(TAMAMLANDI.)
Tehlikeden kaçan bir kelebektim. O ise önüme ağlarını ören bir örümcek. Kaçacağım tek yer kendime kurduğum kozaydı ama bilirdim ki o hep orada olurdu. Kaner Şahiner'den kaçamazdım. Hayat, ikimize büyük bir oyun oynamıştı.
"Gözümü kırpm...
Selamlaar. Bugün gelen ikinci bölüm:) umarım seversiniz.
Şarkı: Imagine Dragons - whatever it takes
(Aşığım bu gruba shhshsha)
Keyifli okumalar.💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Tenime batan rüzgarın soğukluğu değildi, üşüten. Zihnimi çırılçıplak yapayalnız bırakmış gibi hissediyordum. Ona ihanet eden aciz biriydim şu an. Söylememem gerekirdi. Kendimi bu kadar ele veremezdim. Elleri hala kolumdayken kurtulmalıydım. Ama hiçbirini yapamıyordum! Derin nefesler dudaklarımın arasından intihar ederken ruhum kıvranıyordu yüreğimin köşelerine çarparak. Dur, dedim. Yapma. Acıtma acıyı. Sen zaten acısın, unuttun mu? Gözlerim yavaşça çehresinde dolaştı. Onun gözleri, sadece gözlerimdeydi. Belki de gözlerim bile değildi. ''Bunu neden daha önce söylemedin?'' dedi.
''Bu seni ne kadar ilgilendirir ki?''
''Şu saatten sonra ilgilendiriyor!''
''Ne hakla?!''
Başını geriye atıp kollarımı serbest bıraktı ve bir adım geri atarken uzaktan gelen sesle ikimiz de o tarafa baktık. ''Abi?'' Sonra bana baktı. ''Alaca'nın burada ne işi var?'' Poyraz'dı gelen. Ben hala öylece dikilirken Kaner cevapladı. ''Rüzgar piçi, Alaca'yı kaçırmaya çalışırken yakaladık.''
Temkinlice tek kaşını kaldırdı. ''Yakaladık derken?''
''Şahinlerle.''
Şahin? Adamlarına şahin mi diyordu?
''Sen de bir çeteye aitsin,'' diye dehşetle fısıldadığımda Kaner alayla güldü. ''Ben bir çeteye ait değilim. Çete benim!'' Başımı iki yana sallarken düştüğüm hal içler acısıydı. Ne geri gidebiliyordum, ne de ileri. Beni bırakmayacaklarını da adım gibi biliyordum. Onlardan ayrılamazdım da. Peşimde onlarca Rüzgar gibisi varken yapamazdım.
''Abi tamam yapma. Kız korkuyor.'' Başımı iki yana salladım. ''Korkmuyorum!'' Poyraz'a diktim gözlerimi. ''Öfkeliyim! Bu kadar kör olduğum için kızgınım. Ben... ben sandım ki siz, iyi birisiniz.''
Poyraz burukça güldü. ''Bu dünyada iyi diye bir şey yoktur Alaca. Daha az kötü vardır. Ve sen inanmak istediğini seçtin. Bize kızamazsın. '' Biliyordum, yapamazdım. Aptallık benimdi.
Kaner elleriyle saçlarını dağıttı. Ellerindeki kan kurumuştu. ''Poyraz, Alaca'yı al ve arabaya gidin. Ben de geliyorum.''
Ona baktığım kırgın gözleri çektim ve bana ''hadi,'' diyen Poyraz'ı takip ettim. Boğazım kurumuştu ve ellerim titriyordu. Ben, kana alışmak istemiyordum. Vahşet istemiyordum. Hafifçe öksürerek arka koltuğa geçmek üzereydim ki, Poyraz durdurdu. ''Ön koltuğa geç.'' İtiraz etmedim ve inip ön koltuğa geçtiğimde kapıyı kapattı ve kendisi dışarıda arabaya yaslanarak beklemeye başladı.
