now you see me ¦ namjin

💭 Sohbet Grubu 💭

Sizi çok seviyorum ya 💜
Özel bir sebebi yok, sadece söyledim.

¦

Seokjin eve girdiğinde kendini oldukça yorgun hissediyordu. Her gün olduğu gibi tenis antrenmanından geliyordu ama bugün ekstra yorulmuştu.

Çocuklar kampa geleceklerin numaralarını bulmuştu ve hepsini kağıda yazıp ona vermişlerdi. Şimdi grubu kurması gerekti ama önce üzerini çıkarıp biraz dinlenmeyi tercih etti.

Ballı sütünü hazırlayıp rahat eşofmanlarıyla koltuğa yerleşti ve numaraları tek tek kaydedip grubu kurdu. Anında çoğu kişi aktif olup konuşmaya başladılar ama Seokjin'in beklediği tek bir kişi vardı. Namjoon hiçbir şey yazmamıştı henüz gruba. Öğrenciler fikir belirtip yapacakları güzel şeyleri konuşuyorlardı ama ondan ses seda yoktu.

Seokjin de bir şeyler yazdı ve gören kişilere baktığında, Namjoon'un mesajları görüp bir şey yazmadığını fark etti. Bu biraz sinirini bozdu, kendisi ilerletmeden bu çocuk hiçbir şey yapmayacak mıydı?

Grupta boş sohbetler dönmeye başladığında ve kamp konusundan oldukça uzaklaştıklarında Seokjin grubun amacının kamp olduğunu tekrar hatırlattı. Grupta Yoongi de vardı ve en çok boşu o yapıyordu. Garip olan şeyse, bunun insanların hoşuna gitmesi ve onu dinlemeleriydi.

Telefonun ekranını kilitleyip sıkıntıyla nefes verdi ve bitirdiği bardağını tezgahın üzerine bırakıp odasına gitti. Masasının üzerindeki test kitaplarını gördüğünde büyük bir iç çekti, berbat bir üniversite sınavının onu beklediğinden emindi. Dersleri iyiydi ve yeterince çalışıyordu ama kendisine hiç güvenemiyordu. Başı beladaydı bu sene.

Masaya oturup derslere gömüldü ve 12. sınıf olduğu için tekrar lanet etti.

~~~~

Seokjin çalışmalarını tamamladıktan sonra daha fazla dayanamamış ve Namjoon'un konuşma balonunu açmıştı. Boş sohbet kutusuyla bakışıyor, üzerideki çevrimiçi yazısına sinir oluyordu.

Aklına gelen planla gizemlice sırıttı ve parmakları telefon klavyesinin ekranında dolaşmaya başladı.

Seokjin:
Bu telefon numarası kime ait?

Şair Çocuk:
Benim başkan, Namjoon.

Seokjin:
Ah, kusura bakma.
Telefon numaran en son yeni aldıklarımla karışmış olmalı.

Şair Çocuk:
Sorun değil.

"Odun." dedi dayanamayarak. "Tam odun. İnsan farklı bir şey yazardı be, muhabbeti kapadı hemen."

Birkaç saniyede kendiyle çelişti ve gözlerini devirerek kendine cevap verdi. "Çocuk ne yazacak ki? Hem o kadar şeyleri yazabilen biri odun olabilir mi? Muhabbeti benim ilerletmem gerek."

Ekranla bakışmaya devam etti. Yazdığı gibi Namjoon görmüştü ve hala çevrimiçiydi. Bir şey yazmalıydı ama ne?

Seokjin:
Kampa gelecek olanlar yanına gerekli malzemeleri toplasınlar. Yarından sonraki sabah çıkılacak ve 2 gün oradayız, biliyorsunuz. Herhangi bir sorunuz olursa belirtirsiniz.
- toplu

Namjoon sadece görüldü atmakla yetindi ve Seokjin olduğu yerde tepinmek istiyordu. Toplu mesaj numarası da bir işe yaramamıştı.

"Bir dakika." dedi kendi kendine. "Bizim zaten grubumuz var. Benim bunu gruba yazmam gerekti ve boş yere toplu mesaj numarası yaptım, grubu kurma amacımız zaten insanları haberdar etmekti. Umarım Namjoon bu işin içindeki saçmalığı anlamaz."

O gün Namjoon'a bir şey yazmadı ve Namjoon neredeyse tüm gün çevrimiçiydi. Her girip baktığında öyleydi ve Seokjin sinir olmuştu. Bir şeyler konuşmak isterdi.

"Bana bak Namjoon a.k.a şair çocuk." dedi sanki karşısında varmış gibi. "Sen osun, biliyorum. Ama henüz emin değilim. Emin olabileceğim bir açığını yakaladığımda neler olacağını göreceksin."

¦

Seokjin'den tırsmayan da ne bileyim.