Mad Father

Epiloog

(P.O.V. Jean)

Ik ben nu waarschijnlijk al dagen onderweg. Al dagen lang loop ik in het bos opzoek naar een huis. Mijn voeten doen al aardig pijn, maar in de verte zie ik dan eindelijk mijn eind bestemming. Eindelijk ik ben er! Mijn voeten begonnen al te rennen voordat ik het zelf door had en ik sta voor een klein schattig en knus blokhutje omringt door de mooiste bloemen die je je maar kan voorstellen.

Ik heb hier veel over gehoord. "Drevis Kliniek" lees ik op het bordje dat om de reling hangt. Kliniek, Dit moet het zijn. Het staat alleen in de middle of nowhere. Niemand zal het opmerken.

Langzaam loop ik het kleine trappetje op en sta ik op de veranda. Met een trillende hand en een onregelmatige ademhaling klop ik op de deur. Al snel deed een prachtige vrouw de deur open. Haar lange raven zwarte haar hangt winderig langs haar lichaam, de rode strik in haar haar matcht bij haar rode lippen, haar blauwe ogen fonkelen in het zonlicht en haar donder blauwe jurk beweegt mee op de wind van buiten.

"Uhmm... Hallo..." stotter ik verlegen.

"Oohh. Kijk eens aan." zei de vrouw opgewekt. "Een patiënt. Welkom!" Ze is zo mooi... Zal zij de dokter zijn?

"Wat is het probleem?" ging ze verder.

"Uhmm... Ja. Ik was nogal zwak geboren." begin ik. "Ik heb mijn dokter in mijn dorp al om een check-up gevraagd, maar" Ik onderbreek mezelf. "Hoe moet ik dit zeggen? Mijn familie en ik zijn niet zo rijk, dus hij heeft me opgegeven. Daarom ben ik hier! Ik hoorde dat de dokter hier gratis check-ups geeft."

Ze geeft me een liefelijke glimach. "Dat klopt. We vragen geen geld van onze patiënten. Dus maak je geen zorgen."

"Echt? Ik heb namelijk echt niks, maar kan ik dan nog steeds onderzocht worden?" vraag ik.

"Natuurlijk" zegt de vrouw. Van blijdschap sprong ik bijna op en neer, maar ik kon mezelf nog net bedwingen. "Dank u. Heel erg bedankt."

"Hoe heet je?" vroeg de vrouw. "Ik ben Jean, Jean Rooney." stel ik me voor.

"Jean" Ze liet mijn naam over haar tong rollen. "Wat een prachtige naam." Ze steekt haar hand naar me uit. "Ik ben Aya Drevis. Leuk je te ontmoeten Jean."

"Hetzelfde mevrouw." en ik schudt haar hand. Mijn glimlach wordt al snel omgezet in gekuch. "Ooh toch! Dat klinkt niet goed." constateert Aya. "We zullen je maar meteen onderzoeken." Haar armen duwen me zachtjes naar binnen, waar ik me al gelijk thuis voel. Het ziet er zo knus uit. Ze neemt mijn jas aan. "Omdat je niet zo gezond bent, hebben je benen je een lange afstand gedragen. Was het moeilijk voor je?" zegt ze bezorgd.

"Een vrouw heeft me een lang stuk mee laten rijden op haar koets. Dat was heel aardig van haar."

"Er zijn inderdaad hele aardige mensen hier in de buurt."

"Net als u, dokter Drevis." Ze begint te blozen. Haar nogal witte wangen krijgen een roze blos. "Denk je dat echt?" Ze glimlacht naar me en neemt me mee naar de dokters kamer en ze tikt op de dichtstbijzijnde tafel. "Ga hier maar liggen."

Ik deed wat ze zei en ging liggen. Ohh man, wat ben ik zenuwachtig. Ik frommel wat aan mijn beige jurk. Ik kijk een beetje om me heen en zie wat poppen staan. Ze zijn prachtig en lijken net echt.

Al snel kwam Aya weer terug met een maskertje om haar mond en in handen een spuit. "Blijf maar stil liggen als ik de verdoofer toe dien." Een diepe zucht verlaat mijn mond.

Ik maakte me mentaal klaar voor de prik, maar hij kwam niet. Inplaats van de prik zei Aya: "Je hebt echt prachtige ogen." Ik begin ervan te blozen terwijl Aya in mijn diep groene ogen blijft kijken. "Zo mooi...Ik kan niet stoppen met naar ze te kijken."

"Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd. Bedankt." zei ik verlegen. Ik frommel weer aan mijn jurk.

"Hehe... Nerveus hé?" Ik knik. "Dat hoeft niet. Relax je schouders en sluit je ogen maar."

Ik was nog steeds nerveus, maar ik deed wel mijn ogen toe. Ze is de dokter. Ze weet wat ze doet. "Dokter? Denkt u echt dat u me beter kan maken?" vroeg ik.

"Natuurlijk!" stelt ze me gerust. "Je zal nu nooit meer pijn lijden. Dus doe maar rustig aan en val maar in slaap." zei ze terwijl ze de spuit zachtjes in mijn bovenarm doet. Haar aanraking voelt warm en vertrouwt, maar als snel voel ik niks meer door de verdoving en hoor ik niks meer.

*~*~*

(P.O.V. Maria)

Ik kijk toe hoe Aya haar patiënt behandelt. Ze is al zo groot. Ze is al weer tweeëntwintig. Het is dan ook al weer twaalf jaar geleden sinds die vloek op het huis ruste. Maar ze lijkt er helemaal niet onder te leiden. Vooral ik was het eigenlijk die er de meeste moeite mee had. Aya ging er heel volwassen mee om, ookal was ze pas tien.

En nu... Nu gaat ze haar vader achter na. Ik loop naar het raam en kijk buiten naar de helder blauwe lucht. Ohh dokter... Ik mis u zo. Het spijt me dat ik u niet trouw was, maar ik had geen andere keus.

Ik adem de zoete bos lucht in. Ze lijkt inderdaad op u, zoals u gezegd heeft dokter. Het zit dus in de familie...

... Dokter

*~*~ The End ~*~*