამბობ და მის მოლოდინში ვიძაბები მაგრამ კაცი არაფერს ამბობს ტელეფონს იღებს და ვიღაცას ელაპრაკება. ძალიან სწრად მიდის და რომ არ გადავყირავდე მანქანის საზურგეს მაგრად ვეყრდნობი. უცბად კაცი სწრაფად აჩერებს რაზეც თავს საზურგეს მაგრად  ვარტყამ.
- ჯანდაბა მაპატიეთ. - ამბობს და ბოდიშის მოხდის მიზნით თავს მიკრავს. - ახლა აქ გადახვალთ, ჩვენი საიმედო მზღოლი შიბუიაზე ორ წუთში მიგიყვანთ ზუსტად 9-ზე იქნებით მანდ. - მეუბნება და მანქანის კარს მიღებს.
ჩანთას სწრაფად  ვიღებ და ძალიან, ძალიან სწრაფად მივყვები კაცს რომელიც იმაზე სწრაფად მიდის ვიდრე მე შემიძლია.
-ჩემი დიორის მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი ამას ვერ გაუძლებს. - ვამბობ მაგრამ კაცი არ მისმენს და სადღაც გარბის. ნეტა რა მიარბენინებს. ზუსტად ორ წამში ჩემს წინ ათი სრულიად განსხვავებული თვითმფრინავი და ვერტმფრენი იდვა და ამის სანახაობამ თვალი მომჭრა. პირღია  ვუყურებდი სრულიად განსხვავებული სახის ვერტმფრენებს.
- წამომბრძანდით - ამბობს კაცი და ვერტმფრენისკენ მანიშნებს.
- ეს სახიფათი არ არის? - ვამბობ რაზეც კაცი ოდნავ იცინის.
- მენდეთ. - ამბობს და ვერტმფრენისკენ მანიშნებს. ღვედს მიკრავს და ყურსასმენებს მაძლევს მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს ეს რისთვის მჭირდება.
- ეს აეროპორტს არ გავს. ეს ყველაფერი ვის ეკუთვნის? - ვამბობ და კაცს  ვუყურებ.
- ეს ბატონ სტაილსს ეკუთვნის. ეს ყველაფერი მისია. ის სასტუმრო სადაც მიდიხართ მას ეკუთვნის. მთელ ტოკიოში რაც კი სასტუმრო ან ბარია ყველაფერი მისია. სტაილსი აქ ღმერთია.
- დიახ. მოსწონს როცა ხალხს მართავს, დიქტატორობა უყვარს. - ვამბობ და  ვიღიმი. ვერც ვამჩნევ რომ უკვე ჰაერში ვართ. შიშისგან ყვეალფერი მეძაბება. ჯანდაბა ვერტმფრენში არასდროს ჯდარვარ. ეს ყველაფერი ისეთი ლამაზია. მთელი ტოკიო ხელის გულივით ჩანს.
- აი მოვედით - ამბობს კაცი და ვერტმფრენის დასაშვებად ემზადება. საროჩკას  ვისწორებ და ვემზადები. როდესაც ვერტმფრენი ეშვება შიშიგან მგონია ჩავიფსამ. ეს ერთ-ერთი კარგი შეგრძნებაა რაც კი მიგრძვნია.
კაცი ვერტმფრენს აჩერებს და ზრდილობიანად მეუბნება რომ გადავიდე. როდესაც ვერტმფრენიდან გადავდივარ რამის წავიქცე. ყველაფერი ტრიალებს და მგონია მალე გული ამერევა.
- ohayo gozaimasu - ამბობს კაცი მაგრამ როდესაც ჩემს დაბნეულ სახეს ხედავს ხვდება რომ იაპონური არ ვიცი.
- მან არ იცის იაპონური! - ამბობს კაცი რომლის შესახედაობაც საშინლად მაშინებს. იაპონელისთვის ძალიან მაღალია და მისი შესახედაობა ძალიან საშიშია. როდესაც ხვდება რომ შემაშინა მიღიმის და ხელს მაწვდის. - მე დაიკო ნაკამურა ვარ. - ამბობს და კიდევ მიღიმის რაც უფრო მაშინებს.  - გააცილეთ მის იოჰანსონი. - ამბობს მკაცრად რაზეც ორი ახალგაზედა მიჭი ხელს მიწვდის და სასტუმროსკენ მანიშნებს. მეც ჩანთას ვებღაუჭები და სასტუმროსკენ მივდივარ. სასტუმრო ოცდაათ სართულიანია და შესასვლელი იმდენად მდიდრული რომ გაგაკვირვებთ. ბიჭი ლიფტს იძახებს და შიგნით მაცილებს. ლიფტი მთლიანად მოკირწყლულია და ოქროსფერი კარები იმდენად ლამაზია რომ ყურებით ვერ ვტკბები. მაგრამ ბიჭი მაწყვეტინებს.
- ბატონი დაისუკე გელოდებათ. - მეუბნება და ოთახში მაცილებს. როდესაც ვრწმუნდები რომ ოთახში ყველანაირად მარტო ვარ ჩანთას ვხსნი, რევოლვერს და ნემსს ვიღებ. შემდეგ კი ჰარის სიტყვები მახსენდება. " როდესაც ყველაფერს მორჩები ისე ჩაარჭე რომ ვერავინ ვერსფერს მიხვდეს. არაფერსე ინერვიულო"
აბაზანაში შევდივარ და ციც წყალს ვისხამ. უკვე მეათე კაცს ვკლავ მაგრამ ტოკიოს ელჩი და იაკუძას ერთ-ერთი წევრი არასდროს. ეს ყველაზე დიდი ვალია და ჰარის გამო ეს იმაზე კარგად უნდა გავაკეთო ვიდრე ჰარის გონია. მეშინია, ძალიან მეშინია. ტოკიოს აირს ხარბად ვისუნთქავ და კარს ვაღებ. კაცი მაცილებს და დიდ კარს მიღებს. ნერვიულობისგან ცუდად ვხდები და რამის წავიქცე. დაისუკე დგება და მიღიმის.
- მის ენელიზ იოჰანსონი როგორც ვიცი - ამბობს სერიოზულად და ხელს მიწვდის. ხოლო ჩემს იასამნისფერ ამოღებულ საროჩკას მისჩერებია. - როგორც ვიცი ეფ-ბი-აიდან ხართ, მზად ხართ რომ ჩვენთან ითანამშრობლოთ? ამბობს და ოდნავ იღიმის. მაგრამ ვიცი რომ ეს არ არის ის ღიმილი რასაც ადამიანის გაცნობის დროს აკეთებენ.
- დიახ ბატონო დაისუკე. ყველანირად მზად ვარ. თქვენ სამსახურში მიგულეთ. - ვამბობ და ვიღიმი.