Kretyni z 13-stki

18√Cycki czy tyłki

- Czemu czytasz do góry nogami, senpai? - wystraszyłam się głosu Nico.

- Nico.. Co ty tu robisz? Już wszystko dobrze? - chłopak przeskoczył przez oparcie i usiadł obok mnie.

- Zdrowy jak ryba! - zielonowłosy zasalutował i wystawił język.

Zrobiło mi się lżej na sercu, że nic się poważnego nie stało.

- Przepraszam, że poruszyłam ten temat.

- Nie szkodzi. To bardziej moja wina, bo zapomniałem wziąć lekarstwa. - uśmiechnął się.

*moje słońce*

Z tego co opowiadali mi chłopcy, Nico przeżył dość dużo. Fakt, że potrafi jeszcze się uśmiechać i to nie wymuszając tego jest poprostu cudem.

Uśmiechnęłam się delikatnie.

- To czemu czytasz do góry nogami? - zapytał ponownie.

- Em.. Przyglądałam się obrazkom.. - Nico na początku nie wyglądał na przekonanego.

Cóż lepiej jest być szczerym.

- Ta dwójka casanovów się na mnie gapiła i chciałam uniknąć ich wzroku. - wskazałam, na kontynuujących grę Troisa i Honeya.

Podniosłam kolana pod brodę.

- Jak ci się podoba tutaj? - zapytał chłopak.

- Jest dość inaczej niż sobie wyobrażałam. Czasami zapominam, że to więzienie.
Wszyscy zachowują się tutaj tak luźno. Jak w rodzinie.

Chwila ciszy.

- Też często zapominam, dlaczego się tutaj znalazłam..

- To chyba dobrze? Zapomnieć o przeszłości? - zaniemówiłam.

Pomyślałam o rodzicach, bracie. O ciałach tamtych martwych dziewczyn.

- Tak. To dobrze. - ucichłam.

- Dobra, pora kończyć. - w pokoju rozległ się głos Hajime.

Niedługo potem w pokoju pojawili się jeszcze dwaj ochroniarze.