Lynn

Hoofdstuk 15, Het ziekenhuis.

“Heey, Lynn, Lynn, ben je wakker? Gaat het?”

“Lynn, eindelijk. Ik ben het je moeder.”

“Lynn, Lynn maak je geen zorgen alles komt goed.”

“Rustig maar blijf…...”

En toen was alles weer zwart.

***

“Meneer en mevrouw Steward, maakt u geen zorgen, alles komt goed. Het is gewoon een kwestie van tijd. Uw dochter komt vanzelf wel weer bij.”

“Wtf. Nee het komt helemaal niet goed! Ik weet fucking niet wat ze heeft meegemaakt, dus hoe kunt u nou zeggen dat het wel goed komt?!”

“Meneer. Rustig. Kalm" Begon de doktor op een rustige toon. "Ik heb haar onderzocht en ze mankeerd niets ernstigs, ze heeft alleen een rib gebroken, een aangetaste rugwervel waardoor de zenuwen naar haar linker been een klein beetje zijn aangetast en een paar schaafwonden. Ze is waarschijnlijk gewoon heel moe door alles wat ze heeft meegemaakt, waardoor ze nu gewoon even buiten westen is. Geloof me we hebben meer van deze gevallen gehad en uiteindelijk zijn er maar een paar echt ongeneselijk ziek geworden, maar dan het wel heel ernstig zijn. En dat is zeker niet het geval bij uw dochter, want dat zou ze daar nu schreeuwend liggen. Dus conclusie: Alles komt goed.”

“Pap?” Komt er met een veel te zacht piep stemmetje uit mijn mond. “W-w-waar b-b-be…”

“Lievie, je bent er weer. Stil maar meis, ik probeer alles wat ik weet uit te leggen. Maar ik denk niet dat het voor jou zo slim is om te gaan praten dus luister maar gewoon naar wat ik zeg.” Onder brak mijn vader me op een veel lievere toon dan tegen de dokter. “Ik weet niet of je nog weet wat er gister en vannacht gebeurd is…”

“Meneer, uw dochter sliep net alleen even, ze heeft haar geheugen niet verloren.”

“Meneer de dokter, ik probeer mijn dochter even uit te leggen wat er allemaal aan de hand is, zonder dat ze overstuur raakt of wat dan ook. Kunt u ons alsjeblieft even alleen laten. Ik word er gek van dat u mij zo onderbreekt!!!”

“Meneer Steward. Het is mijn werk om in belang van mijn patiënten duidelijk te zijn en zorgen dat alle nodige misverstanden ver komen worden. En ik wijs u er alleen even op dat u niet zo overbezorgd hoeft te reageren, want uw dochter is in goede handen. Maar ik wil u en uw dochter natuurlijk wel even alleen laten, zolang u uw dochter niet nog banger maakt dan dat ze al is.”

Ik zie dat de man in het blauwe pak de kamer uit loopt. Vervolgens gaan mijn ouder op de rand van “mijn”  bed zitten. Het is een -hoe kan het ook anders- wit bed, met witte lakens, en een wit kussen.

“Luister Lynn, we zijn er ongerust over wat er met je gebeurt de laatste tijd.” Begint mijn vader het gesprek. “Volgens mij weet jij beter waarom je hier bent dan ik maar ik zal het je nog even uitleggen. Wat wij weten is dat een vrouw je hopeloos op straat in de middle of nowere aantrof en die heeft je naar het ziekenhuis gebracht. Hier hebben ze je onderzocht, en waarschijnlijk heb je het net al gehoord van de dokter toen wij in gesprek waren. Je moet nog wel even in het ziekenhuis blijven, je hebt een rib gebroken en een van je rugwervels is dusdanig aangepast dat je zenuwen in je gehele linker been niet meer goed functioneren. Volgens de dokter valt het allemaal wel mee. Maar daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Bovendien moet je nog een stuk of 5 examens maken!”

“Ja Lynn, je vader heeft gelijk. We maken ons erg zorgen over je. En we weten echt niet hoe je nu die examens nog moet maken. Het zou heel rot zijn als je nu klas 5 over moet doen. Want we weten dat je het kan. En we weten dat je heel erg je best hebt gedaan lieverd…” Zegt mijn moeder terwijl ze vervolgens in huilen uitbreekt. Dat is wel duidelijk, ze meent het dus wel.

