fernweh ﻬ jikook

kopma.

Gökyüzündeki soluk renk, içimi boğarken bakışlarımı gökyüzünden daha renksiz olan kaldırımlara çevirmiştim. Adımlarımı sabah saatinde hızlı hızlı atarken, soğuktan üşüyen ve kızaran parmak uçlarımı gördüğümde ellerimi kabanımın içine sokup yoluma devam ettim. Hoseok hyung ile son beraber geçireceğimiz gün olduğundan aceleci davranıp, bir saattir yürüdüğüm yol sonunda bana Hoseok hyung'u getirirken kocaman gülümseyerek hızlıca koşarak ona sımsıkı sarıldım. Onun, insanın içini sıcacık eden gülümsemesi ile ruhum ısınırken nefes vererek geriye çekildim. Hoseok hyung derin bir nefes verip, etrafa bakındığında Taehyung'un hâlâ gelmediğini fark ederek dudaklarımı büzdüm.

"Taehyung neden gelmedi? Sana bir şey söyledi mi hyung?" Diyerek, dikkatini çektiğimde, onun benden daha uzun bedeni önden adımlamaya başlamış elinde tuttuğu ufak valizi sürmeye başlayıp başını onaylarcasına sallayıp;

"Çok üşütmüş sanırım, senin de pek gelmeni istememiştim jimin-ah. Evde tek başına ne yapıyor bilmiyorum da. Belki ona baksan daha güzel olur hm?"

Dedikleri ile, ayaklarımı yere sürtüp başımı sallarken vücudumu titreten soğuk bir heyecan ile sıçrayıp Hoseok hyung'a;

"pekâlâ hyung, otogara kadar gelmeliyim ama seninle. Hem annenlere destek olurum. Olur mu? söz Taehyung'a bakacağım güzelce." Diyerek, ondan onay beklerken hızlıca ona yetişmeye çalışıp nefes nefese koşar adımlarla yürürken başını salladığında nefes verip onunla boş caddelerde ilerleyerek ilerideki duraktan bir taksiye binmiştik. On beş dakikalık süreden sonra, askeri olan bir yere geldiğimizde oradaki kalabalığa bakıp Hoseok hyung'a döndüm. Ailesi bir bankta oturmuş, etrafa hüzünlü gözleri ile bakarken Hoseok hyung'un elini sıkıca tutup güven vermek istercesine başımı sallarken bizden hemen uzaktaki ailesinin yanına adımlayarak derin bir nefes verdim.

Hoseok hyung'tan önce onlara karşı saygı ile eğilip, Hoseok hyung'un ablasına gülümseyerek geriye çekilmiş ve Hyung'umun ailesi ile olan özel konuşmasında etrafa bakınıp gözlerimi sınır tellerine çevirmiştim. İçimden gelen ani bir istekle, askeriye binasının arkasında dolanıp tel örgülere bakarken minik ve sevmediğim ellerimi tellerin üzerinde gezdirmiş, yeşilliklerin arasında kalan boş araziye bakarken omzumdaki el ile yerimde sıçrayarak arkamı döndüm. İçimdeki merak hâlâ uyanık kalsa da, Hoseok hyung bana bakarken kollarını iki yana açmış ona tekrardan sarılmamı beklerken hızlıca bu isteğine karşılık verdim. Onun vücudu sarsılıp, göğsüme çarparken kaşlarımı çatıp hızlıca geriye çekildim. Ağladığını, hıçkıra hıçkıra ağladığını fark ettiğimde dolan gözlerimi silip Hoseok hyung'a bakıp, eğik başını kaldırmasını sağlayarak nefes verdim.

"Jimin-ah, belki bu bir şanstır benim için. Belki, geri gelemem..bilmiyorum sadece iyi bakın kendinize tamam mı? Taehyung'a, koca bebeğime iyi bak."

Dedikleri ile dudaklarımı birbirine bastırmış, başımı sallarken usulca gözümden akan yaşı umursamadan "seni seviyorum hyung, bunu hiç unutma. Eksikliğini doldurmaya çalışacağım merak etme. Ve kendine dikkat et hyung. Aklın, lütfen lütfen burada kalmasın." Diyerek ondan bir tepki, söz beklerken başını sallayıp bana uzunca sarılıp tekrardan ağlamıştı.

Bir kaç dakikanın sonra, Hoseok Hyung'un arkasından ilerleyerek ön tarafa geçmiştim. Hoseok hyung özel bir otobüse bindiğinde ona kocaman gülümseyerek bakarken içimdeki ağlama istediğini bastırmak ile uğraşıp başımı hızlıca yere eğidim. Ailesi ağlamamak için direnirken otobüs gözden kaybolduğunda, ailesine veda ederek askeriyenin çevresinden hızlıca uzaklaşmıştım.

&&&
Kısa bir süreliğine eve geçmiş, annemlerle hiç muhabbet etmeden odamda durmuştum. Siyah kapaklı defterimi ve kalemimi üstümden çıkarmamış olduğum kabanımın iç ceplerinden birine saklamıştım. Taehyung'un evine geçmek için odadan çıkıp, kapıya yöneldiğimde evdeki durgunluk kısa bir süre duraksamama neden olmuştu. Adımlarımı salona çevirip, aralık kapının ardından koltuklara dağılmış aileme bakıp ablamla göz göze geldiğimde gözlerimi hemen kaçırmış evden hızlıca çıkmıştım.