Lieveheersbeestje

♧ - H 7 - ♧

Dit is om half 3 's nachts geschreven (':

Het sneeuw knispert onder onze schoenen, een bevredigend geluid.
Het koor zal vandaag aan een zeer speciaal nieuw nummer beginnen. Over drie maanden is de bruiloft van Hans en Eefke, een dag waar het koor hard voor zal moeten oefenen. Mariët, de dirigent van ons koor, is de zus van Hans en ze wil dat wij het optreden per-fect uit zullen voeren. We zullen een aantal nummers spelen die we al eerder geoefend hebben, maar ook wat nieuwe liederen.

Iedere woensdagmiddag repeteren we met het koor, en ik had zelfs drie woensdagen een uurtje langer moeten blijven omdat ik één keer de les gemist had. Het was ook mijn verdiende loon, hoe kon ik nou zo stom zijn om het koor te missen?!

Samen met Annah loop ik door de grote deuren van de kerk. Meteen inhaleer ik de kerkelijke lucht met genot, het is een heerlijke, vertrouwde geur. In deze kerk ben ik opgegroeid en ik voel me er dan ook meer dan thuis. Net als Annah, we hebben hier samen al van jongs af aan lessen gevolgd. Annah steekt haar duim in het kuipje met het Heilige Water en tekent een kruis op mijn voorhoofd, vervolgens verricht ze dezelfde handeling bij haarzelf. Ik laat mijn blik even over de enorme, witte muren glijden waar enkele schilderingen van de kruisiging van Jezus op afgebeeld staan, over de lange, uitgestrekte pilaren die de grond met de kruisgewelven verbinden en over alle houten zittingen die gericht naar het altaar staan, welke omringt is door glas-in-loodramen.

We zijn vroeg, maar de ruimte van ons koor naast het priesterlijke podium is al aardig gevuld. Redelijk wat koorleden bezitten de houten tribunes, de papieren van het nieuwe, nog onbespeelde stuk doornemend in stilte.
"Annah, Noach."
Mariët komt op ons afgelopen met een stapel papieren in haar handen. Ze draagt een lange, auberginekleurige jurk die tot iets onder haar knieën valt. Haar tot aan haar kaak geknipte haren heeft ze achter haar oren gedrukt, een teken dat ze ietwat nerveus is. Ze haalt twee blaadjes van de stapel vandaan en geeft er één aan Annah en één aan mij. "Dankuwel", zeggen Annah en ik precies tegelijk.

Annah loopt naar haar vaste plekje op de voorste banken. Ik neem plaats achter het orgel tegenover de tribune.
Geest van hierboven.
Ik ken het nummer, het is energiek en vol vreugde.

Mijn ogen glijden over de muzieknoten op het blad, volgen de toonladders en bestuderen alle rusten en uithalen. Dit stuk is niet veel complexer dan wat wij voorheen gespeelt hebben, het moet te doen zijn.

Mariët neemt plaats op de preekstoel in het midden van het podium en tikt een paar keer op het microfoontje om onze aandacht te krijgen.
"Goedemiddag allemaal. Zoals ik de vorige les al aangekondigd had, gaan we vandaag aan het eerste lied werken voor de bruiloft."

Na de inleiding van Mariët en wat gepruts hier en daar heb ik de muziek al redelijk goed onder controle. Mijn vingers glijden over de toetsen in de maat, veroorzaken de prachtigste klanken uit het orgel. Mijn lippen bewegen mee met de tekst van het nummer, en mijn stembanden doen hun uiterste best om de zang bij te houden.

Het laatste kwartier is aangebroken. We gaan het nummer nu helemaal van begin tot eind herhalen op de eenvoudige manier die we vandaag geleerd hebben. Mariët had gezegd dat ze volgende week de moeilijkheidsgraad wilde verhogen. Dat is prima voor mij, want ik kan het stuk nu al spelen zonder naar mijn vingers noch het blad te kijken.
"Een, twee, drie, vier", luidt Mariët.
Ik sla het eerste akkoord aan en het koor begint te zingen, een perfecte timing. Mijn ogen glijden over de gezichten die geconcentreerd naar de tekst op het blaadje gericht staan. Ik zie dat Annah volluit meezingt zoals altijd, en Joost staat er wat nonchalanter bij. Dan kijk ik recht in de bruine ogen van een nieuweling. Of nou ja, nieuweling, ik heb hem zeker een aantal keer buiten de kerk gezien.

Tobias, hij zit ook vol verrassingen. Ik kan mijn ogen even niet geloven. De ene keer vind je hem pirouettjes-draaiend op het ijs, dan staat hij te zingen in het koor van de kerk.