End Desire🍀 "Hyunjin" (✔)

🍁5

5 ay sonra...

    Yeni bir hayata başlamaktı benimki. Küçük bir bebek misali. Dünyaya gözlerini yeniden açıyormuşçasına... Belki o kadar masum değil ama iyi niyetli işte.

    Yaşadığı zorlukları aşıp yenilenmek için bir başlangıç. Kulağa zor gelse de bu beş ay içinde bunu başarmıştım sanırım. Tedavi süreci hızla ilerlemiş ve belli bir yol kat edilmişti.

    Şimdi güçlü, eskisine göre daha sağlıklı ve bir o kadar da mutluyum. Hayat hep böyleydi işte. Hızlı geçişler oluyordu içinde. Hastalığımı öğrendiğim zamanlar, terkedilişim, Hye Jin unnie,  ailesi ile tanışmam ve bu insanların bana hayat olması...

    Zaman hızla ilerliyordu. Yarın ne olacağını bile bilemezken cidden ölümü fazlası ile hafife almıştım. Şimdi mutluyum. Yaşadığım için, güçlü bir kız olduğumu kendime kanıtlayabildiğim için.

   Bedenimi eskisine göre daha dinç hareketler ile yataktan kaldırdım. Bizimkilerin de yardımı ile doktorumu tedavinin ilerleyen aylarını evde geçirmeme ikna etmiştik. Ama tabiki yine de sürekli bir doktor gözetimi altında olacaktım.

     Kapı açılınca o tarafa baktım. Annem, Jisung, Bayan Hwang ve Hyunjin... Tüm bu süreç boyunca yanımda olan insanlar. Gülümsedim. Annem kalan eşyalarımı da bavula yerleştirmek için dolaba yönelirken Bayan Hwang yanıma gelmişti.

    Birlikte yatağa otururken gözlerinin dolduğunu görebiliyordum. Elimi ellerinin arasına aldı. Tüm süreç boyunca bana anne şefkati ile yaklaşmıştı.

"Hye Jin... İyi olacağını düşünmüştüm. Bizi üzmek istemedi belki de bilmiyorum. Ama ölmeden önce bize senin gibi bir armağan bıraktı. Seni kızım gibi sevdim Yeon Do. İyi olduğunu görmek öz kızımın iyileştiğini görmek kadar iyi geldi. Bundan sonra hep iyi ol olur mu?"

     Gözümden bir damla yaş akarken hızla kollarımı Bayan Hwang'ın boynuna doladım. Omzunun üzerinden baktığımda Hyunjin'in de gözyaşlarını saklamaya çalıştığını görebiliyordum. Geri çekilirken konuştum.

"Hye Jin unnieye de size de Hyunjin'e de hep minnettar kalacağım. Bu iyiliğin karşılığını nasıl verebilirim bilmiyorum."

     Dediğim ile gülümsemiş ve elimi okşayıp ayağa kalkmıştı.

"Tamamen iyileşerek verebilirsin güzel kızım."

    Bende gülümsedim. Bu sırada annem hazırladığı çantayı Jisung'un eline tutuşturmuş ve hızla yanıma gelerek koluma girmişti.

    Jisung ve Hyunjin önde biz arkada odadan çıktık. Özleyecektim bu hastane odasını. Hayatımın devrim noktasına şahitlik etmişti sonuçta.

   Kapıdaki siyah araba tanıdık gelmezken sürücü koltuğuna binen Hyunjin ile onun arabası olduğunu anlamıştım. Oysaki yaşı henüz küçüktü...

   Yolculuk, dışı beyaz ve gri tonlarından oluşan evimizin önüne varınca son bulmuştu. Herkes sessizdi. Annem merdivenleri yavaş yavaş çıkarırken bu evi hiç özlemediğimi farketmiştim.

   Ve odam... Onunla mesajlaştığım geceleri kucaklayan, beni terkedişini ilk öğrendiğim kısacası onu sebepsizce hatırlatan oda...

    Girmeden önce derin bir nefes alıp gözyaşlarımı geri ittim. Halimi farkeden annem elime güven verircesine bir öpücük kondurdu.

    Önceden hazırlanmış yatağıma bıraktım bedenimi. Yolculuk yorucu gelmişti sanırım. Annem üzerimi örterken ben kendimi uykunun kollarına bırakmıştım.