The Innocent's Whisper (Completed)

Chapter 25

Nagkaroon ng katahimikan sa loob ng sasakyan. Walang kahit na sino man sa amin ni Uvic ang gustong magsalita. Pareho lang kaming nakikiramdam sa bawat isa, habang tahimik naman siyang nag mamaneho ay hindi ko naman mapigilan na di mapatitig sa mukha niya.

"Stop staring at me, na didistruct ako" ani to na naging dahilan nang pagsalubong ng kilay ko. "Ano naman ang kinalaman ng pagtitig ko sa mukha mo sa pagmamaneho mo?"

"Because it makes me want to stare you back" simpleng sabi nito na hindi man lang tumapon ng tingin sa akin. Lihim naman akong napangiti sa sinabi nito.

Pareho kaming napatingin sa cellphone ko na tumunog. Sasagutin ko na sana ito nang bigla namang hablotin sa akin ni Uvic. Hindi na lang din ako pumalag, siniksik ko na lang ang sarili ko sa upuan habang nakatingin sa kanya na sinasagot ang tawag.

"Yes, Charles?" Sagot nito sa tawag. Nakita ko naman ang pagkunot ng kanyang noo nito. "She's with me, and she will staying with me!" Diing sabi nito sa kausap. "No, Charles. I gave you enough time, but this time, I guess you should know your place!" Saktong pinatay nito ang tawag pagkatapos sabihin ang mga katagang iyon. He even throw my phone at the backseat na siya namang ikinagulat ko.

"What was that, Uvic?" instead of answering me he just smirked. "Para sa ano naman iyang pag smirked smirked mo ha?". Ngumiti ito bago sumagot. " I just remember something".

Nagpailing-iling na lang ako sa sinabi niya. " This is kidnapping. Alam mo ba yon? pwede kitang kasuhan..."

"Sue me then" aniya.

Tumahimik na lang ako, total wala din namang nagagawa ang pagproprotesta ko sa kanya. I choose to close my eyes while letting him to do the driving. I know my husband would keep me safe.

_____

Ilang minuto na mula nung huling mangulit sa akin ang asawa ko, kung kaya naman ay lihim ko siyang tinignan. Doon ko lang napansin na nakatulog na pala ito. Inihinto ko saglit ang sasakyan. "I thought I'm going crazy for thinking that you might be my wife, where in fact you really are." Hinawi ko ang iilang hibla ng buhok sa kanyang mukha.

Mas lalo kong napagmasdan ang piklat niya. "These must be so terrible for you, sweetheart. Sorry for not being there" I slightly kissed her scar making sure not to wake her up. "Ang ganda mo pa rin talaga, mahal ko"

Ipinagpatuloy ko naman ang pagmamaneho ng sasakyan. Hindi naman nag tagal ay nakarating din kami sa bahay. We're home, Finally!

Sakto naman na nagising ito nang makarating kami.

"Seryoso? Anong gagawin ko rito?" Tanong nito sa akin, kumunot naman ang noo ko sa narinig.

Pero imbes na makipagtalo pa sa kanya, I unlocked my seatbelt saka lumabas sa kotse. Parang wala namang planong bumaba ang babaeng ito. Kaya naman pinagbuksan ko na din siya ng pinto.

"Seriously, Annika? You're not coming out?"

"Hindi! Ibalik mo ako doon kina Charles dahil doon ang bahay ko" matigas na sabi nito.

"No! You're staying here, because you belong here." Mas matigas kong sabi sa kanya. "Please don't make it hard for me, Annika. Ginagawa ko to para kay Unice" ani ko sa kanya, doon naman nanlambot ang mukha niya nang banggitin ko ang anak namin.

"Pero..."

"Daddddyy!"

Sabay kaming lumingon kay Unice na siyang nakatayo sa labas ng pinto na makikita ang saya sa mukha. Napangiti naman ako.

"Please ate Annika, wag mo na pong awayin ang daddy ko, Ako po nagsabi sa kanya na dalhin ka rito."

Tumingin naman ng masama sa akin si Girlie, nagkibit balikat naman ako at kumindat sa kanya. Tinanggal nito ang seat belt at bumaba pero bumulong pa ito sa akin.