Bir Katile Aşığım // HunHan (Tamamlandı.)

6.Bölüm

-16 Ağustos-

"Adam öldürülmeden önce hesabından para çekilmiş."

"Ne kadar?"

"8.000 dolar."

Kai, odalarına giderken Sehun'a her şeyi anlatıyordu.

"Ayrıca telefonda geceleri kiminle konuştuğuda tespit edildi."

"Bunları ne zaman öğrendin?"

"Sen uykudayken Sehun."

Sehun derin bir iç çekerek odaya girdi ve kendini koltuğa attı.

"Daha önceden uyumadığım için kızardın, şimdi uyuduğum için, öyle mi?"

"Hiçbir şey için kızdığım yok Sehun. Luhan geldiği için mutlusun. Sen mutlu olduğun için bende mutluyum."

"O zaman sorun ne?"

Kai, dostunun canını acıtmaktansa her şeyi yutmaya karar verdi. Zamanı gelinceye kadar hiçbir şey söylemeyecekti.

"Sorun yok dostum. Gerçekten."

"Şu telefonda konuştuğu kişi kim demiştin?"

"Kim Minseok."

"Bulundu mu?"

"Sorgu odasında bekletiliyor."

*****

Kai, sorgu odasına girdikleri andan beri, Minseok'un gözleri Sehun'a kitlenmişti.

Aynı bakış avukatta da vardı. Kai bunu fark etsede, Sehun'un pekte umurunda değilmiş gibiydi.

Sehun Minseok'un tam karşısına oturduğunda Minseok gülümsedi.

Sehun bir resim uzattı. Minseok resme bakıp tekrardan Sehun'a bakmaya devam etti. 

"Anlatmayı düşünüyor musun?" Kai sinirlerinin gerildiğini hissediyordu.

"Tanımıyorum."

"Telefon kayıtları öyle demiyor ama?" Sehun da karşısındaki gibi gülümsemeye başlamıştı.

"Ahh, telefon kayıtları," Minseok hatırlar gibi konuştu. Gözleri hala Sehun'un üzerinde idi. "Benim konuştuğumu sandınız değil mi?" şimdide gülmeye başlamıştı.

"Bizi aydınlat dostum." Kai neyle karşı karşıya olduğunu kestiremiyordu.

"Belki benim telefonumdan başkası konuşmuştur, olamaz mı?" 

"Neden böyle bir şeye izin verir ki bir insan? Her gece, saatlerce, neden?"

Kai'nin gözü kolundaki saate takılmıştı.

"Güzel saatmiş."

"Öyledir."

"Tahmin etmeme izin ver,  8.000 dolar."

"Bilmem, insanlar genelde aldıkları hediyelerin fiyatını sormazlar."

"Kimden peki?"

Minseok masada Sehun'a yaklaşarak, "Hayatımdaki en değerli insandan."

"Hayatında ki en değerli insanı neden öldürdün peki?" Kai araya girdi.

"Birincisi, o benim hayatımdaki en değerli insan değil, ikincisi onu tanımıyorum."

Kai masanın kenarına oturdu, gülümsüyordu. "Az önce senin değilde, başkasının onunla konuşmuş olabileceğini söyledin. Eğer onu tanımıyorsan, başkasının onunla konuştuğunu nerden biliyorsun?"

Minseokun gülüşü dahada büyümüştü. "Siz söylediniz?"

"Ne?"

"Telefon kayıtlarında benim numaramla geceleri konuştuğunu söylediniz, ben değildim. Demekki başkası onunla konuşmuş." 

"Geceleri telefonunu kime veriyorsun Minseok?"

"Hiçkimseye."

"O zaman bu adamla konuştuğunu itiraf ediyorsun?"

"Hayır."

Sehun gözle görülür bir şekilde sinirlenmeye başlamıştı.

"Numara benim olabilir ama onunla benim konuştuğumu kanıtlayamazsınız. Aynı şekilde bir başkasınında."

Sehun bir anda ayağa fırladı. Kai bir şey yapmasına karşın dikkatliydi.

"Benimde sana bir şey sormama izin ver, bay Sehun."

Sehun ona doğru döndüğünde, Minseok'un yüzünde ki gülüş yoktu. Ukala tavırları gitmiş, yerine son derece tehlikeli ve ciddi bir Minseok gelmişti. 

"Geceleri huzurlu uyuyor musun?"

"Bu ne biçim bir soru böyle!" Kai Sehun'u odadan çıkarmak için hamle yapmıştı ki Minseok tekrar konuşmaya başladı.

"Seni rahatsız eden bir şeyler yok mu?"

****

"Bu adam hakkında ne biliyoruz Chen?" Kai hem endişeli hemde sinirliydi.

"Pek bir şey değil. Ailesi, zengin ve saygın insanlar. Çin'de şirketleri var."

"Gittiği okulları biliyor muyuz?"

"Evet, anaokulundan üniversiteye kadar özel kolejlerde okumuş."

"Onu hiçbir şekilde tanımıyorsun değil mi Sehun?"

"Defalarca söyledim Kai, HAYIR!"

"Chen, adamın her hareketinin takip edilmesini istiyorum. İstediğimiz zaman ona ulaşmalıyız."

"Tamamdır."

Odadan çıktıklarında Kai Sehun'u durdurdu.

"Neden böyle bir soru sordu Sehun?"

"Bilmiyorum."

"Luhan ile ilgili, bir sıkıntı mı var?"

"Yok."

"Sehun, sana bir şey sormama izin ver."

"Ne?"

"Bunca yıldır özlediğin Luhan mı geri geldi yoksa tam olarak çözemediğin bir Luhan mı?"

Sehun, Kai'nin gözlerinin içine bakıyordu. Bir anda gözlerinden yaş süzülmeye başladı.

Olduğu yere çöktü Sehun, "Bilmiyorum."