GİZLİ YARA

Geçmişin İzleri

Zerina çok yorgun düşmüştü ve iki gündür odadaki yatağından çıkmamıştı.Sürekli yatakta olmaktan çok sıkılmıştı ama kırgınlığı üzerinden atamamıştı.
    Zerina baş ağrısıyla uyandı.Yastığını düzeltti ve havalar güzel olmasına rağmen yorganına sıkı sıkıya sarıldı.Kış geride kalmış ve beklenen bahar geleli çok olmuştu.Zerina hastanede öğleden sonra kendisini kötü hissetmişti.O günü tamamlamak için kendisini çok zorlamıştı ama başı sanki çatlayacak gibiydi.Akşam olmadan izin alıp eve gelmişti .
   Günlerden perşembeydi ve Zerina cumartesi gününe kadar hastalığı üzerinden atıp ırmak kenarına gitmek istiyordu.Annesiyle konuşmak istiyordu ve bunu yapabildiği tek yer orasıydı.Yatağında doğruldu ve odasındaki kitaplığa baktı.Canı kitap okumak istemişti ve sıkıldığı zaman en çok yaptığı şey buydu.Rus romanlarını çok seviyordu ve o kitaplar Emina'dan sonra en yakın arkadaşı ve dert ortağıydı.Yatağından kalkıp kitaplığın önünde durdu.Tam üst raftan kitap alacağı sırada odanın kapısı gıcırtıyla açıldı.İçeri giren teyzesiydi.Aida kitaplığın önüne kadar geldi.
-"Uyanmışsın ve hemen ayaklanmışsın" dedi.Ses tonu Aida'yı sinirli göstermişti.
-"Uyumaktan sıkıldım teyze.Kendimi iyi hissediyorum artık iyileştim"
-"Pazartesiye kadar kendini tamamen toparlamış olursun."
-"Yarın işe gitmek istiyorum.Hem aldığım izin bugün bitiyor."
-"O zaman bu gece iyice dinlenmelisin."
-"Dinlenmeliyim ki hafta sonu annemin yanına gidebileyim."
-"Galiba babanın yanına daha önce gittin."
-"Anlamadım teyze ?" diyebildi Zerina . Odaya girdikten sonra ilk defa teyzesiyle göz göze gelmişti.Birden heyecanlandı,Dejan'ı gördüğü zamanda böyle hissediyordu.
-"Dün geceden bahsediyorum." dedi Aida.
-"Ne olmuş dün gece teyze?"
-"Uykunda sürekli babanın adını sayıkladın,bütün gece rüyanda babanı gördün galiba."
-"Babamı mı?"
-"Evet,anlaşılan eniştem rüyalarını süsledi.Babanın adını ağzından düşürmedin,yavaş yavaş kıskanmaya başlıyorum."
  Zerina babası ile ilgili hiçbir şey hatırlamıyordu.Teyzesinin söylediği gibi gerçekten babasını rüyasında görmüş müydü şu an bunu merak ediyordu.Başında ağrı hissetti ama her ne olursa olsun teyzesini endişelendirmek istemiyordu.Aida'nın içini rahatlatmak için ona gülümseyerek konuşmasına devam etti:
-"Tam hatırlamıyorum ama ilk defa ailecektik,hep beraberdik. Babam,annem ve ben güneşli bir günde ırmak kenarında yürüyorduk.Bir elimle annemin  bir elimle de babamın elini sımsıkı tutmuş bırakmıyordum.Hem annemin hem babamın yüzü gülüyordu.Tabi ben de çok mutluydum.Zamanın orada durmasını istemiştim ama olmadı teyze.Uyandığım zaman yanımda annem ve babam yoktu.Yalnız kalmışbir kız olarak uyandım."
-"Öyle düşünmeni istemiyorum ve çok üzülüyorum Zerina.Ben belki annenin ve babanın yerini hiçbir zaman tutamam ama her zaman senin yanındayım."
-"Biliyorum teyze öyle demek istemedim.İyi ki hayatımdasın seni çok seviyorum"
-"Ben de seni çok seviyorum.Sen bana ablamın emanetisin,sen benim kıymetlimsin."

  Zerina teyzesine sarıldı ve o anda aslında şanslı olduğunu düşündü.Teyzesi olmasaydı, annesi ve babası öldükten sonra hali ne olurdu düşünmek bile istemedi.Bu yüzden teyzesine sonsuz sevgi besliyordu.Az önceki konuşmasından dolayı onu üzdüğünü anladı ve utandı.Aida yemek hazırlaması gerektiğini söyledi ve kapıyı arkasından kapatarak odadan ayrıldı.Zerina kitap okumaktan vazgeçti ve odanın penceresine yaklaşarak  dışarıyı izlemeye başladı. Sokakta iki küçük erkek çocuğu kavga ediyorlardı. Camı açıp bağırmak istedi ama o anda yanlarına orta yaşlarda bir kadın geldi.Çocuklardan birinin annesi olmalıydı.Hala kavga etmekte olan çocukları ayırdı ve birini döverek oradan uzaklaştırdı . Manzarayı izleyen Zerina kendisini daha fazla tutamadı ve gülmeye başladı.Uzun zamandır böyle gülmemişti.Birden yüzü ciddileşti ve kendi kendine konuştu.
-"Keşke çocuğun yerinde ben olsaydım.Keşke beni de annem evimize götürseydi."
-"Üzgünüm ama seçme şansımız yok."
  Zerina odada çınlayan sese irkildi ve arkasını dönerek sesin geldiği yöne baktı.Aida yemeğin hazır olduğunu söylemek için gelmişti ama Zerina teyzesinin odaya girdiğini duymamıştı.Kısa  bir sessizliğin ardından önce Aida sonra da Zerina odadan ayrıldı.Koridordan geçerek yemek masasına oturdular.Zerina büyük bir iştahla masadaki bütün yemeklerin tadına bakmıştı. Masada fazla konuşmadan karnını doyurdu ve sofrayı topladıktan sonra odasına geçti.
  Zerina kendisini iyi hissediyordu,sanki yediği yemekler ilaç görevi görmüştü.Odasında ne yapmak istediğini bilemez şekilde dolaşıyordu.Pencereyi açarak derin bir nefes aldı.
-"Bahar gelmiş, ben günlerdir uyuyorum.Yarın hastaneye gitmeliyim."