Lynn

Hoofdstuk 16, Wereldnieuws.

EINDELIJK IS HIER DAN HET LAATSTE HOOFDSTUK VOOR HET EPILOOG!!! VEEL PLEZIER!!! Ohja... laat wel even een comment acher hè.. want als er 5 mensen gerageerd hebben schrijf ik weer verder!!!

Langzaam doe ik mijn ogen open. Verward kijk ik om me heen, dit is niet mijn kamer. En hé, waarom zitten mijn ouders naast mijn bed?

“Heey, lieverd hoe gaat het? Hoe voel je je?”

“Eu, nou eens even kijken. Ik ben super misselijk, heb hoofdpijn en ik kan me niet bewegen door een of ander ding dat om me heen zit -wat is dat eigenlijk?- maar buiten dat voel ik me uitstekend!” antwoord ik misschien wel íets te sarcastisch.

“Nou, dat is de Lynn die ik ken, altijd wel in een sarcastische bui! Welkom terug meid.”

Welkom terug?! “Ja oké, zal wel. Maar hoe laat is het eigenlijk?”

“Nou even kijken het is nu veertien minuten voor twaalf. Zal ik je vader er maar bij halen? Hij heeft trouwens ook nog iemand meegenomen. Momentje dan haal ik ze even op, ben zo terug.”

Nog geen vijf minuten later zie ik een bekend gezicht om de deur verschijnen. Mick!!! “Heey Mick eindelijk ik heb je zo gemist.” Mick komt op het randje van mijn bed zitten en geeft me een kus. Zijn lippen voelen vertrouwd aan op de mijne. En zijn nog altijd het zelfde smakende tong, draait langzaam rondjes in mijn mond. Het lijkt wel eeuwig te duren. Zo fijn is het, zo erg heb ik hem gemist.

“Lynn, ik hou van je, wat er ook gebeurt ik blijf altijd van je houden. Maar, je moet geen gekke dingen uitspoken hè! Voor het zelfde geld was ik je kwijt geweest, maar ik wil nog zo lang van je genieten!”

En weer voel ik Micks lippen op de mijne. Ow, wat heb ik dit toch gemist. Zijn zijde zachte lippen en zijn heerlijke tong, langzaam rondjes draaiend in mijn mond. O, en niet te vergeten, zijn lieve handen die iedere keer weer mij heerlijk fijn strelen.

Nadat ons eeuwige momentje samen uiteindelijk voorbij is, zie ik uit mijn ooghoek mijn vader verschijnen. Mick is rechtop gaan zitten, en zijn hand zit gevouwen in de mijne.

“Lynn,” begint mijn vader. “Ik ben blij dat alles goed met je is.”

“Maar? Ik hoor een maar aankomen.”

“Ja, maar de dokter moet je wat belangrijks vertellen.”

“Oké?!”

“Nou, ik haal hem wel even, als het goed is staat hij om de hoek te wachten.”

En ja hoor, daar komt meneer Van der Heuvel weer aangelopen. Hopelijk is zijn stemming nu iets beter dan voor de operatie. “Mevrouw Steward. Ik moet u iets vertellen. Het is heel belangrijk, persoonlijk nieuws. Dus u moet zelf even beslissen of u wil dat iedereen hier blijft of niet.”

“Nou, ik weet niet wat voor ‘belangrijks’ u te vertellen heeft, dus het maakt mij niet uit. Van mij mag iedereen wel blijven, ik bedoel ‘iedereen’ zijn toch gewoon mijn ouders en Mick. Nou die mogen alles van me weten dus zeg uw ‘belangrijke’ nieuws maar.”

“Oké. Tijdens de operatie hebben wij iets bijzonders geconstateerd. Iets moois wel is waar, iets waar je trots om mag zijn. Maar het is nog niet zeker, dus voor dat ik verderga wil ik vragen of u met mij in stemt dat we even een röntgenfoto laten maken.”

“Nou, als het zo belangrijk is als u zegt dan lijkt mij dat geen probleem. Kan dat dan nu meteen? Want u laat me zo wel in spanning wachten.”

“Ja, het is al laat dus er is wel een röntgenkamer vrij. Dan breng ik je daar nu heen.”

Niet veel later rijden we door de gangen van het ziekenhuis. Links, rechts, de lift in, nog eens rechts, links. Uiteindelijk heb ik geen idee meer waar we zijn aangekomen. Of nouja, eigenlijk wel. In de röntgenkamer. Ik word onder een of ander grote witte ‘arm’ gereden. Het is een groot verstelbaar stuk ijzer met een soort van fototoestel er aan. Lichtstralen maken een wit kruis op mijn buik zodat ze kunnen zien waar de foto word gemaakt. Op mijn buik dus. Wat wil hij daarmee bereiken? Geen idee, zo mooi is mijn buik nou ook weer niet.