End Desire🍀 "Hyunjin" (✔)

🍁11

   Kırpıştırarak açtım gözlerimi. Okuldan geldiğimde çok yorulmuştum ve direkt uyumuştum. Yerimden doğruldum gözlerimi ovarken. Hyunjin evde miydi onu bile bilmiyordum?

  Okuldan çıktıktan sonra da hiç konuşmamıştı benimle. Gerçek anlamda kalbini kırmıştım. Eski Yeon Do gibi düşünmeden ağzıma geleni söylemiştim.

  Kafama vurup yataktan kalktım. Üzerimdeki okul formasından kurtulup siyah eşofman takımını üzerime geçirdim. Ses çıkarmamaya özen göstererek odadan çıktım.

   Hyunjin'in odasının kapısına baktım bir süre. İçerde miydi? Ayaklarım istemsizce oraya giderken kapıyı açıp başımı uzattım. Fakat asla belinde havlu ile duştan yeni çıkmış Hyunjin'i görmeyi beklemiyordum. Elimle gözlerimi kapatırken bu rezil durum adına yüzümü buruşturdum.

"Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim."

    Bir anda elimi kavrayan el ile kaskatı kesilmiştim. Hyunjin gözümü kapattığım elimi indirirken sadece yüzüne bakıyordum.

"Biz evliyiz biliyorsun değil mi?"

   Sertçe yutkunurken başımı hafifçe aşağı yukarı salladım. Diğer eli belimi bulunca titremeye başlamıştım. Beni kendine çekip bedenlerimizin birbirine değmesini sağladı.

"Benden uzak durma."

    Ben hipnoz olmuş bir şekilde gözlerine bakarken belimdeki elini gevşetip geriye gitmemi sağladı. Hızla kapıya koşup odadan çıktım.

  Merdivenlere varınca durup elimi hızlanmış olan kalbime götürdüm. Nefesim düzene girince hızla merdivenleri inip salona yöneldim ve kendimi televizyonun karşısındaki koltuğa bıraktım.

   Açtığım diziye bir türlü kendimi veremezken içeriye giren Hyunjin ile kalbim tekrar hızlanmaya başlamıştı. Ona bakmamak için büyük bir çaba sarfederken o yanıma oturarak bana hiç yardımcı olmuyordu.

   Bir anda uzanıp başını dizlerime koyunca şaşkınlık ile ona baktım. Fakat o bu pozisyonda açık olan diziyi izlemeye başlamıştı. Kalbimin atış hızını önemsemeden bende normal davranmaya çalıştım. Fakat şu an ki durumumuz normal değildi ki!

"Hyunjin."

"Hm?"

"Ne yapıyorsun?"

"Karımın dizlerinde uzanıyorum."

"Onu farkettim."

     Televizyondan bakışlarını ayırıp yüzüme baktı. Ben zaten ona bakıyordum.

"Uzak durma demiştim."

"Anlamıyorum, neden?"

"Kalbime birlikte sahip çıkacaktık. Ben tek başıma çıkamam."

   Elim istemsizce saçlarına giderken korkarak sorumu sordum.

"Yani kolayca birine aşık olabilirsin?"

"Hayır, sadece senden kalbimi sahiplenmeni istiyorum."

"Ya bir gün cidden aşık olursan?"

"Buna izin verme."

    Bir şey demedim. Sessiz kaldık bir süre. Bakışlarım duvardaydı ve ne düşüneceğimi dahi bilmiyordum.

"Saçların ile oynanmasından nefret ediyordun değil mi?"

   Sorduğu soru ile bakışlarımı duvardan çekip saçlarında olan elime götürdüm. Yaptığımı yeni farkederek hızla elimi çekmiştim. Yüzünde kocaman bir gülümseme oluşurken sadece gözlerimi kaçırdım. Fakat o elimi kavrayıp tekrar saçlarına götürmüştü.