Lieveheersbeestje

♧ - H 12 - ♧

Na tientallen controles waren we klaar, en lieten we die verdomde kas eindelijk achter ons. Ik had gevraagd of Tobias zin had in een warme kop thee - want ingrediënten voor chocolademelk hebben we niet in huis - en hij had daarop enthousiast 'ja' geantwoord. Dus ik had wat munt uit de pot in de keuken geknipt en dip de takken samen met wat honing in kokendheet water. Een recept wat ik van mijn moeder over heb genomen, want  ik had niet veel keus aangezien we nooit theezakjes in huis hebben.

Met twee koppen thee loop ik de woonkamer in, zoekend naar Tobias die op zijn dooie gemak de woonkamer verkent. Ik vind hem al snel bij de oude, houten piano die nog van mijn overgrootmoeder is geweest. Zijn vingers glijden over de witte toetsen, vervolgens tikken zijn nagels op het oude gegraveerde hout. Bovenop het instrument staat een fotolijstje met een zwart-wit foto erin van mijn oma en opa, ze zijn al beide overleden. Het lijstje staat omringt met enkele witte kaarsen met een gouden kruis erop gedrukt. Een houten beeldje van de gekruisigde Jezus staat er wat ongelukkig en misplaatst naast, alsof het zich er niet helemaal thuis voelt.

"Tobias, de thee is klaar" , groet ik hem. Ik zie hem kort opschrikken uit zijn gedachten. "Ah, dat ziet er lekker uit!", zegt hij, blikkend op de koppen thee die ik angstvallig aan de oren vasthoud, bang om mijn knokkels aan de hete kop te verbranden. Ik plaats de theekoppen op de tafel naast de piano. Tobias strijkt kort met zijn vingertoppen over het muziekblad dat op de katheder rust. "Geest van hierboven", mompelt hij, de titel van de muziek hardop voorlezend. Morgen hebben we weer koor, en ik had het stuk nog geen één keer thuis doorgenomen. Het is immers een makkelijk stuk dat ik zo onder de knie heb. Tobias neuriet de melodie zachtjes, terwijl hij de kop thee voorzichtig oppakt. "Krijg ik eigenlijk de achterliggende reden nog te horen waarom we die groenten zo intensief moesten controleren?", vraagt hij nadat hij zijn tong verbrand heeft aan de nog véél te hete thee. Ik gniffel.

"Er is zo'n jaarlijkse inspectie die controleert of onze gewassen verkoopbaar zijn, en we kregen een officiële waarschuwing. Oftewel; er komt een vervolgcontrole."

Tobias blaast wild op de hete vloeistof, alsof hij zo'n ontzettende dorst heeft dat hij het spul wel nu moet drinken.

"En jij bent degene die dat moet oplossen?" Vraagt hij dan.

- "Ik was de laatste die de dag ervoor de kas had betreed. En ik ben degene die de hele zaak later over moet nemen, dus als ik het nu niet goed doe zal ik hard van mijn fouten moeten leren."

Tobias geeft zijn te hete theekop op en zet het weer terug op de tafel. "Wil je dat wel? Die kas overnemen, bedoel ik."

Zijn vraag kwam hard en onverwachts, als een breekbaar object dat naar me toegeworpen wordt welke ik plotseling op moet vangen. Waar ik nog niet klaar voor was om op te vangen.

 "Eh, niet helemaal nee", geef ik eerlijk toe. "Maar ik vind wel een manier om mezelf te motiveren."

-"Wel eens gedacht om het gewoon niét te doen? Ik wil je niet aanzetten tot rebels gedrag naar je ouders, maar 'nee' is ook een optie."

Ik laat zijn woorden even op me inwerken. Is 'nee' inderdaad ook een optie? Ik heb er nooit bij stilgestaan, heb nooit de ruimte gehad om erbij stil te staan. Het had altijd gewoon vanzelfsprekend geweest, ik neem het bedrijfje van mijn ouders over, net als hoe zij het van hun ouders over hebben genomen. Rebelleren tegen mijn ouders? Nee, dat lijkt me geen optie. 

"Mijn zoon, luister naar de vermaning van je vader en veronachtzaam het onderricht van je moeder niet, want ze zijn een bevallige krans om je hoofd, en schakels van een ketting om je hals."

Een Bijbelse vers die bij me opkwam tijdens mijn gedachtegang, welke onbewust mijn lippen verliet, de gehoorgangen van Tobias zachtjes betreedt.

"Ik zal doen wat mijn ouders van me verwachten, en dat houdt niet in 'nee' zeggen op de gunsten die ze me aanbieden." Ik kan aan Tobias' gezicht zien dat hij daarop veel te zeggen heeft, maar hij houdt zijn lippen vastberaden gesloten.