Güneş yerini ay'a teslim ettiğinde yavaşça hava esmeye başlamıştı. Dolunay kız kulesinin üstünden bize gülümsüyordu. Gökyüzü karanlıkken ayın muhteşem parlaklığı ve ışığı insanda baktıkça bakma isteği uyandırıyordu.
E:Kalkalım mı güzel bayan? diyerek bana gülümseyen Egemen dünyanın 8.harikası olabilirdi.
Egemenle yan yana yavaşça yürüyorduk. Tarifi imkansız bir duygu. Aynı zamanda mükemmel.
Son kez arkama baktığımda gökyüzünde kız kulesinin üstünde bütün zarafetiyle parlayan ay'a gülümsedim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uyuyan Elisayi koltuğa yavaşça bırakarak bende ön koltuğa oturdum. Nereye gideceğimiz hakkında hiç bir fikrim yoktu. Büyük ihtimal kendi evine götürecekti.
Annemi arayıp babamı sormaya korkuyordum. Babamla nasıl konuşacağım hakkında da hiç bir fikrim yoktu. Her şey üst üste geliyordu resmen.
Bizim evimizin yolundan gitmediğimizi anladığımda beni kendi evine götürdüğünü anlamam kısa sürmüştü.
Içeri girdiğimizde çantayı koltuğa fırlatarak kendimi de koltuklardan birine atmıştım. Egemence Elisanin üstünü değiştirmeye çalışıyordu. Tabi Elisa huysuzlandığı için babasına tekme tokat sallıyordu. Onların bu hâline gülerek elime telefonu aldım ve bahçeye çıktım.
Annemi arayıp aramamak arasında kalmıştım. Yavaşça arama tuşuna basarak küt küt atan kalbimle annemin açmasını bekledim.
A:Efendim kızım.
Sesi çok yorgun ve tükenmiş geliyordu. Ve ben kendimi kötü hissediyordum. Gerçi hissetmeliyimde. Çünkü bizim yüzümüzden oldu.
B: Anne babam nasıl?
A:Çok şükür daha iyi kendine geldi azda olsa.
Y:Oh çok şükür.
A:Seni sordu. Sahralarda kalıyo dedim. Egemen seni eve bıraktı mı?
Y:Kendi evin getirdi.
A: Ben ona eve bırak dedim evine götür demedim.
Y: Anne evinde 4 tane oda var. Gidip yatacak değilim heralde.
A:Umarım öyle bir şey yapmazsın. Baban kendini üzmesin kendini suçlamasın dedi.
Y:Elimde değil anne üzülüyorum. Babam sonuçta. Bizim yüzümüzden oldu. En başta ben suçluyum zaten. Sorumsuzluk ettim.
