Lynn

Hoofdstuk 13, Opgesloten.

Hier is hij dan, hoofdstuk 13! Ik wil al mijn fans bedanken voor hun steun als fan zijnde. En daarom worden vanaf nu al mijn hoofdstukken aan verschillende fans van mij opgedragen. Dus schrik niet als je een mailtje krijgt waarin staat dat ik iets aan je opdraag! Veel plezier!!!

Mijn hele gezicht doet pijn. Zo’n gevoel als dat je de hele dag in de brandende zon hebt gelegen, alleen dan al na twee uur. Het vuur is bijna niet minder geworden, laat staan gedoofd. Ik dacht misschien is het na een tijdje wel zo veel minder geworden dat het nog een keer stopt. Maar dat lijkt er niet op, over een maand misschien. Als dat zo is dan heeft het dus geen nut. Er móét een oplossing zijn om hier levend vandaan te komen. De afgelopen twee uur heb ik nog niks nuttigs kunnen bedenken om te doen. Het enige waar ik aan dacht was: op de zelfde manier weg gaan dan dat ik hier gekomen ben. Maar dat kan dus niet, de man met de drie littekens op zijn oog is hier niet dus ik kan me niet teleporteren. Misschien heeft de  ‘stem’ een idee om hier weg te komen. Dus ik zeg in mezelf tegen de stem: ey, bro wake up. Doe wat nuttigs en verzin een manier om mij hier weg te krijgen.

*Klimmen?! Klimmen?!*

Oké?! Duidelijk antwoord. Ga “klimmen” zeggen of zo. Ik bedoel, mensen kunnen toch ook gewoon duidelijk zijn in wat ze bedoelen. Als helemaal als je er iemands leven me kan redden! Wat kan iemand nou weer met klimmen bedoelen. Oké dat lijkt me eigenlijk wel duidelijk. Maar niet als er vlammen zijn die tot het plafon hoog zijn. Dat noem ik nou nog eens “JEZELF-LEVEND-BARBECUEN”. Ik begin hier steeds meer op een hamburger te lijken! En als het zo door blijft gaan een verbrande-uitgedroogde-hongerige hamburger. Ik geloof niet dat ik daar zoveel zin in heb. Dus ‘stem’ heb je nog een tip voor mij?

*Omhoog, omhoog*

Tuurlijk. Alsof dat wat anders is dan klimmen. Ik geloof niet dat het nog een klein beetje zin heeft dat ik jou wat vraag. Ik bedoel je snapt toch zelf ook wel dat als klimmen niet kan dat ik dan ook niet ‘omhoog’ kan of zo. Want dat komt op het zelfde neer! Please, snap je dan niet dat ik hier aan het dood gaan ben! Help me nou voor één keer een beetje fatsoenlijk alsjeblieft. Het is dat de stem ‘mijn gedachten kan lezen’, want als ik dit allemaal hard op had moeten zeggen dan was ik mijn stem al lang kwijt geweest. Want dan had ik geschreeuwd naar hem en niet zachtjes ook! Gelukkig kan je in je gedachten ook wel een beetje schreeuwen, want anders had die over domme stem nog niet eens door gehad dat ik boos op hem ben. Want dat kan je ondertussen wel zeggen, ik kan me niet concentreren op mijn examen door hem, hij zorgt dat ik naar allemaal enge ruimtes word geteleporteerd én nu zorgt hij er ook nog voor dat ik levend gebarbecued word. Dus stem, kan je me nou één keer fatsoenlijk helpen?

*Naar boven, door het dak!*

Door het dak?! Tuurlijk, ik kan zomaar door een dak naar buitenklimmen. Je weet wel zo’n twintig centimeter dikke betonnen plaat waar ik door heen kan. Nee natuurlijk kan dat niet! Misschien dat geesten dat kunnen, maar ik kan dat niet! Mijn boosheid word alleen maar erger. Het is bijna zo erg dat ik niet meer door heb dat ik in een gloeiend hete kamer sta waar ik bijna weg smelt. Ik moet nu echt een manier verzinnen om hier weg te komen. Misschien kan ik wel over de vlammen heen klimmen via het plafond, maar 1 ik blijf niet zomaar aan het plafond hangen en 2 dan loop ik wel dikke brandwonden op… misschien is er wel ergens een rooster in het plafond waar door ik weg kan klimmen, maar hoe kom ik daar dan levend?! Ik kijk nog eens goed naar het dak, om te kijken of er toch nog misschien ergens dicht bij een rooster of iets in die richting zit. Ver kan ik niet kijken want daar zitten de vlammen er voor. Maar wacht eens, het dak, is dat niet van die platen die ze op school ook hebben? Van die platen die je er met 1 hand beweging uit kan duwen? Van die platen die je weg kan halen en er dan vervolgens overheen kan lopen?! Volgens mij wel! Maar hoe kom ik daar ooit bij? Hoe kan ik zo’n hele plaat uit het dak krijgen. Ik ben door de hitte helemaal uitgeput, dus ik denk niet dat springen zo veel nut heeft en als zou ik niet uitgeput zijn, dan kom ik nog amper bij het dak. Ik ben dan wel 180, maar het dak hier is toch wel zo’n 60 cm hoger. En als je in een klein stukje staat waar je geen aanloop kan nemen dan kan je niet zo hoog springen. Je kan je armen uitstrekken, maar dan word je maar 45 cm hoger. En dan moet je nog 15 cm minimaal springen. Dat moet net kunnen maar dus niet als je helemaal uit geput bent. Dus hoe krijg ik dit voor elkaar? Hoe kom ik bij het dak? ‘Stem’ heb jij een idee?