“Meneer en mevrouw Steward” Ja hoor meneer in de blauwe kleding is ook weer terug. “Ik heb even overlegt mijn mijn collega’s over de mogelijkheden van de operatie en dergelijke. Want zoals u waarschijnlijk ook wel snapt kunnen we uw dochter niet met een gebroken rib laten lopen. Het is nodig dat we eerst een kijkoperatie uitvoeren, daarbij word lynn volledig onder narcose gebracht en dan kunnen wij kijken wat er precies aan de hand is. Dit zou vandaag nog kunnen als u dat graag wil, maar daarvoor moet lynn wel helemaal nuchter zijn. Dit betekend dat ze helemaal geen eten meer in haar lichaam heeft, dat kan dus pas 12 uur na dat ze voor het laatst wat heeft gegeten. Ik weet dus niet wanneer ze voor het laatst heeft gegeten, maar wij vermoedden dat dit al wel 12 uur geleden was.”

“Oké meneer Van der Heuvel. Voor dat u Lynn gaat opereren, wil ik zeker weten dat onze dochter in goede handen is. Ze heeft de laatste tijd veel mee gemaakt dus ik wil absoluut geen risico’s nemen. Zou u mij daarom voor kunnen stellen aan de chirurg?”

“Meneer steward, gelooft u mij, al onze chirurgen hebben een waardige doktersopleiding en veel ervaring, ook hebben ze gezworen dat ze altijd en voor iedereen hun best doen en geen onnodige risico’s nemen. Maar wij moeten nu weten wanneer uw dochter voor het laatst heeft gegeten.”

“M-m-meneer, iiik h-heb sssinss g-g-isstteer midddag g-g-g-een happ mmmeer gggeehhad.” Wow, dat kwam er wel heel stotterend uit. Veel stotterender dan verwacht. Waarom kan ik niet eens fatsoenlijk meer praten? Achja, het zal allemaal wel.

“Nou oké, dat is mooi. Dan is het allemaal in orde. Mevrouw, wilt u dat uw dochter nu geopereerd word?”

“Ja, het zou fijn zijn als dat zo snel mogelijk kan ja.”

“oké, dan brengen we haar zo dadelijk naar de operatiekamer. Willen jullie nog wat weten? Anders zeg ik tegen mijn collega’s dat ze zich klaar kunnen maken. U heeft geluk dat het vandaag niet zo druk is, anders had u veel langer moeten wachten…”

“Ja, ja het zal allemaal wel, roep uw collega’s nou maar gewoon!” Valt mijn vader de dokter in de reden voordat hij een heel lang verhaal ging ophangen.

“Ow, en meneer Van der Heuvel, hoelang gaat de operatie duren? Want mijn dochter zal vast wel honger hebben, ze heeft al ruim 24 uur niks gegeten!”

“Rustig maar mevrouw kijk operaties duren meestal niet zo lang, bovendien merkt ze er zelf niks van. Maar ik kom zo terug.”

Nog geen 3 minuten later is hij al weer terug, maar nu is hij niet alleen. Hij heeft een aantal mensen mee genomen. Ik heb geen idee wie het zijn, maar ze zullen hier wel werken.

“Hallo meid, we brengen je zo naar een kamer, en daar maken we je kunstmatig in slaap. Dan zullen wij je opereren en daar voel je niks van. Als je wakker word lig je op een kamer en zitten je ouders bij je. Het kan zijn dat je daarna wat misselijk bent, maar dat is binnen een dag weer over. Je hebt verder geen ziektes, allergieën en je bent ook niet zwanger hè?”

“Eu, nee niet dat ik weet.”

“Mooi, dan kunnen we de operatie beginnen.”

Zo, dat was het dan al weer voor vandaag. Omdat ik redelijk wijnig reacties krijg, en ik wel een een keertje wil weten wat jullie nou ècht van mijn verhaal vinden, heb ik besloten dat ik pas weer verderschrijf als ik van 8 verschillende mensen een reactie heb onder dit hoofdstuk. Byee