KOSTYEV SARMALI

ON İKİ: VARLIĞINI İNSANOĞLUNA UNUTTURAN ŞEYTAN

12. VARLIĞINI İNSANOĞLUNA UNUTTURAN ŞEYTAN

"Ve kimin için veriyorum bu güç savaşımı?"

Franz Kafka, Dava

🗝₊˚⊹

(şarkılar)

kingdom fall, Claire wyndham

desire, meg myers

iris, pastel ghost

🗝₊˚⊹

Laden

Moskova, Balo Salonu

Günümüz

Petersburg'daki aile kalemizin girişinde bir cümle yazar.

"Lasciate ogni speranza voi ch'entrate." Buradan içeri girenler, her türlü ümidi geride bırakın.

Dante'den alıntı olan bu söz aslında düşmanlara gibi algılansa da, ben gerçeği biliyorum.

Bir Petrovich'in olduğu yerde, başkalarının kazanmak için umudu bile olmamalıdır. En azından o kale kapısına kadar gidip de, yazıyı görenler böyle düşünür.

Ben değil, hayatında daha önce bir kitabın kapağını dahi açmamış kuzenimin aksine ben asıl anlamını da bu sözün nereden alıntı olduğunu da çok iyi biliyorum. Dante'nin İnferno'sunda cehennemin kapısında yazar bu söz.

Kalenin kapısında olması bir tesadüf de değil, düşmanlara göz dağı da. O kalenin içinde yaşayanlar için de, dışarıdan gelecekler için de bir cehennem olduğunun kanıtı sadece. Düşmanlar için değil, içerisinde yaşayanlar için de bir umut bırakmıyor. Biliyorum çünkü henüz bir kız çocuğuyken oradan kaçan annem, beni ailesinin kötü yanlarından da saklamadı hiç.

"Bir canavarı sevebilirsin, Laden eğer o da seni seviyorsa. Ben de ailemi seviyorum. Sonunda ölümümün onların elinden geleceğini bilmeme rağmen hem de. Çünkü bir canavara sevgini veriyorsan, masallardaki gibi büyüyle iyileşmesini bekleyemezsin. Bizim soyumuz bunu başaramayacak kadar lanetli artık. Bizden birini sevmek bir idam cezası, geleceğinde hiçbir kadını o sehpaya çıkarma."

Bizden birini sevmek bir idam cezası. Öyleyse, beni seven bir kadının sonunun ne olduğu belli. Ölecek. O sehpaya çıkacak ve hayatı öylece ellerinden kayıp gidecek. Çünkü kalbini bana vermeyi seçti. Benim ellerim ise o kalbi nazikçe tutacak kadar hassas değil, avuçlarında parçalayacak kadar öfkeyle dolu.

Ve kim, kimin için veriyorum bu savaşı, diye düşünüyorum bazen.

Bir soyadının, aslında sahip dahi olmadığım bir ismin tüm hayatımı kontrol etmesine izin verdim önce. Sonra hayatımda sadece bir kez gördüğüm bir kadını yaşamımın merkezi yaptım. Senelerce onu araştırdım, hakkındaki her şeyi öğrendiğimden emin oldum ve en sonunda, onu yanıma çekebildim.

Ne için peki? Sonunda onun da ellerimin arasından öylece çekip alınması için.

Ancak artık buna izin vereceğimi sanmıyorum.

"Rodeon." Anatoli burada görüşmemiz gerektiğini söyleyerek ondan beklemediğim kadar mantıklı bir hareket yapmıştı. Dışarı adamlarımızdan biri olan Arseni'yi görevlendirmesi de, mantıklı hareketlerinden bir başkasıydı. Yakında yirmi yaşına basacak olan küçük kuzenim, bu sıralar beni bile şaşırtıyordu. Büyüyordu, eski fevriliğinin azalmaya başladığını görsem de daha az kana susamış olmadığını da biliyordum. Hala can almak istiyordu, intikam için deliriyordu.