Mad Father

"Mad Father" Hoofdstuk 10

Mijn ogen gaan langzaam open. Ik heb enorme hoofdpijn en ben te slap om iets te zeggen.

Door mijn waterige, half geopende ogen zie ik iemand naast me zitten, maar ik kan niet zien wie het is.

Een warme hand streelt mijn wang en daarna mijn haar.

'Vader?' Mompel ik met moeite.

'Ben je er eindelijk weer?' Zegt een jongen met blond wild haar glimlachend.

Ik sla een klein kreetje en doe gelijk mijn kettingzaag aan. Het is die jongen zonder rechter oog. Alleen heeft hij over dat oog nu verband zitten.

Hij deinst achteruit. 'Rustig maar, ik ben je bondgenoot. Ik heb je zelfs verzorgd toen je bewusteloos was. Ik heet Dio.' Schreeuwt hij over het geluid van de kettingzaag.

'Wat?' Ik doe de kettingzaag weer uit.

'Je bent vast geschrokken van hoe ik eerst uit zag, zonder oog.' Hij wijst naar zijn verband.

Er is een lange stilte. Ik bestudeer hem aandachtig en het lijkt erop dat hij dat het totaal niet erg vindt.

'Die wond op je gezicht?Komt dat door mijn vader?'

Hij leg zijn hand op mijn schoulder en zegt. 'Maak je maar geen zorgen.' Hij veegt mijn zwarte haar uit mijn gezicht. 'Dat is nu in het verleden.'

'Iedereen heeft iets tegen Vader! Jij haat hem waarschijnlijk ook, nietwaar?'

'Door de haat voor je vader, kunnen wij niet gered worden.' Zegt hij rustig.

Dat was eigenlijk niet het antwoord waar ik op had gehoopt en ik kijk omlaag.

Hij pakt mijn kin en hij kijkt me aan met zijn beeldschone diep bruine oog.

'Dus ik ben gekomen om jou te redden! Laten we hier samen weg gaan!' Zijn hand laat mijn kin los en hij pakt mijn hand die langzaam warm wordt van zijn aanraking.

Hij loopt naar waar ik vandaan kwam, maar al snel maak ik me los.

'Ik kan niet gaan.'

Hij keek me aan alsof ik Chinees spreek.

'Ik moet Vader redden!'

'Niet gaan! Sommige lijken zullen je de dood inslepen! Als je hier blijft zullen ze je leven nemen!' Een kleine traan loopt over zijn wang.

'Maar ik kan vader toch niet hier achterlaten?'

Hij pakt ruw mijn arm. 'Geef je vader op!' Zegt hij, niet meer in zijn lieve schattige stem, maar met een dwingende toon.

'Nee! Ik ga hem redden!' Ik probeer los te komen, maar zijn grip is te sterk, zo sterk als ijzer. 'Laat me los!'

Hij laat me los, maar pakt mijn hoofd. 'Luister naar me!' Zegt hij, alweer een beetje liever. 'Zij vroeg me dit te doen!'

Zijn mooie, warme handen worden koud en verlaten mijn wangen. Hij zakt op de grond met twee messen in zijn maag.

Geschrokken kijk ik om me heen, om te zien wie dit heeft gedaan.

'Mevrouw?' Hoor ik iemand roepen. Die stem kan maar van één persoon zijn. Dat moet Maria zijn!

'Maria?'

'Mevrouw! Bent u oké? Waarom wilt u niet ontsnappen?'

'Vader.'

'Laat de dokter maar aan mij over. U hebt mijn woord. Ik breng hem terug. Dus alstublieft mevrouw! Vlucht naar een veilige plek.'

Ze loopt richting de keuken en laat me achter.

'Maria? Laat me met je meegaan!'

'Als er iets met u gebeurt, zal de dokter niet meer kunnen leven van verdriet. Ik weet dat u hem wil redden, maar u weet niet wat er nu nog komen gaat. Daarom ga ik alleen, voor u eigen bestwil.'