Yapayalnız yaşayalı 4 sene oldu. 1 dostum var onun olduğuna şükrediyorum. 4 yıl önce anneme kendi gerçeklerimden bahsettim. Beni anlamasını istedim. Hemen beni hastaneye götürdü. Hormon testi yaptırdı. Sonuçlar normaldi. Düz olmalıydım! Normal(!) olmalıydım. Daha sonra psikolojik sorunlarım olduğunu düşündü. Babamın tavırları yüzünden erkeklere ilgim olmadığını sandı. Çabaladı. Anlamaya çalışmayarak tedavi etmeye çalıştı. Edemezdi. Edemedi. Çok tartıştık. Onu anlıyordum. Ama ben onun her haline tamamdım. Ona demiştim ki"işin ne olursa olsun seninle gurur duyacağım." Babamdan ayrılıp her türlü işe girmek zorunda olduğu bir dönemdeydi. Onun tek umudu çocuklarıydı. Sanırım ben mahvettim. Erkek kardeşimde serserinin teki oldu. Hala görüşsek de annemle eskisi gibi olamıyoruz. Yanında rahat konuşamıyorum. Uzun süre yan yana durunca tartışıyoruz. İyiki üniversiteyi kazanmıştım yoksa şu an nasıl aynı çatı altında yaşardık bilemiyorum. Yine de o yanımda olsaydı her şey çok daha farklı olabilirdi. Biz ikimizdik. Biz birdik. Bir dönem kendimi çok suçlamıştım ve gerçekten her şeyin benim suçum olduğunu düşünmeye başlamıştım. Sonra sakinleştim. Eski neşem kalmadı. Çünkü herkesi yıkıp döktüm istemeden. Benim çok sevdiğim ama kızlardan hoşlanmamı ASLA kabullenemeyen akrabalarım "ben gidiyorum bir gün çok sevdiğim bir karım olacak. İster isteyin. İster istemeyin"dediğimde kırılıp döküldüler hayatımdan. Bir tek kuzenim kaldı yanımda ama o da yok gibi. Çünkü teyzemler kötü bir örnek olduğumu düşünüyorlar. Evet, şu hayatta ailemden tek bir destekçim bile yok. Bir tanede dostum var sadece. Banu. O da olmasa ne yapardım kim bilir? Annemi çok özledim.
Çok ani ve kısa bir bölüm paylaştım az önce maalesef. Hayatta çok ani ve kısa ama... O yüzden oluversin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
