Mad Father

"Mad Father" Hoofdstuk 12

Een hard gezoem vult de kamer, er is één ander geluid te bekennen, mijn voetstappen die steeds dichter bij de bron van het gezoem komen.

Hoe dichterbij ik kom, hoe beter ik kan zien wat het is. Een soort zwart gat, maar het lijkt op een portaal.

'Dit is.' Ik schrik. Want plots zie ik Orge's hand op mijn schouder liggen. Ik tril van top tot teen. Waar komt hij toch elke keer vandaan?

'Dit brengt je naar de andere wereld.' Zegt hij rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik kijk naar het portaal alsof ik er doorheen kan kijken. 'Hij is daar, niet waar?'

Zijn hand verlaat mijn schouder en hij gaat voor me staan zodat ik zijn bloedrode ogen goed kan zien. 'Weet je zeker dat je wilt gaan? Je kunt niet meer terug. Moet je misschien nog iets doen? Ik kan je ook hier weghalen als je dat wilt?'

Waarom opeens deze bezorgdheid? Eerst wil hij dat ik dit ga doen en nu kapt hij het af?

Zijn vraag zet me wel aan het denken. Bang om in zijn ogen te kijken, steek ik mijn handen in mijn zakken. Dan voel ik iets wat ik helemaal vergeten was. De sleutel van Maria's kamer!

'Uhm, Orge? Mag ik u om een gunst vragen?'

'Tuurlijk!' Hij haalt zijn hand door zijn haar. 'Waarmee kan ik u van dienst zijn?' Hij maakt een buiging voor me.

'Uhm, nou.' Ik laat de sleutel zien. 'Ik zou graag nog even naar Maria's kamer willen en daarna naar het portaal, alstublieft!' Ik ben toch nieuwsgierig naar wat daar is.

'Uw wens is mijn bevel, Mevrouw! Sluit je ogen maar.' Ik doe wat hij zegt. Als ik ze weer open doe sta ik voor de deur van Maria's kamer.

Orge staat tegen de muur. 'Ga maar! Als je terug wilt maak je de deur weer open en dan zie ik je weer bij het portaal. Hij verdwijnt in het donker.

Ik kijk nog even naar de sleutel in mijn hand en steek hem in de deur. Ik loop naar binnen.

Er staat niet veel in haar kamer, maar hij is ook niet groot. Er staat alleen een bed en een bureau. Op haar bureau ligt een klein zwart boekje.

Zou dit Maria's dagboek zijn? Ik ben nieuwsgierig en doe hem open. Ik lees hardop voor.

---------------------------------------------------------

(Maria's dagboek)

Dokter, het is al weer een jaar geleden sinds ik naar de villa ben gekomen. Ik zal die dag nooit vergeten.

Het was koud, bijna winter en ik kon nergens naar toe. Ik zwierf op straat en had geen huis. Er was niemand die om me gaf.

Ik smeekte om geld en eten aan voorbijgangers, maar niemand gaf me ook maar een blik.

Op die dag, ik lag op de vloer en ik verging van de honger.

'Eten! Iemand! Alstublieft!' Dat waren de enige woorden die nog uit mijn mond konden komen.

Toen voelde ik een warme hand door mijn donker bruine haar gaan. Ik hoorde uw zoete stem. Eerst mompelde u iets. 'Ze is een goed proefdier als ik haar een beetje opknap.'

Toen richtte u zich tot mij 'Het is jammer om iemand zo dun te zien. Kom mee naar mijn huis. Ik geef je kleren en heerlijke maaltijden.'

Toen ik bij u was, kreeg ik alles wat u me had belooft. Ik had warme kleren, heerlijke maaltijden en ik kon mezelf douchen. Door u voelde ik me weer mooi.

Eerst moest ik in een soort cel, maar na alles wat u voor me had gedaan vond ik het niet erg.

Ik moest hier blijven, want u zou me voorstellen aan uw vrouw en dochter van zeven. Ik kon het niet geloven! Ik kreeg gewoon weer een familie die van me hield!