TANIK

Mezarlık

"Asla!" Cevabım son derece açık ve netti. Çağan mezarlığa gideceğimizi ilk söylediği zaman ne demek istediğini anlayamamıştım ama sonradan telefon konuşmasını anlatınca durumun ciddiyeti yavaş yavaş beynimde yankılandı. Ve kesinlikle oraya gitmeyecektim. "Asla gitmeyeceğim, duydun mu?"

"Gitmek zorundayız."

"Değiliz, ben onların oyuncakları değilim ve olmayacağım da! Ayrıca ne işimiz var mezarlıkta? Cesetlerden de mi zarf alacağız yoksa?" derken yapmacık ve sinir bozucu bir şekilde güldüm. Söylediklerim sanki Çağan'ın kulaklarıyla buluşmuyordu, bir şeyler düşünüyormuş gibi bir hali vardı.

"Amaçları farklı." dedi yerdeki bakışlarını bana yöneltirken. "Bizi oraya gönderme sebepleri onlarla ilgili değil, bizimle ilgili." Kafam karışmıştı. Neden bahsediyordu, hiçbir fikrim yoktu.

"Nasıl yani?"

"Bize bir şey kanıtlamak istiyorlar. Ama ne, ben de bilmiyorum." Tamam, kafam cidden çok karışmıştı.

"Gerçekten hiçbir şey anlamadım."

"Şaşırmadım." derken dudağının yan tarafı kıvrılmıştı. Salak! Şaşırmamışmış. Ters bakışlarım üzerine biraz önceki ciddiyetine döndü ve dudağındaki kıvrım tekrardan düz çizgi halini aldı.

"Her neyse, anlaman gerekmiyor zaten. Yarın akşam dediklerini yapacağız." derken arabasına yönelmişti. Bense hala direk gibi yerimde duruyordum.

"Hayır yapmayacağız! Bir kez daha gecenin bir yarısı evden çıkamam. Hadi onu da geçtim, o saatte mezarlığa gidemem ben, korkarım."

"Ölülerden değil, asıl dirilerden kork küçük kız. Benden sana bir tavsiye." deyip sağ gözünü kırptı ve arabasının sürücü koltuğunun kapısını açtı. "Hadi çabuk ol!" Beni ciddiye almıyordu, söylediklerimi ciddiye almıyordu ve bu beni çıldırtıyordu. Gidip o güzel beyaz arabasını yumruklamak istedim ama tabi iki de yapamadım.

"Sana söyledim, ben asla gece mezarlığa gitmem." dedim arabaya doğru yürürken, tartışmaya arabada devam edebilirdik. Biranda içinde bulunduğum durumun saçmalığı aklıma geldi ve kendime şaşırdım. Çok değil en fazla on dakika önce yere oturmuş, ağlıyordum şimdi ise ağlamama sebep olan adamın arabasına biniyordum.

"Eğer iskeletlerden falan korkuyorsan, onlar sadece korku filmlerinde canlanıyor, küçük kız." dediğinde tek kaşımı kaldırdım ve ona baktım. Sinirlendiğim zaman sağ kaşım benden istemsiz havaya kalkardı ve şuan gerçekten çok sinirlenmiştim.

"Bir kez olsun beni ciddiye alamaz mısın?"

"Bilmem, bakarız." dedi ve keyifle gülerek emniyet kemerini taktı.

Sinirlerimi bozuyordu. Çok korkutucu bir durumun içindeydik ama o dalga geçiyordu. Mezarlıklar, güneş ışığında bile bana bu kadar korkutucu gelirken gecenin sonsuz karanlığında oraya gideceğimi düşündüm ve ürperdim. Ayrıca dediklerinden de gerçekten bir şey anlamamıştım. Çağan bizi oraya gönderme sebeplerinin bizimle ilgili olduğunu iddia ediyordu ama bu çok mantıksızdı. Belki de bizi korkutmak için yapıyorlar düşüncesi aklımdan geçti ama sonradan o fikri eledim. Her ne kadar gece mezarlığı gitmek herkes için korkutucu olsa da, bizi tehdit eden adamların bizi korkutmak için daha iyi seçenekleri olmalıydı. Zaten Çağan hiç de gece mezarlığa gitmekten çekinecek biri gibi durmuyordu, eğer gidersek olan bana olurdu. Çağan hakkındaki yorumum üzerine bakışlarımı ona kaydırdım, dikkatle yolu izliyordu. Tepenin topraklı yolundan çıkmış, ana yoldaydık. Tüm bu olanlar karşısında nasıl bu kadar güçlü olabildiğini düşündüm ama sonradan Çağan'ın aslında kim olduğu gerçeği aklıma geldi. Sonuçta tüm bu olanlar onun işlediği cinayetin bir sonucu değil miydi? Hatta belki de daha fazlası da vardı. Bir seri katildi ya da bir tecavüzcü de olabilirdi. Tecavüz düşüncesi beynimde koşarken vücudum kasıldı ama sonradan masum insanlara dokunmadığını söylemesi aklıma geldi ve rahatladım. Ben masumdum ne de olsa. Seri katil de olamazdı, bir seri katil tecrübeli olmalıydı. Tecrübeli biri içinde Çağan'ın bedeni çok genç duruyordu. Cidden kaç yaşındaydı? Ona iç sesimde hep Çağan diye hitap ediyordum, yaşı benden baya büyükse ona hitap şeklimi değiştirmeliydim. Yaş konusunu hiç düşünmemiştim ve şuan merak edecek çok daha önemli şeylerim olmasına rağmen onun yaşını merak ediyordum.