Lieveheersbeestje

♧ - H 14 - ♧

Terwijl Tobias in de keuken druk in de weer is, besluit ik om zijn huis even te bewonderen. Tot mijn opluchting is de woonkamer leeg. Ik hou er niet van om me voor te stellen aan vreemdelingen.

Een groot, zilver toestel dat op een kastje tegen de muur staat trekt direct mijn aandacht. Vol bewondering laat ik mijn vingers over het zilveren metaal van de televisie glijden. Dit monster is niets vergeleken met het zwarte kastje bij ons in de woonkamer.

Plots verandert het zwart naar kleur, en harde geluiden vullen de voorheen stille kamer. Verschrikt dein ik achteruit. Achter me hoor ik het gelach van Tobias. "Wil je tv kijken?", vraagt hij. Ik kijk achterom. De lange brunet heeft twee mokken chocomel gevaarlijk vast aan de bovenrand bij gebrek aan oren. "Nee, maar zet eerst die mokken neer!"

Gehoorzaam laat Tobias de bloedhete mokken zakken op de glazen tafel. Op het scherm zijn twee tennissers druk aan het zwaaien met hun rackets, en telkens wanneer de bal één van de rackets met een harde plof raakt krimp ik verder in elkaar.

Ik druk mijn handen tegen mijn oren om het knetterharde geluid te blokkeren. Tobias lacht bij het zien van mijn verkrompen gezichtsuitdrukking. "Alstjeblieft, kun je het uitzetten?", vraag ik wanhopig, mijn stem verheven. "Maar natuurlijk." Met een simpele klik op de afstandsbediening schakelt Tobias de tv uit, en mijn oren suizen van de plotselinge stilte. Zijn blik haakt zich in de mijne, en ik kan weer kleine sprankeltjes terugvinden. Ik bijt zachtjes op mijn blik, wetende dat dit het moment is waarop ik mijn onverwachtse bezoek moet verklaren, maar niet wetende hoe ik dat precies ga doen. Tobias wendt zijn blik niet af en ik voel mijn wangen warm worden van ongemak. Mijn ademhaling gaat snel, terwijl zijn borstkas traag op en neer gaat. Een tempo zo langzaam dat het haast lijkt alsof hij slaapt. "Sorry", is het enige woord wat uit mijn dicht geritste lippen weet te ontsnappen. Tobias blijft stil, zijn blik nog steeds in dezelfde positie waardoor ik niets anders meer kan dan de mijne afwenden. "Sorry als het leek alsof ik je vermeed."

-"Je vermeed me."

Ik bijt nog iets harder op mijn lip. "En dat spijt me."

-"Nee, je bent me geen excuses verschuldigd. Ik begrijp je."

Tobias strekt zijn arm naar mijn schouder uit, laat zijn vingertoppen twijfelachtig over mijn beklede huid tasten en trekt zijn arm dan weer terug. "Je bent niet alleen." Mijn ogen vinden die van Tobias weer, welke nu vol lijken te zijn met emoties. Een warboel van gevoelens, en ik kan ze totaal niet aflezen. Zijn mond gaat open, en sluit zich dan weer. Zijn ogen bestuderen mijn gezicht vragend, en zijn mondhoeken staan in een neutrale positie. Langzaam neemt hij een stap naar voren, naar mij.

En precies op dat moment zie ik de gangdeur open en dicht gaan, een mollige vrouw en een jongen die een paar jaar jonger dan mij lijkt vliegen ruziënd over de drempel. "Adriano.." Gromt de vrouw woedend. Er lijken haast rookwolkjes uit haar neus te stomen. Zodra ze mij en Tobias opgemerkt heeft, verandert haar gezichtsuitdrukking in een ogenblik. "Ah Tobias, je hebt bezoek!" Uitgelaten strekt de vrouw haar hand naar me uit welke ik vervolgens beleefd aanneem. "Julia, Tobias' moeder."

-"Noach."

De vrouw heeft roze blosjes op haar wangen welke de enige achtergelaten sporen zijn van de inspanning die ze zojuist had tijdens - vermoedelijk - de ruzie met Adriano. Haar korte, donkerblonde haren golven sierlijk rondom haar ronde gezicht. Ze draagt een lang, grijs wollen vest over haar zwarte shirt en spijkerbroek.

Adriano, loopt langs me heen nadat hij me vlug van top tot teen bekeken had. Hij is zeker een kop langer dan mij, en ik kan niet zeggen dat het me niet irriteert.

"Jij bent klein, net een meisje", zegt hij dan. Hij krabt met opgetrokken wenkbrauwen door zijn stekeltjeshaar. Zijn woorden klonken niet gemeen, maar de inhoud maakt me razend.