Ben kim miyim?
Size kendimi tanıtayım. Ailenin ne demek olduğunu bilmeyen , hayatı boyunca yalnız olan , kendini dışlanmış hisseden , başkalarının gözünde Boranların lafta PRENSES'i , "babasının kızı" diye hitap edilen , kimsenin takmadığı alamadığı...
Önümde duran ayakkabıların sahibine baktım. Anlam vermedim ilk başta, Ateş niye önümde durmuştu ve elini uzatıyordu. Elinden tutmadan yerden kalktım, tam yürüyecekken Ateş elimden tuttu. Şaşkınca ona döndüm. "Evine bırakayım" dediği şeyle afallamıştım, sonradan hemen ciddileşip "gerek yok" dedim. Kolumdan tutup sürüklemeye başladı, tabi bende direnmeye arabasının önüne gelinde durdu ve kapıyı açtı. "Bin hadi Kumsal" ona hayır anlamında başımı salladım. Sonrada fazla dayanamayıp binmek zorunda kaldım. Arabada tek kelime etmemiştim, ama bizim eve sürdüğü belliydi. İstanbul ne kadar tanımasamda bu yollardan geçişmiştim sonuçta. Ona döndüm "neden bunu yapıyorsun?" o ise gözlerini yoldan ayırmadan "Efe için" dedi. Eve gelmiştik sonunda arabadan inip birşey demeden yürümeye devam ettim. Kapıyı bir kaç tıklattığımda , hizmetli kapıyı açtı içeri doğru yürürken içeride annem ve akrabalarımızın sohbet ettiğini gördüm. Beni görünce annem yanıma geldi "kızım akşam yemeğine kalıyorlar bir yere gitme" dedi. Annem ilk defa kızım demişti işte gösteriş olunca herşey değişirdi. "başım ağrıyor ben uyuyacağım" dedim ve odama doğru çıkarken annem arkamdan bağırdı "odana yemek yollamamı istermisin?" bir şey demeden odama girmiştim. Bu gün olanlar düşündüm. Ateş ilk kötü davranıp sonra neden beni evime bırakmıştı buda onun oyunlarındanmıydı. Kendimi yatağın rahatlığına bırakınca çok daynamayıp uyumuşum.
Sabah odama giren hizmetli ile uyandım "kumsal hanım okula geç kalacaksınız, bu arada anneniz okul kıyafetlerinizi giyinme odanıza bıraktı"dedi sonrada sesizce odadan çıktı. Tam tekrar uyayacakken gelen telefon ile uyandım. Savaş arıyordu. Sabah sabah onu çekemezdim. Telefonu sesizsize alıp tuvalete gittim. Bir duş alıp, saçlarıı düzleştirdim, kıyafet odama gidip okul kıyafetlerimi giydim. Hava bu gün soğuk olduğu için montumuda giydim. Tam evden çıkacağım sırada telefonum çaldı bu sefer arayan efeydi.
"efendim"dedim
"Kumsal evden çıkmadıysan seni alabilirim." Alma diyecektim ama evlerimizin arasında zaten çok az vardı. "bekliyorum hemen gelmezsen şöförle giderim , evdeyim" dedim ve telefonu kapatım.
Ateş'den
Kumsal'lı evine bıraktıktan sonra arabayı sahil kenarına çektim. Neden onu evine bırakmıştım, yada neden ona üzülmüştüm. Ona karşı dediğim herşeyye pişmanlık duygusu yaşıyordum. Efe ile ettiği kavgadan sonra gözlerimin içine bakması beni derinden etikilemişti. Sonra tam giderken onun yere düşüp yerde hıçkıra hıçkıra ağladığını görmüştüm. Elime telefonumu aldım.. İntagrama girip Kumsal Boran yazdım. Profilini girince istemsizce gözlerim büyüdü
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
