End Desire🍀 "Hyunjin" (✔)

🍁15

Yarısından fazlası okul sırasında yazılmış sıcacık bir bölüm. Bol satır arası yorum istiyorum kırmayın beni♡

Saçlarım ile oynayan bir el hissederek uyanmıştım. Ne kadar sinirimi bozsa da gözlerimi açmadım.

"Teşekkür ederim."

Hyunjin'in sesiydi. Gülmemek için kendimi sıkarken dün gece için teşekkür ettiğini anlamak güç değildi. Daha fazla kendimi tutamayıp gülümseyince odada büyük bir gürültü kopmuştu.

Gözlerimi açtığımda yere düşen Hyunjin'i görmüş ve kahkaha atmaya başlamıştım. Şaşkınlıkla ağzını aralamış sorusunu sormuştu.

"S-sen ne zamandan beri uyanıksın?"

Kahkahalarımın arasından onu taklit ederek cevap verdim.

"'Tişikkir idirim' dediğinden beri. Hem ben saçımla oynanmasından nefret ederim, biliyorsun."

Göz devirip yerden kalktı ve elini uzattı. Uzattığı eline anlamsız bakışlar atarken bu sefer de elimi tuttuğu gibi çekiştirmeye başlamıştı.

"Hyunjin, bekle! Nereye gidiyoruz ya?!"

Bu gibi sorularım yanıtsız kalmıştı ve saniyeler sonra bahçeye çıkmıştık. Önümdeki kahvaltı masasının güzelliği ile aşk yaşarken Hyunjin'in sesi kulaklarıma dolmuştu.

"Dün gece için, cidden teşekkür ederim. Genelde öyle olduğumda sabaha kadar atlatamam. Ama sen, sen olunca kendimi iyi hissettim."

Gülümseyerek ona döndüm. Gözleri doluydu. Hadi ama hiç bu kadar sulugöz biri olduğunu bilmiyordum.

"İyi hissettirdiğime sevindim. Şimdi, kahvaltı yapalım mı?"

Başını salladı ve hızla sandalyelerde kendimize yer edindik.

🍁

Bugün araba yerine yürümeyi tercih etmiştik. Ellerim cebimde önümdeki taşlara vurarak yürürken Hyunjin de kulaklığını takmış müzik dinleyerek yürüyordu.

Sürekli bana dönüp bir şey söylemek istiyor fakat ona baktığım an şarkı mırıldanmaya başlıyordu.

Daha fazla dayanamayıp kulaklığı kulaklarından çektim. Kaşları çatık bir şekilde bana bakarken kollarımı göğsümde bağladım.

"Sor hadi."

"Neyi?"

"Neyi olacak Hyunjin, sabahtan beri içinde tuttuğun soruyu!"

Dudaklarını büzdü ve tıpkı benim gibi önündeki taşlara vurmaya başladı.

"Dün sana bir şey söylemiştim, hatırlıyor musun?"

"Hmhm."

   Gibi bir ses çıkardım. İstersen boşanabiliriz demişti. Hatırlamamak ne mümkün?

"Düşündün mü peki?"

   Gülümsedim. Dün gece nasıl düşünebilirdim ki?

"Fırsat bulamadım."

"Anladım."

    Yüzü düşmüş ve önden yürümeye başlamıştı. Artık bir şeyleri yoluna koymak istiyordum bu yüzden doğal(?) davranarak arkasından koştum ve sırtına atladım. Başta neye uğradığını şaşırsa da düşmemem için bacaklarımdan tutmuştu. Kollarımı boynuna dolayıp kulağına yaklaştım.

"Düşünmedim ve düşünmek te istemiyorum."

"Nasıl yani?"

"Boşanma lafını bir daha duymak istemiyorum kocacım. Hem ben dün gece sana ne dedim?"