SİYAHIN KUYUSU

5.BÖLÜM: Gökyüzündeki Yıldızların Korkusu

^^Selamm^^

Bugün size iki bölüm geldi, bu bölümü düzenlemeden önce okuduğunuz eski üçüncü bölüm. Bu bölüm diğer bölümlerden daha çok farklı kaldı gözümde. Yazarken de o heyecanı o korkuyu yaşamak çok iyiydi. Umarım beğenirsiniz. Oylamanızı ve yorumunuzu benden eksik etmezseniz sevinirim. 😊

Medya: Pinhani- Yıldızlar

..................

"Çünkü asıl korkulması gereken yer çıkıştı."

Hatırlıyor musunuz, kelebeğimi? İçimde bir zamanlar ordan oraya konan göz kamaştıracak derecede renkli kanatları olan kelebeğimi.Sonradan yavaş yavaş renkleri solan kanatları bir zamandan sonra küle dönmeye başlayan durdurmak istesem de başaramayıp kül olan kelebeğimi. Şimdi de o hatırlamadığım neşesi küle dönmüş kelebeğimi geri getiremiyorum. Geri getirsem abimle oynadığımız, kavga ettiğimiz anıları;bozuk bir plağın sürekli aynı yeri çalması gibi tekrarlanmasını sağlardım.

Nefes'i aradıktan yaklaşık iki saat sonra kendimizi sahil kenarında bulduk.Rüzgarda saçlarımız uçuşurken deniz kenarında yürüyorduk. Eskiden annemle babamın yaptığı gibi bizde yürüyorduk abimle.Bu sahilde bir zamanlar annemle babam burda tanıştıklarından itibaren günlüğe bir masaldan çıkan sihirli sözcükleri işlemesini sağladı.

Annemle babam çok güzel şekilde tanıştılar. Onlar birbirinden güç alıyorlardı. Birbirlerinin süper kahramanıydı. Birbirlerinin ruhlarını siyahtan beyaza çektiler. Yeri geldiğinde ikisi de rengarenk oluyordu.

"Biliyor musun? Burada annemle babam birlikte ilk dondurmasını yemişler.Ilk birbirinin ellerini tuttukları yer burası.Geceleri birlikte yıldızları izleyebilmek için evden kaçıyorlarmış.Buraya gelince hava soğuk olsa bile ateş hiçbir zaman yakmıyorlarmış.Çünkü" Bir zamanlar annemin günlüğünde yazılan satırlar gün ışığı gibi aramıza doğdu o an.Aynı anda annemin ve babamın duygularını dile getirdik.
"Onlar birbirinin ateşi ve suyuydu.Sarılınca ne yanıyorlardı ne üşüyorlardı. Onlar birbirinden ısınıyorlardı."
"Onlar birbirinin ateşi ve suyuydu. Sarılınca ne yanıyorlardı ne üşüyorlardı. Onlar birbirinden ısınıyorlardı."dediğimizde ikimizinde yüzünde sıcacık bir tebessüm kendini belli etti.

Mert bakışlarını yerden kaldırıp bana doğru bakıp hafifçe gülümsedi ve "Bizim anılarımızı az çok hatırlıyorum.Silik anıları keşke netleştirebilsem.Sen de hatırlamıyorum dedin önceden.Fotoğraf albümü var mıydı? "dedi. Derin bir nefes aldım."Bir gün evime gittiğimde albümleri aradım, yoklardı.Sadece bir albüm vardı o da annemizle babamızın düğün fotoğrafları olan albümdü.Bütün fotoğrafları inceledim.Içinden bir iz bile bulamadım.Fotoğraflarımda sadece 7 yaşımdan sonraki fotoğraflar var." kaşlarım çatılı şekilde devam ettim şüpheyle. "Birisi bizim fotoğraflarımızı almış saklamış. Biz birbirimizi hatırlayamayalım diye. Sonuçta biz birbirimizi kendimiz bulduk. Yardım eden olmadı. Böyle bir ihtimal var mı sence?"dedim. Bir an yüzüme baktı yüz ifadesi sanki bir şeylerden süphelenmiş gibiydi.Bana çok tuhaf bakıyor.Ben kaşlarımı kaldırınca rahatlamış gibi görünüyordu."Şimdi bunları düşünmeyelim. Belkide fotoğrafları bulamadın. Eski evimize gidelim fotografları buluruz. Bakmadığın yerler varsa oradan çıkabilir. "dedi. Her tarafa baktığımdan dolayı buna pek ihtimal vermesem de başımı salladım.Belki bir umut buluruz kim bilir...

Birlikte yarım saat boyunca sahil kenarında yürüdükten sonra ailemin evini görmeye başladık.Ormanda çam ağaçların arasında kalan evimiz,eskisi gibi yine ılıklığını koruyordu.Ama bu ılık ortam geçmişteki anılardan gelen ılıklıktı.

"Hadi Melek durma,yürü.Yıllar sonra ilk defa buraya birlikte gireceğiz."dedi.Ben de tebessüm ederek yürümeye başladım.Dakikalar sonra oynadığımız bahçeye ilk adımı atmış olduk.Bahçemiz eskiden çiçeklerle doluydu.Annem çiçekleri çok sevdiği için bahçemiz çiçeklerle süslenmişti.Her ilkbahar mevsiminde buralar rengarenk olurdu ama artık rengarenk çiçekler kurudu."Abi, sen içeriyi aramaya başla ben hemen geleceğim."dedikten sonra abim de "Tamam"dedi.