*Stapelen, stapelen*

Wat nou stapelen? Wat wil je stapelen? Ik weet niet of je mij kan zien, ik neem aan van wel, maar dan zie je ook dat ik hier geen enkel voorwerp heb waarmee ik kan stapelen. Geen dozen, geen kratten, geen meubels, helemaal niks. Dus ‘stem’ heb je daar ook nog een oplossing voor? Of ben je niet zo slim als dat je lijkt.

*Tegels, tegels!*

Ah, misschien is de ‘stem’ toch wel een beetje slim. Tenminste alles wat hij zegt lijkt slim, totdat je er langer over na denkt. Zoals bij het klimmen, is slim, maar niet als je levend verbrand word. Door het dak klimmen, is slim, maar niet als je er niet bij kan. En tegels stapelen lijkt ook een goede optie, maar niet als je die tegels niet van de grond los kan krijgen! Ik bedoel hoe wil je dat nou weer voor elkaar krijgen. Daar weet waarschijnlijk zelfs de stem geen oplossing voor. Ook al heb ik gereedschap, dan kan ik nog geen vast gemetselde tegels van de vloer los krijgen!

* AUUW! AAUW! AUWW! SCHIET OP!!!*

Wow, ja hoor, toen had onze kleine stem weer pijn. Wat denk je van mij? Dat ik geen pijn heb? Dat ik het zeer fijn vind om levend verbrand te worden? Ga mij niet irriteren met jou kwaaltjes als je mij nog niet eens fatsoenlijk kan helpen mij mijn probleem! Het duurt niet lang of ik kan die stem echt niet meer uitstaan! Ten eerste ik weet niet wie of wat hij is. Ten tweede ook niet waar hij is. Ten derde heeft hij mij -onbewust- een heel stuk dichter naar de dood geholpen. Ten vierde hij kan mij niet fatsoenlijk helpen. En ten vijfde gaat hij mij ook nog irriteren met zijn probleempjes! Volgens mij moet ik echt ff rustig worden, want dit trek ik niet langer zo. Ff denken, hoe kan je het best rustig worden en je zelf kalmeren?! Oja, tot 10 tellen. 1… 2… 3… 4…

*SNELL, dit heeft geen nut! AUWWWW!*

Hallo, hoe kan ik iets snel doen als ik niet weet wat en hoe ik het moet doen? Laat me nou eerst ff gewoon tot rust komen! Want dit werkt echt niet langer zo! 1… 2…

*NEE! Spring en klim!*

Wat? Ow, je wil dus dat ik hier gewoon zo snel mogelijk uit kom. Nou, dan weet ik het goed gemaakt, ik probeer de dakplaat er uit te duwen nadat ik tot rust ben gekomen.

*AUWWWW, AAAAA, schiet op!*

Oké, 1… 2… 3… 4… 5… 6… 7… 8… 9… 10. Zo, dat is al weer een hele verbetering. Nu probeer ik nog wel even of ik bij het dak kan komen, maar verwacht het ergste. Dus ‘stem’ tel jij weer af dan spring ik.

*DRIEAUWW…*

Wacht! Eerst ff kijken welke plaat ik het beste kan nemen en waar ik dan moet staan.  Oké, dit lijkt me de beste plek, ik heb de plaat uitgekozen die precies in het midden van het rondje ‘niet-vuur’ staat. Dan kan ik alle kanten opvallen zonder dat de gevolgen rampzalig zijn. Nou ja, als ik nu heel ver spring, en val dan kom ik als nog in het vuur en dat lijkt me niet zo prettig. Maar het is altijd beter dan dat ik de verste plaat neem en dan aan loop zodat ik dan vervolgens gegarandeerd in het vuur val. Ik hoop echt zo dat het goed komt, want als ik als nog ik het vuur val dan heb ik geen water om het te koelen en dan word het echt fataal. Bovendien moet het lukken want ik denk dat ik hier over twintig minuten sowieso niet meer levend ben. Ik geloof dat ik beter niet kan denken en maar gewoon kan doen. Ook als is dat niet wat ze me geleerd hebben, maar als ik nu ga denken dan word ik alleen maar banger en durf ik het helemaal niet meer. Ik ga klaar staan, een beetje gebukt zodat ik me goed af kan zetten aan de grond. Nu ben ik er denk ik klaar voor! Dus ‘Stem’ tel maar snel af en nu niet weer schreeuwen van de pijn onder het tellen, want daar hebben we helemaal niks aan. Ik weet nu wel dat je pijn hebt en het enige wat het nou doet is me afleiden dus dan duurt je ‘pijn’ alleen maar langer. Dus tel maar af!

*DRIEEE… TWEEE… EEEN… NU*

Dat was het dan al weer voor vandaag. Over twee weken zit ik in Engeland (van 21 juli tot 4 augustus). Dus dan kan ik niks schrijfen. Voor die tijd hoop ik sowieso nog een hoofdstuk te posten en het liefst nog twee. BYEEEE.