KOSTYEV SARMALI

ON ÜÇ: ŞİDDETLE BAŞLAYAN HAZLAR

13. ŞİDDETLE BAŞLAYAN HAZLAR

UYARI: BU BÖLÜMDE İNTİHAR GİRİŞİMİ ANLATILMIŞTIR. ÇOK DETAYLI OLMASA DA, TETİKLENENLER FLASHBACK KISMININ O KISIMLARINI OKUMADAN GEÇEBİLİR.

🗝₊˚⊹

"Bütün günahlar, boşluk doldurma girişimleridir."

Simone Weil

(şarkılar)

my dearest friend and enemy, tamino
cigar, tamino
west coast, lana del rey

🗝₊˚⊹

Leningrad, Kostyev Malikanesi

On iki sene önce

Hiç tanımadığı bir hayatı yaşama hayali kuruyor ve her gece, her saat daha da tanımayacağı bir hayatın içerisine gömülürken bir çocuk olabileceğini ümit ediyor.

Dün gece annesi öldü.

Bu sabah yine kalkıp nefes almasını bekledi hayat. Sanki annen ölünce sen de ölmüyormuşsun gibi. Dokuz ay karnında yaşadığın, on dört sene boyunca gülüşleriyle hayat bulduğun kadın gitmiş, hem de sen öldürmüşsün onu ve kalk yaşa diyorlar.

Kalk yaşa, Laden.

Git savaş, Laden.

Rodeon, artık kalkmak da istemiyor yaşamak da. Kendi sesine ulaşamıyordu ve annesinin sesi de onu dün gece terk etmişti. Geride ne kaldığını bilmese de, hiçliği avuçlarında tutabilecekmiş gibi hissediyordu.

Ölüm sessizliği insanın kemiklerine kadar acı verici bir sızı yolluyor. Daha önce hiç acı hissetmemiş, hasta bir çocuğun beynine bile hayatında ilk defa acıyı tattıran sancılı bir dışavurum.

"Acıyı sevdim." diye fısıldadı genç çocuk. Çok yakında on beş yaşında olacaktı. Şimdi karşısındaki aynaya bakarken, annesine ve onun tüm ailesine olan benzerliğinden biraz daha nefret ediyordu. Yüzünde ölü birini görmek, onun hayati olmak demekti. Kendi yaşamı asla olamayacak gibi hissetmeden edemiyordu.

"Ben Laden Kostyev," Kapısı artık çalmıyordu. Bu saatlerde annesinin odasına gelmesi ve ona nasıl hissettiğini sorması gerekirdi. Rodeon, çok küçükken neredeyse her hafta doktora gitmesinin sebebini biliyordu. Fiziksel acıları hissetmesini ve bir yeri hayati bir tehlike oluşturacak şekilde kanasa dahi bunu anlamasını engelleyecek bir hastalığı vardı. Bu zamana kadar hastalık olduğunu düşünmemişti. Düştüğünde canı yanmıyordu ya da bir yerini çarptığında yaşıtı çocuklar gibi ağlayarak annesine seslenmiyordu.

Ancak şu an, ölürken, acı çekebilmeyi dilerdi. En azından dayısının ve annesinin çektiği acıyı anlamak için.

Onu çok güçlü bir canavar yapabilecek bu hastalık, çok zayıf bir insan yapıyordu.

Abisi bir katil olduğuna inanıyordu. Zaten bunun için yaratıldığına. Bir insan nasıl öldürmek ve bir canavara dönüşmek için doğmuş olabilirdi ki? Herkes doğduğunda saf ve günahsız olurdu.

Rodeon hayatı boyunca herkese abilik yaparken, ona yol gösteren üç kişi olmuştu hayatında. Annesinin yaşı gittikçe ve hikayeler çoğaldıkça daha da büyüyen öfkesi, babasının oğlunu herkesten koruma içgüdüsü ve abisinin küçük kardeşine duyduğu sevgi.