Mad Father

Keuze: Moeders wens

Hier moet je zijn als je gekozen hebt voor: 'Moeders wens'

Veel plezier ;)

*~*~*

Mijn hand raakt het flesje met magisch water, maar ik haal het niet uit mijn zak. Langzaam laat ik Vader los en kruip ik naar achter.

'Sorry Vader.' Zeg ik huilend. "Maar Moeder, ze houd meer van jou dan iemand anders dat kan. Ik kan je niet afpakken van haar.'

'Aya!'

Ik snik. Ik wil hem niet achter laten, maar Moeder houdt zo van hem. 'Het spijt me, Vader.'

Langzaam wordt hij weggetrokken door Moeder. 'Aya!' Zegt Vader terwijl hij nog een arm naar me uitstrekt, maar tevergeefs. Moeder trekt hem mee naar het portaal. Ik wil naar hem toe rennen en hem terug meenemen naar huis, maar nu is hij bij Moeder en hij zal nog gelukkiger zijn. Moeder is nu ook blij en de vloek zal weggaan.

Ze verdwijnen in het portaal en het wordt zwart voor mijn ogen.

---------------------------------------------------------

Ik doe mijn ogen open, maar de duisternis is nergens te bekennen. Waar ben ik? Ben ik weer terug?

Ik kijk rond in de kamer. Overal waar ik kijk zijn poppen. Poppen die zo echt lijken, dat ze echte mensen kunnen zijn. Ik krijg er de kriebels van!

Ik loop langzaam achteruit, maar bots tegen een buis. Het doek dat om de buis hing valt op mij. Ik haal het snel van me af en ik zie een buis gevuld met bloed. Fijn!

Ik kijk nog een keer om me heen, maar nergens is een levend wezen te bekennen, alleen ik.

Ik loop naar de uitgang van deze kamer, een lange gang in. Met elke stap die ik zet, gaat een echo gepaard en ik besef me dat niemand staat te wachten op mij als ik deze gang uit kom.

Als ik dichterbij het einde van de gang kom, kan ik iets op de grond zien liggen. Het lichaam van een vrouw met donkerbruine vlechtjes. 'Maria!' Schreeuw ik en ren naar haar toe.

Ze ligt roerloos op de grond. Ik schud haar voorzichtig door elkaar en langzaam gaan haar ogen open. 'Waar ben ik?' Vraagt ze verward, terwijl ze om zich heen kijkt.

Ze wrijft over haar hoofd en haar ogen vallen op mij. Ze worden twee keer zo groot. 'Mevrouw!' Ze bestudeerd me van top tot teen om zichzelf er zeker van te maken dat ik het ben. 'Waar is de dokter?' Vraagt ze bezorgd.

Ik geef geen antwoord en kijk naar beneden. Hoe moet ik dit aan Maria vertellen? Ik wil haar geen pijn doen. Het doet mij ook pijn dat hij er niet meer is, dus misscien is het beter als ik niks zeg.

Maria denkt daar anders over. Ze blijf maar doorvragen. 'Wat is er met hem gebeurd? Mevrouw, waar is de dokter?'

Er rolt een traan over mijn wang.

'Oh nee!' Zegt Maria als ze mijn traan ziet. Ze begint zachtjes te snikken. De tranen rollen over haar wangen terwijl ze jammert. 'Dokter! Dokter!' Maria, jammeren brengt hem niet terug. Hij is nu gelukkig samen met Moeder. Hij komt niet terug!

Ik help Maria overeind en we lopen samen verder door de hal. We komen uit in de grote kerkkamer. We gaan op het dichtstbijzijnde bankje zitten. Ik moet dit verwerken.

Zo zitten we dan. Rustig op het bankje. We zeggen niets. Terwijl Maria haar tranen aan het drogen is probeer ik alles op een rijtje te zetten.

Het is zo stil! De vloek moet vast weg zijn. Vader is weg, maar misschien is dat wel het beste. Niemand zal meer lijden onder zijn experimenten. Dat zei jij ook Moeder, maar wat moet ik nu doen? Ik heb geen vader of moeder meer. Ik ben alleen. Nee, dat moet ik niet zeggen! Ik zal vanaf nu gewoon alleen zijn.

Ik kijk naar Maria die nog altijd aan het snikken is. Ik leg een hand op haar schouder. 'Maria, jij kan naar huis gaan.' Ze kijkt me vol verbazing aan. Denkt ze echt dat ze met me mee mag? Ik mag haar nog steeds niet! 'Als je echt nergens anders hebt om naar toe te gaan dan mag je wel mee.' Zeg ik zuchtend. Ik sta langzaam op van het bankje en loop naar de deur. Wat heb ik nou weer voor stoms gezegd? Want achter me hoor ik voetstappen. Maria gaat dus mee.

Ik draai me om en zie dat Maria haar arm hoog in de lucht houdt. 'Maria? Wat doe je?' Vraag ik bezorgd. Ze geeft geen antwoord. Het enige wat ze doet is haar arm nog hoger brengen. Dan komt hij omlaag. Ik zie niets meer.

---------------------------------------------------------

(P.O.V. Maria)

Ik draag de kleine weerloze Aya naar het Lab en leg haar op de operatietafel. Ze is zo mooi en zo jong! Ik snap waarom de dokter deze toekomst voor haar wilde. Zo blijft haar schoonheid voor eeuwig bestaan.

Dokter, misschien ben je niet meer bij ons, maar ik zal de verantwoordelijk nemen. Ik zal de toekomst aan deze kleine meid geven. De toekomst die u gewenst had voor haar. Alstubieft, rust in vrede.

Ik streel Aya's diep zwarte haar en loop naar de tafel achter me. De grote spuit ligt al klaar. Ik pak hem en loop terug naar Aya. Rustig duw ik de spuit in haar arm en langzaam zie je de levendige, blije Aya verdwijnen.

'Dokter, ik houd van u.'

*~*~ Bad End ~*~*

Jammer guys... Jullie hebben het slechte einde, maar wat is dan die toekomst die Aya's vader voor haar in petto had?

Ga snel naar 'Red vader' om er achter te komen wat de goede keuze was :)

Xxxxxxjes Sterre