Chasing The Wild Dreams

Kabanata 19

Cassiopeia's POV

Napatigil ako sa paglalakad nang bigla kong makita yung old friend ko nung grade 8. Aba bat naman sya umiiyak? Duh, kaibigan ko rin naman sya kaya nanaig parin ang concern ko.

Nilapitan ko sya, at tumingala naman ito nang mapansin ang presensya ko.

"Cass?" Naiiyak na sambit nya

"Bat ka umiiyak?"

"Family problem lang"

"C'mon tell me" Tumabi ako sakanya at nginitian sya.

"Si papa, he left with his mistress" Aw shit.

Pagkakataon nga naman, nadanas nya din yung sakit na naramdaman ko nung umalis si papa, ano ba yan! Bat ganito ang mundo kasi.

"You know what Shane" waw english"...actually hindi naman talaga natin mapipigilan ang mga magulang natin sa gusto nila" Pagsisimula ko.

"What do you mean?"

"Ganito kasi yan, iniwan din kasi kami nang tatay namin. Alam ko masakit pero, pag tinanggap mo na wala na talaga sya pinili na nya kung saan sya masaya, tanggapin nalang natin. Kasi nandun na sya e, masaya na sya kahit na tayo heto nasasaktan hindi basta basta mawawala ang sakit dito" Tinuro ko yung puso nya.

"...Habang lumilipas ang panahon matatanggap mo rin na umalis ang tao'ng yun, na hindi kayo ang pinili" Ngumiti ako sakanya kahit masakit.

Nakikita ko kasi sa mata nito ang sakit na dinadama.

"...Bakit mo pinipigilan?" Tanong ko sakanya.

"A-ang alin?"

"Yang luha mo, bat mo pinipigilan na tumulo. Kung ike-keep mo lang yan mag s-stay din yung sakit, so you've better to let go" Matapos kong sabihin yun, ayun na nga parang ulan na bumuhos ang mga luha nya.

Niyakap ko sya at hinagod ang likod nya.

"Maghihilom din yan Shane, trust me kahit gaano pa kasakit"

Mapait akong ngumiti. Pero bakit hindi ko magawang sabihin ito sa sarili ko? Bakit hindi ko magawang 'ok lang yan Cass, dun sya masaya e'  yung ganun ba. Bakit?

Sa ibang tao parang ang gaan gaan lang sabihin ang mga salitang yun. Pero sa sarili ko mismo, ang bigat.

"Cass.." Tawag nya sakin