Chasing The Wild Dreams

Kabanata 2

CASSIOPEIA's VIEW

"Cass! Hinay hinay naman baka madapa tayo oh" Sabi ni Astrid sa likod ko habang hila-hila ko siya.

"Bilisan mo kasi wag pabagal-bagal"

"Bakit kaba kasi nag mamadali?"

"Si Trylle! Nandon sa basketball court naglalaro"

"Tsk eh ano naman ngayon?" Tumigil ako sa pagtakbo

"Duh! Edi pawisan yun"

"Duh, nandon yung girlfriend niya para pahiran ang pawis niya" Napa ngiwi ako."Alam ko" Malungkot na sabi ko.

"Alam mo naman pala, eh bakit tutuloy kapa? Alam mo naman na masasaktan yang puso mo pag nakita mo silang naglalambingan tas sasabihin mo ' Dapat ako ang nasa sitwasyon na yan eh, ako dapat ang kasama ni Trylle "

Sabi niya habang ginagaya yung boses ko.Napa singhap nalang ako sa kawalan.

"Cass ikaw mismo ang nagbibigay sakit sa sarili mo, nakikiusap ako bilang kaibigan mo, itigil mo na yan marami naman diyang iba eh, diba nga sabi ko may nakalaan sayo" Pilit akong ngumiti at tumango sakanya.

"Tara na sa room" Nanginginig ang mga tuhod ko habang nag lalakad kami ni Astrid papuntang room.Sampal saakin ang mga katagang binitawan ni kanina ni Astrid.

Tanga naba ako para hindi ko mapansin na ayaw saakin ni Trylle?Tama ang sinabi ni Astrid sakin, ako lang mismo ang magbibigay sakit sa sarili ko mismo. Ititigil ko na ba to ang kahibangan ko kay Trylle?Biglang nag ring yung phone ko kaya kinuha ko ito sa bulsa ng coat ng uniform ko. Si kuya ang tumatawag.

"Yes kuya?"

"Cass where are you?"

"School, why?" Kunot noo'ng tanong ko.

"Pumunta ka muna sa bahay please"

"Kakapasok ko lang kuya, bakit ba anong nangyari"

"Cass wag ka ng mag tanong please pumunta kana dito" Medyo nararamdaman ko yung galit ni luya sa boses niya palang kaya mataranta ako

.Takot ako na magalit saakin si kuya kaya tinakbo ko na ang bike station with out saying an explanation to Astrid kung ano ang nangyayari.Pidal lang ako ng pidal at kasabay niyon ay ang pag kabog ng dibdib ko. Baka kung ano na ang nangyari sa bahay, nakarating ako sa bahay at mabailis na bumaba ng bike ko.Naabutan ko yung mga maids namin sa labas ng bahay. Bakit sila umiiyak? Nilapitan ko nanay Nancy ang mayor Doma.

"Nanay Nancy, what's happining?" Hinihingal na tanong ko dito.

"Pumsok ka nalang hija" Naiiyak na sabi nito.Hindi ko maiwasang mangamba habang papalapit ako sa pinto, binuksan ko iyon at wala akong nakita may narinig akong mga kalampag sa taas kung saan ang kwarto nila mama at papa.

"Ma! Tama na!" Boses ni kuya.

"Lumayas kana dito! Wala kang kwenta!" Si mama naman ang narinig kong sumigaw.

"Talagang lalayas ako dito sa bahay na to!" Boses ni papa na dumagondong sa boung bahay.Napa takbo ako taas at dumiritso sa kwarto nila, bubuksan ko na sana ang pinto ng kusa itong bumukas. Sumalubong saakin si papa na galit na galit pati si mama na umiiyak.

Si kuya na parang wala ng buhay ang mga mata. Tinignan ko si papa na may dala ng maleta sa kabila niyang kamay.

"Pa, where are you going?" Nanginginig na tanong ko sakanya.

"Sweetie, im sorry but im leaving"

"Ano? Aalis ka? Saan ka pupunta? Babalik kapa ba?" Sunod sunod na tanong ko.

"Cassiopeia hindi na ako babalik" Napa lunok ako saka kinagat ang ibabang labi para pigilang umiyak.

"Saan ka pupunta?" Sabi ko habang pinipigilang umiyak

."Sasama na siya sa kabit niya Cass" Singit ni kuya na nasa likuran ni mama.Kabit? May kabit si papa? Pero paano? Bakit siya nangaliwa kay mama? Argh! Bwesit! Ang daming tanong pero wala man lang sagot ni miski isa.

"Im sorry sweetie"

Humakbang na palayo si papa saamin.Tuluyan ng bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Palabas na si papa ng bahay ng bumaba ako para habulin siya, susubuka kong kausapin si papa na kami na lang ang piliin niya total saamin naman talaga siya unang sumaya.Pasakay na si papa ng kotse ng yakapin ko ang likuran niya.

"Please pa, don't leave us manatili ka nalang saamin please, kami nalang ang piliin mo"

Parang bata akong nakikiusap na wag iwanan.Humarap saakin si papa at niyakap ako ng pagkahigpit-higpit.

"Cass i hope you understand the situation, hindi na kami mag ka sundo ng mama mo palagi narin kaming nag aaway"

"Pwedi naman yang ayusin diba?"

"No sweetie, you can't fix the things that is broken"

"Liar" bulong ko at umalis sa pagkakayakap niya.

Pinahiran ko yung mga luhang tumatakas sa mata habang naka tigin kay papa.

"Pa, minsan lang ako humingi ng pabor sayo, so please don't leave us"

"Im sorry Cass, but i have to go" Sumakay na siya sa kotse at pinaharurot ito palayo.

Tumakbo ako para habulin siya habang sinisigaw ang salitang.

"Wag kang umalis"

kasabay ng pag patak ng mga luha ko ay sinabayan rin iyon ng bagsak ng ulan mula sa kalangitan.Habol parin ako ng habol sa kotse ni papa kahit malabo na ang mga mata ko dahil sa luha at sa ulan na humahalo saakin.

Aksidente akong nadapa at hindi na nakita pa ang kotse ni papa. Tuluyan na siyang nawala, wala ma si papa, wala na siya sa buhay namin.

"Cass!" Sigaw nila mama at kuya.

Niyakap nila ako habang umiiyak. Ngayon ko lang nakita na umiiyak si kuya dahil ever since hindi talaga siya umiiyak.Pero ngayon, umiyak siya, umiyak siya sa harapan namin ni mama.

"Tama na anak, hindi maganda yan sa kondisyon mo" Umiiyak na sabi ni mama habang hinahagod ang likod ko.

Naka upo kaming tatlo ngayon sa daan sa kalagitnaan ng buhos ng ulan.

"Nawala na si papa saatin kaya please lang Cass pati ba naman ikaw mawawala rin?" Mas lalo akong naiyak.

Hindi ko naisip ang kondisyon ko sa mga oras na ito, sunod sunod na ang mga pagsinghap ko na sinabayan ng paninikip ng dibdib ko.

"Ma, hindi ako maka hinga" sabi ko at napa hawak sa kanilang dalawa ng mahigpit.

"Caleb dalhin na natin to sa ospital"

Binuhat ako ni kuya.Hinang hina na ako at bumibigat narin ang talokap ng mga mata ko hangang bumigay na ito sa pag pikit. Every went black